1. Σοφοί στις μέρες θεωρούνται οι καθηγητάδες διαφόρων αποχρώσεων. Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου ανάμεσά τους γράφοντας άρθρα και βιβλία, διδάσκοντας και κάνοντας ή ακούγοντας Ομιλίες σε ειδικευμένα Συνέδρια, απέκτησα την εντύπωση πως υπνώττουν βαθύτατα οι πανεπιστημιακοί, κυρίως οι προωθητές επικρατούντων θεωριών, και δεν έχουν πολλή σχέση με την πραγματικότητα, υλική και μεταφυσική.
Αφορμή για τις απαξιωτικές αυτές σκέψεις μου έδωσε άρθρο επιφανούς καθηγητή, Π. Ελευθεριάδη, στο Δημόσιο Δίκαιο στην Οξφόρδη: «Αρχή της δεδηλωμένης και δημοκρατία», σ23 Καθημερινή, 17-18/2/2018.
Όλα όσα γράφει ο καθηγητής είναι ορθά στο πλαίσιο των τρεχουσών θεωριών (mainstream) αλλά και επικρατουσών στη γνώμη των μαζών – και όλα είναι λάθος μόλις εξετάσεις τη βάση που στηρίζει τις σκέψεις αυτές.
2. Αν, γράφει ορθά, είχαμε όχι κόμματα μα εκλεγμένους βουλευτές (κι εδώ επινοεί τον δικό του επιστημονικό δήθεν όρο «πλειοψηφισμό», που δεν αποδίδει αυτό που θέλει), το σύστημα θα κατέληγε σε ολιγαρχία.
Τώρα, ο καθηγητής πρέπει να γνωρίζει πως οι πατέρες της φιλοσοφίας Πλάτων και Αριστοτέλης, κατέταξαν το σύστημα Δημοκρατίας πολύ πιο κάτω από την Ολιγαρχία κι εξήγησαν τους λόγους. Αν νομίζουμε πως έκαναν λάθος σε τόσο σημαντικό ζήτημα θα έπρεπε να τους αποκηρύξουμε μετά βδελυγμίας ως προωθητές ενός σκοταδιστικού, καταπιεστικού και άδικου πολιτεύματος, και όχι να τους διδάσκουμε ως αυθεντίες.
Επιπλέον, παντού σήμερα στις ισχυρές Δημοκρατίες της Δύσης, κυβερνά ένας πρωθυπουργός που είναι δικτάτορας αφού μπορεί να απολύσει οποιονδήποτε από το υπουργικό συμβούλιο δίχως, ή με ψευδή, λογοδοσία! Τουλάχιστον, σε μια ολιγαρχία 4-5 προσώπων πρέπει να υπάρχει συναίνεση, συμφωνία ή πλειοψηφία. Έτσι, σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά αν έχουμε έντιμους και καλλιεργημένους ανθρώπους, μια ολιγαρχία είναι καλύτερη από δεδηλωμένες και παρόμοια.
3. Γράφει επίσης πως «η δημοκρατία αφορά όχι μόνο την αντιπροσώπευση αλλά… και την ισότητα όλων των πολιτών καθώς και τη διαφάνεια και τη λογοδοσία της εξουσίας». Θα παρακάμψω την μπαρούφα περί «ισότητας των πολιτών» διότι δεν μπορεί ο καθηγητής μας να θεωρεί ίσον σε θέματα πολιτικο-οικονομικά τον εαυτό του με διάφορους τρωγλοδύτες πρεζάκηδες.
Αλλά και με τον σχηματισμό κυβέρνησης τα πάντα μεταβάλλονται. Ναι, ο αρχηγός της κυβέρνησης έχει τη θετική γνώμη του κόμματος και της πλειοψηφίας των βουλευτών (για όσο δεν χάνει εκλογές, όχι επειδή ακολουθεί ορθές πολιτικές!), κάνει ό,τι θέλει – στο πλαίσιο του νόμου φυσικά. «Η συνταγματική αυτή αρχή» συνεχίζει ο καθηγητής «απαιτεί από τους υπουργούς να μη διαφωνούν με τη στάση της κυβέρνησης».
Έτσι ο καθυστερημένος νοητικά καθηγητής ταυτίζει τώρα την κυβέρνηση όχι με τους υπουργούς και τους βουλευτές της δεδηλωμένης πλειοψηφίας, μα με τον κομματάρχη πρωθυπουργό!
Δεν είναι αυτό χειρότερο από μια ολιγαρχία αφού εδώ τώρα έχουμε μονοανδρία, δηλαδή συγκαλυμμένη δικτατορία;
4. Για να λειτουργήσει ορθά, υγιώς, για το καλό του σύνολου έθνους, το δημοκρατικό πολίτευμα θα πρέπει να ισχύει σε χώρα όπου οι πολίτες είναι περίπου ίσοι σε νοημοσύνη, εντιμότητα και παιδεία και βάζουν το καλό του σύνολου έθνους πάνω από το ατομικό προσωπικό συμφέρον.
Όσο δίκαιο, ισορροπημένο και ισορροπητικό και αν είναι το Σύνταγμα, όσο τέλεια κι αν είναι η νομοθεσία στα χαρτιά, αν υπάρχουν μάζες με χαμηλή νοημοσύνη και απαίδευτες ή απληροφόρητες και εγγενώς ανίκανες να δεχθούν ευρύτερη πληροφόρηση, η δημοκρατία θα λειτουργεί ανάπηρα, ανισόρροπα, ελλειπτικά: θα υπάρχουν αδικίες, απάτες, εκμετάλλευση, κρίσεις, πόνος, φτώχεια.
Είναι ο χαρακτήρας και η νοημοσύνη των πολιτών που εξασφαλίζουν δικαιοσύνη κι ευημερία, όχι πραγματείες πανεπιστημιακών και παλαβομάρες πολιτικών.
