1. Από τα λίγα που κατάλαβα είναι πως ο Λένιν ακολουθούσε τον διαλεκτικό υλισμό (του Ένγκελς μάλλον παρά του Μαρξ) που ήταν ένα μπαστάρδεμα του Χέγκελ. Ο Χέγκελ καταλάβαινε (λάθος) την ιστορική διαλεκτική ως κίνηση από ένα επίπεδο νοημοσύνης (=πνεύματος) στο αντίθετό της και μετά στη νέα θέση, δηλαδή ανώτερο επίπεδο νοημοσύνης, δηλαδή “αριστεία”.
Ο Μαρξ ανέτρεψε αυτό το “προτσέσο” υψώνοντας τη σωματική δεξιότητα (σάμπως και αυτή μπορεί να υπάρχει δίχως νοητική καθοδήγηση) και απαξιώνοντας τη νοημοσύνη (=ιντελιγκέντσια): επειδή ο ίδιος ήταν ανέκαθεν καλός στα Λατινικά και Αρχαία μα σκράπας στην Ιστορία, έλεγε πως ανατρέποντας τον Χέγκελ “ανόρθωσε” στα πόδια της την πραγματικότητα του υλικού κόσμου!
Φαντασθείτε χιλιάδες αγράμματους και περιορισμένης νοημοσύνης εργάτες (=προλετάριους) σε διάφορους τομείς να καθοδηγούν με τη δικτατορία τους τους νοήμονες και μορφωμένους πολίτες (γιατρούς, εκπαιδευτικούς, δικηγόρους, δικαστές, εμπόρους, αρχιτέκτονες κ.λπ.) σε δικαιοσύνη κι ευημερία!
2. Εκεί μας πηγαίνουν ολοταχώς οι τσιπριστές κυβερνώντες και ψηφοφόροι (προλετάριοι). Πίσω στις πειραματικές πολιτικές πανεθνικής πτώχευσης του λαμπρότατου λαμογιού, Λένιν.
Αξιοπρέπεια, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία, ηθική ακεραιότητα. Αυτά σαλπίζουν σαλιαρίζοντας τις ασυναρτησίες τους που πείθουν ένα 30% των ψηφοφόρων, αμόρφωτων σαν τους ίδιους με γνώμονα το πώς να παίρνουν. Οι αντιφρονούντες που γνωρίζουν την απάτη δεν φυλακίζονται όπως την εποχή του Λένιν μα καταλασπώνονται ή λοιδορούνται από τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ των τσιπριστών κι ενίοτε διώκονται από εισαγγελείς.
Η ελληνική ιστορία επαναλαμβάνεται με την τρίτη περίπου γενιά της Μεταπολίτευσης που δεν γνώρισε καμιά κακουχία, καταπίεση και στέρηση. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη συνεισφορά των Δεξιών, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του ανάξιου ανηψιού Κωστάκη Καραμανλή (με τον κ. Παυλόπουλο βοηθό) στη συνέχιση του πελατειακού κράτους, την αποφυγή γενναίων μεταρρυθμίσεων και τη χρεοκοπία.
Μα η πνευματικά σακατεμένη κυβέρνηση Συριζανελλήνων είναι μια επανάληψη της πρώτης Πασοκαρίας του Αείμνηστου με τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, το ροκάνισμα των θεσμών, τους διορισμούς, τις σπατάλες των ευρωπαϊκών κονδυλίων, τα αντιδυτικά νταηλίκια με τις παραχωρήσεις, την πρώτη συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα και την διαιώνιση της βαθυπράσινης εξουσιολαγνείας.
3. Αλλά υπήρχαν κάποια όρια στην απληστία κι εξουσιολαγνεία τους. Υπήρχαν αρκετοί πρωτοκλασάτοι με κάποιο ήθος (Γεννηματάς, Τρίτσης, Σημίτης) παρά τα λαμόγια (Τσοχατζόπουλος, Λαλιώτης, Κουτσόγιωργας) και όσους μεταπήδησαν στον Σύριζα να συνεχίσουν το γλέντι (Σπίρτζης κ.λπ.).
Και τότε ακούγαμε την ίδια στριγγλή συνθηματολογία και την ψευδολογία του αντρειωμένου Ανδρέα που προσπαθούσε με τους Κουτσόγιωργες και τους Τσοβόλες να κατεδαφίσουν τις υγιείς και σαθρές δομές για να τις αντικαταστήσουν με τη δική τους σηπτικότητα.
Μα ακόμα και ο Αντρέας (με τη ροζ βίλλα του) έβαζε κάποιο όριο στη βαθυπράσινη παραλυσία. “Όχι πολύ μεγάλες μίζες” ανακοίνωσε. Και μερικοί κατάφεραν να οικοδομήσουν κάτι υγιές και σταθερό. Κάτι που άντεξε στις σπατάλες των Κωστάκη και Προκόπη και ακόμα κρατά τη χώρα σε μια πορεία αμυδρής ελπίδας.
Ήρθε και η κατάρρευση της Σοβιετίας και η χωρίς αντικρίσματα συνθηματολογία στέρεψε. Μόνο που οι αναρχοαριστεροί και οι εθισμένοι στις πράσινες αστακομακαρονάδες δεν είχαν χορτάσει κι επανέφεραν τους αδιάντροπους παπανδρεϊκούς απατεώνες.
Ιδέτε πώς ο κ. Τσίπρας μιμείται σε όλα τον Αείμνηστο (εκτός από εξωσυζυγικές σχέσεις) και γλείφει ό,τι επιδέχεται γλείψιμο στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
4. Στις σημερινές συνθήκες η Δημοκρατία είναι το μόνο σωτήριο πολίτευμα, κι ας το καταδίκασαν οι μεγάλοι μας σοφοί, Πλάτων και Αριστοτέλης.
Όπως οι πασοκάριοι κατάφεραν να υπονομεύσουν τις λίγες αληθινές αξίες που έδιναν συνοχή και κάποιο βαθμό αξιοπρέπειας στη χώρα, έτσι κι οι τσιπριστές τώρα με γοργές αποφασιστικές κινήσεις διαλύουν τις δομές που απέμειναν διαλύοντας τη Μεσαία Τάξη, τον στυλοβάτη της κοινωνίας, για να μπουν στη θέση της τα κατακάθια της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας με τη λενινιστική διαλεκτική.
Ενθαρρύνουν ταραχή κι εγκληματικότητα όπως ο Λένιν υποδαύλισε τον εμφύλιο της εποχής του και, όπως η παρανοϊκή παράταξή του τον απέδιδε στους “αντιδραστικούς” αντιπάλους, έτσι κι οι τσιπριστές με τους ανέλληνες αποδίδουν όλα τα δεινά που οι ίδιοι δημιουργούν (το χρέος αυξήθηκε κατά μπόλικα δισεκατομμύρια μα το αποκρύβουν με “δημιουργική ασάφεια”) σε παρελθοντικές κυβερνήσεις και νυν αντιπολίτευση.
Μόνο με σώφρονα σχεδιασμό και ικανή εργασία, μόνο με σοβαρή Παιδεία θα προοδεύσουμε πραγματικά. Μα ενώ οι τσιπριστές “μεταρρυθμίζουν” την κρατική Παιδεία προς το χειρότερο, στέλνουν τα χαϊδεμένα τους σε ιδιωτικά σχολεία!
Προδοτική συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων και πρόοδος οπισθοδρομική!
