Η λεζάντα του σκίτσου λέει πως ο καπιταλισμός δεν θα σκοτωθεί από τον κομμουνισμό μα από χαμηλόμισθους εργάτες που δεν μπορούν να αγοράσουν αγαθά/προϊόντα.
Χαμηλόμισθοι εργάτες που δεν μπορούν ν’ αγοράσουν αγαθά/προϊόντα είναι οι προλετάριοι που, σύμφωνα με την μαρξική πρόβλεψη, θα ξεσηκωθούν στην τελευταία μεγάλη επανάσταση ενάντια στους καταπιεστές καπιταλιστές, θα νικήσουν και θα επιβάλλουν τον σωτήριο σοσιαλισμό που θα μετατραπεί σε κομμουνισμό και το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας στο αναπόφευκτο ιστορικό προτσέσο. Οπότε το σκίτσο δεν πρωτοτυπεί ούτε στο ελάχιστο.
Στην πραγματικότητα οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις δείχνουν πως ο καπιταλισμός μάλλον νικά τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως έγινε στην Κίνα του Deng, μετά τον Μάο, δεκαετίες 1980 και 1990 και στη Ρωσία του Γιέλτσιν (και Πούτιν) μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Επικράτησε και σε όλες τις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ – Ρουμανία, Βουλγαρία κ.λπ. Καλά κρατεί!
Μόνο που, όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές, το σύστημα θα έπρεπε να λέγεται “προσοδισμός”. Διότι χαρακτηρίζεται από την ιδιοποίηση της εγγείου προσόδου (= αυξανόμενης υπεραξίας της γης) και όχι τη χρήση κεφαλαίου που είναι αναγκαία σε όλα τα πολιτικά καθεστώτα ή κοινωνικο-οικονομικά συστήματα.
Στη γενική συζήτηση σήμερα, οι άνθρωποι (πολιτικοί, αρθρογράφοι, καθηγητές κ.λπ.) τείνουν να μένουν στην απλουστευτική διχοτόμηση δημοκρατία – δικτατορία που τυφλώνει κάπως. Χρειάζεται να κοιτάξουμε βαθύτερα, κάτω από την επιφάνεια των όρων, σε πραγματικά στοιχεία του κάθε καθεστώτος.
Στην Ινδία και Ινδονησία, πχ., υποτίθεται πως υπάρχει “δημοκρατία” από την ανεξαρτησία τους. Και σε κάποιο βαθμό, ναι, υπάρχει. Μα είναι σακάτισσα. Χωλαίνει και μόλις μετά βίας συνεχίζει δίχως ιδιαίτερη πρόοδο. Στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, υποτίθεται, επιβλήθηκε μόνο για να εξαφανιστεί σε λίγα χρόνια. Ακόμα και σε άλλες Δυτικές χώρες αυτό που λειτουργεί είναι μια σοσιαλδημοκρατία με το κράτος να παρεμβαίνει σε πάρα πολλούς τομείς και με μια κυβέρνηση που έχει έναν πρωθυπουργό απολυταρχικό!
Τα απολυταρχικά καθεστώτα είναι 2 ειδών. Κράτη όπως η Βόρειος Κορέα, Βενεζουέλα και μερικές μπανανίες στην Αφρική, που έχουν απίστευτη φτώχεια, σε μια στυγνή δικτατορία με ανεγκέφαλους μονάρχες. Και κράτη όπως η Κίνα που αναπτύχθηκαν θεαματικά, όχι γιατί έχουν, όπως ισχυρίζονται ανεγκέφαλοι μαρξιστές, μονοκομματική εξουσία υπό το ΚΚΚ, αλλά επειδή ο Ντενγκ εισήγαγε τον καπιταλισμό και ο τωρινός Σι τον προωθεί. Γι’ αυτό 600 εκμ. Κινέζοι ανορθώθηκαν από τη φθορά της φτώχειας στην ακμή της Μεσαίας Τάξης, όπως σε κάθε ανεπτυγμένη, προοδευτική καπιταλιστική χώρα της Δύσης.
Γενικά, λοιπόν, δεν είναι τόσο το ίδιο το καθεστώς (πολυκομματικό σοσιαλδημοκρατικό όπως στα κράτη της Δύσης ή μονοκομματικό ΚΚ όπως στην Κίνα) που επιφέρει ανάπτυξη και πρόοδο, περιορισμένη έστω με κατά καιρούς υφέσεις, όσο το αν είναι πεφωτισμένη και προοδευτική η ηγεσία των κυβερνώντων.
Κάπου αυτό το διατύπωσε ο Πλάτων πριν από 2.400 έτη όταν στην Πολιτεία έγραψε για τον σοφό Βασιλέα ή Κυβερνήτη.
