1. Παρότι απέτυχε η προσπάθεια για ναζιστικό πραξικόπημα στην Αυστρία το 1934, η επιρροή των Ναζί αυξήθηκε ως το 1938 και πολλοί Αυστριακοί πλέον ήθελαν την ένωση με τη Γερμανία.
Οι στρατηγοί, όπως πάντα, συνιστούσαν επιφυλακτικότητα και προσοχή γνωρίζοντας πως στο σύνολό τους οι συμμαχικές στρατιωτικές δυνάμεις υπερτερούσαν. Ο Χίτλερ όμως ήξερε πως χρειαζόταν τόλμη για τη νίκη. Θεωρούσε πως αυτές οι δημοκρατίες ήταν εκφυλισμένες και με λίγα κατευναστικά λόγια μπορούσε να τις καθησυχάσει όπως είχε κάνει τόσες φορές στο παρελθόν.
Στις 4/2/38 απομάκρυνε τον Fritsch από το Γενικό Επιτελείο και ανέλαβε ο ίδιος την Ανώτατη Διοίκηση. Στις 12/2/38 κάλεσε τον αυστριακό καγκελάριο Schuschnigg στην κατοικία του στο Μπέρχτεσγκάντεν στις Άλπεις μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών G. Schmidt. Τους απείλησε με πόλεμο και οι Αυστριακοί δέχτηκαν να συμπεριλάβουν στην κυβέρνηση τον ναζιστή Seyss-Inquart ως υπουργό Εσωτερικών και να αμνηστεύσουν όλους τους ναζιστές κρατούμενους.
2. Ο αυστριακός καγκελάριος θέλησε μετά να κάνει δημοψήφισμα στις 13/3/38.
Στις 11/3 ο Seyss-Inquart, μετά από συνεννόηση με το Βερολίνο, ανακοίνωσε στον καγκελάριο πως το δημοψήφισμα έπρεπε να ματαιωθεί, πως ο ίδιος έπρεπε να παραιτηθεί και ο Seyss-Inquart θα γινόταν καγκελάριος. Ο Γκέρινγκ προειδοποιούσε από το Βερολίνο πως αν οι οδηγίες αυτές δεν εφαρμόζονταν, ο γερμανικός στρατός θα έκανε εισβολή.
Ο Schuschnigg όντως παραιτήθηκε μα ο πρόεδρος Miklas αρχικά αρνήθηκε να διορίσει τον Seyss-Inquart καγκελάριο. Οπότε ο Χίτλερ διέταξε την εισβολή στην Αυστρία. Ο Μουσολίνι που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τους Αυστριακούς αποφάσισε να συμμαχήσει με το Χίτλερ αυτή τη φορά. Ο ναζιστής έγινε καγκελάριος και προσκάλεσε τα γερμανικά στρατεύματα να επιβάλουν «τάξη»!
Όμως η γερμανική στρατιά σχεδόν ακινητοποιήθηκε καθώς τα πλείστα άρματα μάχης είχαν βλάβες όπως και η βαριά πυροβολαρχία. Ο Φύρερ έγινε έξαλλος και τότε οι στρατηγοί υπέδειξαν πως είχαν δίκιο στο ότι η πολεμική μηχανή τους δεν ήταν έτοιμη ακόμα για μεγάλες επιχειρήσεις.
3. Η προσάρτηση έγινε.
Οι σύμμαχοι, Βρετανία και Γαλλία, πάλι δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό κι έχασαν ακόμα μια ευκαιρία να σταματήσουν τους Ναζί αν και οι συνδυασμένες δυνάμεις τους ήταν πολύ ανώτερες.
Αλλά σε αυτό το χρονικό σημείο η Γερμανία απέκτησε νέο πλεονέκτημα. Είχε τώρα την Αυστρία βοηθό της, την οικονομία της, το στρατό της και τη βιομηχανία της.
Η Γερμανία συνέχισε να εξοπλίζεται και να διορθώνει τα σφάλματα που παρουσιάστηκαν στην πολεμική μηχανή της. Η δύναμη της μεγάλωνε.
4. Ο επόμενος στόχος ήταν η Τσεχοσλοβακία – παρότι την ημέρα που ο γερμανικός στρατός παρέλαυνε στην Αυστρία ο Γκέρινγκ είχε διαβεβαιώσει τον Τσέχο πρέσβη πως η Γερμανία δεν έτρεφε κακές προθέσεις κατά της χώρας του.
Αλλά υπήρχε η Σουδητία, μια περιοχή της Τσεχοσλοβακίας όπου υπερτερούσε γερμανόφωνος πληθυσμός με ένα επιθετικό Εθνικιστικό κόμμα (με αρχηγό τον Heinlein) που ζητούσε αυτοδιάθεση και δρούσε ως 5η φάλαγγα.
Οι Τσέχοι φρόντισαν να έχουν καλό στρατό και καλά οχυρωματικά έργα στα σύνορα με τη Γερμανία. Είχαν επίσης εγγυήσεις για τα σύνορά τους από τη Βρετανία και τη Γαλλία. Λόγω σλαβικής συγγένειας θα είχαν υποστήριξη και από τη Ρωσία που δεν έβλεπε με καλό μάτι την επέκταση της Γερμανίας προς τα δικά της σύνορα.
Οι στρατηγοί γνώριζαν πως οι σύμμαχοι Βρετανία και Γαλλία εύκολα θα περνούσαν τις γερμανικές αμυντικές γραμμές στα δυτικά σύνορα (Siegfried γραμμή) με πολύ ισχυρότερες στρατιές. Μα ο Χίτλερ ήταν πεπεισμένος πως οι σύμμαχοι δεν θα πολεμούσαν για την Τσεχοσλοβακία. Και όπως αποδείχθηκε, είχε δίκιο.
5. Αρχικά οι στρατηγοί φαίνονταν να έχουν δίκιο. Η Σοβιετική Ένωση δήλωσε (21/9/38) πως θα βοηθούσε τη Γαλλία που είχε υποσχεθεί να σταθεί στο πλευρό των Τσέχων. Η Βρετανία έδωσε όμοια υπόσχεση (26/9/38). Ο Γαλλικός στρατός είχε κινητοποιηθεί μερικώς. Και στα σύνορα τους οι Τσέχοι παράταξαν περίπου 1.500.000 ένοπλους άντρες πίσω από τα οχυρά τους.
Μα ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεϊν είχε αποφασίσει πως το καλύτερο ήταν να δοθούν τα εδάφη της Σουδητίας στο Χίτλερ. Έτσι, προδίδοντας την εμπιστοσύνη των Τσέχων, οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Γαλλίας (Daladier) και ο Μουσολίνι υπέγραψαν με τους Γερμανούς στο Μόναχο 1/10/38 την κατάπτυστη συμφωνία.
Και παραδόξως ο Daladier και ο Chamberlain γύρισαν με υπερηφάνεια στις πρωτεύουσές τους έχοντας «Ειρήνη για όλη την εποχή» και «Ειρήνη με τιμή» όπως διαλαλούσαν τότε!
