1. Είχα και στο παρελθόν εξετάσει τις εγγενείς παθογένειες της επιχειρηματικότητας στον καταθλιπτικό μας καπιταλισμό. Είναι ουσιαστικά δύο: ανεντιμότητα και ανικανότητα με την προστασία του πελατειακού κράτους.
Ένα τρίτο σκέλος είναι η ανικανότητα και ανευθυνότητα των ίδιων των πολιτικάντηδων που διαιωνίζουν το πελατειακό κράτος. Εκτός από άλλες απόψεις η χειρότερη μορφή σήμερα εμφανίζεται ως υπερφορολόγηση.
Ενώ λοιπόν το κόστος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ας πούμε μιας κιλοβατώρας είναι περίπου ίδιο σε όλες τις χώρες της ΕΕ, στην Ελλάδα οι βιομηχανίες έχουν ένα πρόσθετο κόστος 30% λόγω της υπέρογκης φορολογίας σε κάθε τομέα μα και παραδόξως λόγω της καθυστέρησης να ανοίξει πλήρως η ενεργειακή αγορά. Υπάρχει επίσης το πρόβλημα διασύνδεσης των νησιών, μια δυσκολία που άλλες χώρες δεν έχουν – ή μόνο σε πολύ μικρό βαθμό.
Σε πολλές περιπτώσεις το ενεργειακό κόστος φθάνει ως το 50% του συνόλου κόστους της παραγωγικής δραστηριότητας.
2. Άλλος περιοριστικός παράγοντας είναι η χαμηλότατη χρηματοδότηση (ή επενδυτική διαδικασία).
Στην Ευρώπη αυτή είναι άφθονη λόγω των χαμηλών (έως μηδενικών) επιτοκίων και, βέβαια, του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σε αυτά η Ελλάδα δεν μετέχει χάρη στην ανοησία των κυβερνήσεων της από το 2009 και δώθε. Με την επιβολή των κάπιταλ κοντρόλς η ρευστότητα μειώθηκε ακόμα περισσότερο και οι τράπεζες αναγκάστηκαν να περικόψουν άρδην τις χρηματοδοτήσεις.
Οι αληθινές επιχειρήσεις, μεσαίες και μεγάλες είναι ο φτωχός συγγενής της Ευρωζώνης – πάντα εξαιρουμένων των εφοπλιστών. Το απαγορευτικά υψηλό κόστος χρηματοδότησης ανάγκασε πολλές υγιέστατες επιχειρήσεις, όπως και ταλαντούχους πτυχιούχους, να μεταναστεύσουν.
Είναι τραγικό το ότι η κυβέρνηση Τσίπρα επιδίδεται σε τόσο φτηνές παραστάσεις για να διατηρήσει και να αυξήσει το ποσοστό των αμαθών ψηφοφόρων της και δεν κάνει τίποτα για την αιμορραγία της πραγματικής οικονομίας.
3. Έχω αναφερθεί αλλού στην καταθλιπτική, ίσως αθεράπευτη, καθυστέρηση που επιδείχνουμε στην τεχνογνωσία κι εφαρμοσμένη τεχνολογία της πληροφορικής. Δεν είναι βέβαια ο μόνος τομέας.
Καθυστερούμε και στην ανακύκλωση. Στην ΕΕ ανακυκλώνεται το 37,3% του πλαστικού. Στην Ελλάδα το 32,2%. Στο σύνολο πλαστικού, γυαλιού και μετάλλων, η Ευρώπη ανακυκλώνει 65,35 ενώ εμείς μόνο 58,6%.
Είναι αμφίβολο αν θα πλησιάσουμε το 55% του πλαστικού ως το 2025. Είναι εξίσου αμφίβολο αν θα μπορέσουμε να ανακυκλώνουμε το 65,8% των αστικών απορριμμάτων ως το 2030. Για την ώρα καταφέρνουμε μόλις το 20% ενώ στην ΕΕ έπιασε το 41,8%.
Εδώ επίσης η κυβέρνηση δείχνει παγερή αδιαφορία.
4. Είναι πολύ παράξενο που οι τσιπριστές μοιάζουν ανίκανοι να καταλάβουν πως αν δεν υπάρξει μια γερή τόνωση των επιχειρήσεων η σύνολη πραγματική οικονομία θα καταρρεύσει – μαζί και η όποια παράταξη κυβερνά. Πρέπει το συντομότερο να μειωθούν οι περιορισμοί και να ανοίξει η χρηματοδότηση.
Στην ΕΕ τα μεγαλύτερα προβλήματα επιχειρήσεων είναι η εξεύρεση πελατών (24%) και κατάλληλου προσωπικού (23%) ενώ η πρόσβαση σε χρηματοδότηση είναι σχεδόν ανύπαρκτο πρόβλημα (μόλις 8%). Στην Ελλάδα αποτελεί βραχνά για τις μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις σε ποσοστό 23%.
Το 2009 η χρηματοδότηση ήταν 133 δις και το 2017 είχε υποχωρήσει στα 89 δις.
5. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η εξοντωτική φορολόγηση. Και σε αυτή συμπεριλαμβάνω τις ασφαλιστικές εισφορές.
Για έναν μισθό 1.000 € ο εργοδότης πληρώνει σχεδόν 50% στο κράτος. Για ένα μισθό πάνω από 1.500 € ο εργοδότης πληρώνει 55% στο κράτος!
Άλλο παράδειγμα. Σε μισθό 1.100 € μικτά, ο εργαζόμενος παίρνει καθαρά 869 € μα η επιχείρηση πληρώνει στο κράτος άλλα 270 €!
Για 2.500 ο εργαζόμενος εισπράττει μόνο 1.680 και ο εργοδότης πληρώνει συνολικά 3.114!
Οι πίνακες δείχνουν το καθαρό εισόδημα μισθωτού και του κράτους για ετήσια εισοδήματα 20.765 και 40.365 σε μερικές χώρες της ΕΕ:
Και η Κύπρος και η Ισπανία χρεοκοπημένες ήταν και πέρασαν από μνημόνια μα ανέκαμψαν. Μόνο η Ελλάδα μένει στην κατάσταση αποτυχημένου κράτους λόγω των ιδεοληψιών των πολιτικάντηδων και του πελατειακού κρατισμού τους.
