Για την κατάσταση της Οικονομίας σε μια χώρα υπάρχουν πολλά κριτήρια και πολλές μετρήσεις – το ΑΕΠ, το ισοζύγιο συναλλαγών, τα δημοσιονομικά έσοδα κι έξοδα κλπ. Εδώ τα νούμερα – όχι πάντα – μπορεί να ευημερούν όχι όμως οι πολίτες.
Υπάρχουν όμως άλλα κριτήρια, συχνά με ελάχιστα νούμερα και ποσοστά, που δείχνουν την πραγματική κατάσταση. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο δείκτης γεννήσεων. Αν αυτές αυξάνονται, ο βαθμός αύξησης δείχνει αισιοδοξία και βελτίωση της παραγωγής και μισθοδοσίας – ακόμα και αν άλλα οικονομικά μεγέθη είναι μικρά.
Στην Ελλάδα ο πληθυσμός γηράσκει και μειώνεται λόγω μεταναστεύσεων στην Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία (χιλιάδες νέοι επιστήμονες) και λόγω υπογεννητικότητας. Οι προσαυξήσεις πληθυσμού προέρχονται από πρόσφυγες και (λαθρο)μετανάστες.
Επιπρόσθετα όμως, υπάρχουν και μετρήσεις διάφορων δεικτών από διεθνείς οργανισμούς όπως οι ΟΟΣΑ και IMD (= Institute for Management Development). Το τελευταίο είναι μια σχολή στην Ελβετία και το μνημόνευσα στο Πολιτική Οικονομία 82: Τεχνολογία κι επιχειρήσεις παραπέμποντας στην ετήσια έκθεσή της.
Τώρα στην επετηρίδα της, 2018, κατατάσσει την Ελλάδα στην 61η θέση για το 2017 μεταξύ 63 χωρών. Βρίσκεται με άλλες τελευταίες χώρες, από 55η θέση και κάτω, όπως Βενεζουέλα, Κολομβία, (τελευταίες), Κροατία, Μογγολία, Ουκρανία και Αργεντινή (στο χείλος της χρεωκοπίας).
Πες μου τους φίλους – εδώ τους συνοδοιπόρους – να σου πω τι πάστα είσαι συ, λέει το γνωστό ρητό!
Στις πρώτες θέσεις αποδοτικότητας κι ανταγωνιστικότητας είναι η Αμερική (ΗΠΑ), μετά το Χονγκ Κογκ, η Σιγκαπούρη, η Ολλανδία, η Ελβετία, η Δανία κλπ.
Για την κυβερνητική αποτελεσματικότητα έχουμε 61η θέση.
Για την επιχειρηματική αποτελεσματικότητα έχουμε 59η θέση (έχοντας υποχωρήσει 2 θέσεις από πέρυσι!)
Στις υποδομές καταλαμβάνουμε την 40ή (από 39η) θέση!
Οι μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόστηκαν και τα όποια μέτρα έχουν επιβληθεί είναι παντελώς επιφανειακά (υπερφορολόγηση και 20% ανεργία), έτσι που να μην αποδίδουν σε αποτελεσματικότητα και ανταγωνιστικότητα.
Η έκθεση προτείνει για μας 5 μέτρα.
1.Φιλική και σταθερή φορολογική πολιτική.
2.Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
3.Αναδιάταξη παραγωγικού συστήματος και βιομηχανικής πολιτικής.
4.Ενίσχυση της ρευστότητας στον ιδιωτικό τομέα.
5.Απομάκρυνση εμποδίων για επενδύσεις (γραφειοκρατία, σοσιαλιστικές ιδεοληψίες) και φιλικό επιχειρηματικό κλίμα.
Αυτά είναι ορθά κριτήρια για τις συνθήκες μας και ορθές πολιτικές για όλες τις συνθήκες! Οι λόγοι του πρωθυπουργού και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων είναι προπαγάνδα για τη συγκομιδή ψήφων.
