Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο της σειράς ΠΟ 279: Καπιταλισμός έδειξα με παραδείγματα πως για την ανάπτυξη και πρόοδο μιας πολιτισμένης κοινωνίας ή χώρας, δεν είναι μόνο το κατ΄ όνομα καθεστώς (δημοκρατικό, καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό ή μονοκομματικό, κομμουνιστικό ή δικτατορικό) που προάγει ανάπτυξη και πρόοδο, τουλάχιστον οικονομική, μα η συνετή ή όχι κυβέρνηση είτε σοσιαλδημοκρατική είτε απολυταρχική.
Ανέφερα και τον προσοδισμό ως τη ρίζα όλων των οικονομικών δυσλειτουργιών. Όσο υπάρχει ο προσοδισμός, δηλαδή η ιδιοποίηση από ορισμένους πολίτες της αύξησης της αξίας των εδαφών στη χώρα, τόσο θα υπάρχουν στρεβλώσεις στην οικονομία, την πολιτική και όλες τις άλλες περιοχές της Πολιτειακής ζωής.
Εν συντομία – όλος ο πλούτος (αγαθά και υπηρεσίες) παράγεται από την ανθρώπινη εργασία πάνω στους πόρους της γης κυρίως μα και των υδάτων και της ατμόσφαιρας, όπως π.χ. ηλιακή και αιολική και κυματική ενέργεια. Μα υπάρχει και ο τρίτος συντελεστής που είναι οι Συνθήκες στο σημείο που η εργασία συναντά τη γη. (Βλ. π.χ. το προηγούμενο ΠΟ 270 Ο Πικετί, το κεφάλαιο και το σφάλμα και νωρίτερα ΠΟ 68 Προσοδισμός.)
Οι αξίες εδαφών στην ύπαιθρο και κυρίως στις μεγαλουπόλεις αυξάνονται λόγω γενικής αύξησης του πληθυσμού και ανάπτυξης της κοινωνίας και όχι χάρη στην εργασία του ιδιοκτήτη. Μιλάω για την επιφάνεια του εδάφους σκέτη, όχι καλλιεργειών, κτισμάτων ή εξορύξεων στη συγκεκριμένη τοποθεσία.
Αυτή θα έπρεπε να επιδίδεται ολόκληρη (ως φόρος ας πούμε) στο κράτος και όχι να κατακρατείται από τους ιδιοκτήτες των εδαφών, που την εισπράττουν σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών, που δεν τυχαίνει να έχουν στην ιδιοκτησία τους εξίσου επιθυμητές και ακριβές τοποθεσίες (ή δεν έχουν καθόλου ιδιόκτητη γη και πληρώνουν για να αποκτήσουν τη χρήση της ως κατοικία ή τόπο εργασίας). Αυτοί καρπώνονται ένα εισόδημα που δεν παράγουν με την εργασία τους μα δημιουργείται από τη γενική ανάπτυξη της Πολιτείας. Αυτό είναι ολοφάνερο και απορείς πώς δεν το αντιλαμβάνονται οι πολιτικάντηδες, αναλυτές και αρθρογράφοι.
Τώρα, για όσο η πρόσοδος δεν δίδεται ως εισφορά στο κράτος για να χρησιμοποιηθεί για την πρόσθετη βελτίωση των συνθηκών της κοινωνίας, θα ακολουθήσουν τρία γενικά πολιτικο-οικονομικά καθεστώτα.
α) Το καθεστώς που ονομάζουμε χαλαρά και λανθασμένα καπιταλισμός ή (Νεο-) φιλελευθερισμός, το οποίο καλά κρατεί, παρά τις περιοδικές κρίσεις του, στις πολιτισμένες χώρες της Δύσης (Αμερική, Αυστραλία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κλπ).
β) Το απολυταρχικό καθεστώς σε κομμουνιστικά κράτη (Βόρειος Κορέα, Βενεζουέλα, Κούβα κλπ) και στη Ρωσία (με ανεπτυγμένη κλεπτοκρατία) και Κίνα (με ανεπτυγμένο καπιταλισμό) ή Δεξιές μονοκομματικές κυβερνήσεις (Ορμπάν, Ουγγαρίας).
γ) Χαοτικές πολιτικές συνθήκες, με απότομες ή πραξικοπηματικές αλλαγές κυβέρνησης, λόγω λαϊκισμού ή φυλετισμού (tribalism).
Σε αυτά όλα, βέβαια, σπουδαίο ρόλο παίζουν η ανατροφή στο σπίτι και η παιδεία στα σχολεία που ετοιμάζουν τους πολίτες.
