1. Η σειρά αυτών των άρθρων είναι ιστορικο-πολιτική μάλλον παρά οικονομική, μα είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς αυτές τις λεπτομέρειες τώρα που ακροδεξιά μορφώματα ξεπετιούνται σε πολλές χώρες. Ακόμα και στην Ελλάδα, η άνοδος του κ. Τσίπρα μοιάζει σε αρκετά σημεία με εκείνη του Χίτλερ. Κι εδώ προσθέτω πως οι κίνδυνοι που απειλούν το Έθνος από την μεριά των αναρχοαριστερών τσιπριστών δεν είναι διόλου λιγότεροι από αυτούς των ακροδεξιών.
Το ότι οι αναρχοαριστεροί φωνάζουν κούφια συνθήματα για δημοκρατία, αξιοπρέπεια, ισότητα και παρόμοια δείχνει πόσο μεγάλοι ψεύτες είναι, όπως έδειξαν και οι άπειρες κωλοτούμπες του κ Τσίπρα, και πόσο περίτεχνοι προπαγανδιστές – σαν τους χιτλερικούς.
Αλλά να στραφούμε στο θέμα μας.
2. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήρθε μάλλον απότομα να αντικαταστήσει το ημι-απολυταρχικό καθεστώς του Κάιζερ Γουλιέλμου 2ου, κατά έναν ειδικό για τη Γερμανία κοινωνιολόγο, τον Norbert Elias (The Germans, Λονδίνο 1996). Η μετάβαση από ένα τέτοιο καθεστώς σε μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία χρειάζεται για να εδραιωθεί 2 ίσως και 3 γενιές. Στη Γερμανία είχε γίνει σε 2 – 3 χρόνια μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο. Γι’ αυτό σε πολλούς Γερμανούς, παρά την ηρεμία που επικρατούσε από το 1925 ως το 1929, μεγάλωνε η νοσταλγία για τη βεβαιότητα που υπήρχε στο ημι-απολυταρχικό καθεστώς.
Αυτό το γεγονός διογκωνόταν αργά και περνούσε σχεδόν απαρατήρητο.
Στις εκλογές του 1925 οι εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ πήραν μόλις 280.000 ψήφους ενώ ο Χίντενμπουργκ 14,7 εκατομμύρια και οι κομμουνιστές 1,9 εκατομμύριο. Το καλοκαίρι του 1929, πριν το κραχ, το NSDAP, το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, αριθμούσε γύρω στις 120.000.
Σε ένα χρόνο ανήλθαν κοντά στο ένα εκατομμύριο. Και στις εκλογές εκείνου του έτους, Σεπτέμβριο 1930, από 12 έδρες που είχαν τις έκαναν 107. Το 1932 οι έδρες έγιναν 230!
3. Όλη αυτή την περίοδο, ο Χίτλερ προετοίμαζε προσεκτικά την άνοδό του. Οι συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και ανεργίας τον ευνοούσαν. Καθώς και μια γενική δυσαρέσκεια με το αίσθημα της ταπείνωσης για την απώλεια εδαφών στα νότια (Αλσας-Λορέν, Ρηνανία) και στα Βόρεια (Πολωνικός διάδρομος και Ντάτζιγκ).
Η “προσεκτική προετοιμασία” έχει μια πολύ βρόμικη άποψη.
Διαβάζοντας κάποιος με προσοχή μερικές εφημερίδες της εποχής (1920-1933) βλέπει πως το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα του Χίτλερ είχε από νωρίς πολύ στενούς δεσμούς με κυκλώματα του υποκόσμου κι επιδιδόταν κρυφά μα και ανοιχτά (όσο περνούσε ο καιρός) σε εκφοβισμό, εκβιασμό, κακοποίηση, πλαστογραφία και φόνο.
Ένα μεγάλο μέρος του βερολινέζικου υποκόσμου είχε οργανωθεί σε αθλητικούς, συλλεκτικούς ακόμα και πνευματικούς ομίλους και συλλόγους με αθώες αστικές ονομασίες όπως Ruhige Kugel (Ήρεμη Σφαίρα), Immertren (Παντοτινή Πίστη), Loterrie-Verrlin (Ένωση Λοταρίας) και από αυτές τις βιτρίνες επιδίδονταν στις εγκληματικές τους δραστηριότητες.
4. Πολλά από τα Εθελοντικά Σώματα βαθμιαία μετατράπηκαν κι αυτά σε συμμορίες ληστών και δολοφόνων.
Ένα μεγάλο μέρος των “ταγμάτων εφόδου” (τα SA) προήλθαν από αυτές τις συμμορίες των γκάνγκστερ. Πολλοί ήταν άνεργοι τους οποίους οι γκαουλάιτερ (περιφερειάρχες) έντυσαν με στολή και πλήρωναν με μπίρα και λουκάνικα. Οι πρώτοι σχηματισμοί αυτών των ταγμάτων αυτοαποκαλούνταν “Συμμορία Ληστών (!), Συμμορία Κακούργων (!)” και παρόμοια.
Η Münchener Post, η πιο έντιμη εφημερίδα που μέχρι το 1933 ξεμπρόστιαζε αδίστακτα τους ναζί και τον ίδιο τον Χίτλερ, στις 21/7/31 δημοσίευσε το άρθρο “Αυτή είναι η φρουρά του Χίτλερ” που ήταν επιστολή ενός απογοητευμένου ναζί (τώρα στη φυλακή) χαρακτηρίζοντας τους πρώην συντρόφους “διαρρήκτες, νταβατζήδες, τσαντάκηδες, απατεώνες, εκβιαστές, ληστές κι επίορκους”! Πολλά άλλα παρόμοια περιστατικά δημοσιεύονταν τακτικά για σωματεμπόριο και πορνεία, παραχαράξεις, μαχαιρώματα κ.ο.κ.
5. Υπάρχει μια ταινία του BBC (1974) με πάνω από 26 επεισόδια The World at War ‘(Ο κόσμος σε πόλεμο) που αρχίζει δείχνοντας την άνοδο του Χίτλερ και την εδραίωση του ολοκληρωτικού καθεστώτος του στο τέλος του 1933. Αφηγητής είναι ο Λόρενς Ολίβιε. Περιέχει δε συνεντεύξεις Γερμανών (εκτός από Εβραίους) που έζησαν εκείνη την περίοδο 1930-1945, απλοί εργάτες, επιχειρηματίες, αξιωματικοί του στρατού, ένας ανώτερος αξιωματικός των SS κοντά στον Χίμλερ, παροπλισμένοι πολιτικοί, γυναίκες-μητέρες.
Όλοι λένε πως παγιδεύτηκαν, πως ο Χίτλερ επέβαλε τη φρικώδη δικτατορία του σιγά σιγά έτσι που δεν το κατάλαβαν.
Όλοι ψεύδονται!
Όλα όσα αναφέρω στα προηγούμενα τμήματα § 2 και 3 ήταν γνωστά. Οι εφημερίδες δημοσίευαν τα πάντα. Και “τα πάντα” συμπεριλάμβαναν σε εμβρυακή μορφή όλα όσα ο Χίτλερ και οι γκάνγκστερ του ξαμόλησαν πάνω στο έθνος τους και στην Ευρώπη.
Αυτό που έλειπε μέχρι τον Μάρτη 1933, οπότε ο Χίτλερ ανέλαβε την απόλυτη και απολυταρχική εξουσία ήταν πλατιά οργανωμένη αντίσταση. Βέβαια, μετά το 1933 τα πράγματα ήταν δύσκολα και ο κανόνας ήταν σιωπή.
6. Αλλά π.χ. η Münchener Post προέβαλε αξιοθαύμαστο ζήλο στο να δημοσιεύει τα δρώμενα των εθνικοσοσιαλιστών Ναζί αλλά και τα προσωπικά του ίδιου του αρχιεγκληματία. Τους αντιμετώπιζε από τις αρχές του 1929 ως συμμορία καθαρμάτων.
Στις 14/12/31 δημοσιεύθηκε λίστα με 60 ονόματα θυμάτων της ναζιστικής κτηνωδίας “Δυο χρόνια ναζιστικών δολοφονιών”. Μαζί και μια δήλωση του Αδόλφου: “Δεν συμβαίνει τίποτα εντός του κινήματος χωρίς να το γνωρίζω και να το εγκρίνω εγώ. Θα έλεγα μάλιστα πως δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα χωρίς να το επιθυμώ εγώ.”
Στις 5/7/32 δημοσιεύονται τα ποσά που οι χιτλερικοί πλήρωσαν σε ορισμένους στρατιωτικούς για τη συμμετοχή τους στο πραξικόπημα του Χίτλερ και Λούντεντορφ τον Νοέμβριο 1923.
Νωρίτερα, όταν τον Σεπτέμβριο 1931 η νεαρή Γκέλι Ράουμπαλ, ανιψιά κι ερωμένη του Χίτλερ αυτοκτόνησε, η εφημερίδα δημοσίευσε όλες τις λεπτομέρειες της υπόθεσης.
Θα συνεχίσω σε επόμενο άρθρο.
