Η έκφραση είναι μια φυσική λειτουργία του ανθρώπου, εκτός κι αν έχει κάποια οργανική βλάβη στον φωνητικό μηχανισμό – χορδές, γλώσσα κλπ. Μα η ομιλία δεν είναι ο μόνος τρόπος έκφρασης. Υπάρχει και η έκφραση μέσω κίνησης του σώματος και των μελών του στον χώρο. Ο χορός είναι κι αυτός τρόπος έκφρασης. Μετά, είναι και η έκφραση με κινήσεις μελών του σώματος ή του προσώπου δίχως όμως κίνηση στον χώρο.
Μα φυσικά ο πιο σημαντικός τρόπος έκφρασης κι επικοινωνίας με άλλους είναι η ομιλία (και η γραφή). Ως φυσική λειτουργία που είναι η ομιλία είναι εκ φύσεως ελεύθερη. Όλοι μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε ή να γράφουμε. Η φύση δεν βάζει φραγμούς.
Όμως οι κοινωνίες βάζουν νομικούς περιορισμούς στην έκφραση. Από τον Δεκέμβριο 1966 ο ΟΗΕ αποδέχθηκε το άρθρο 20 της Διεθνούς Σύμβασης για Πολιτικά Δικαιώματα (International Convention on Civil and Political Rights). Αυτό δεν επιτρέπει την εξύβριση ή λοιδορία ή προτροπή σε μίσος και βία με βάση εθνικιστική, φυλετική ή θρησκευτική εχθρότητα.
Το άρθρο μιλάει για ρατσισμό και παρόμοιες διακρίσεις. Μα υπάρχουν πολλές άλλες παραβιάσεις της ελευθερίας του λόγου: εξύβριση, κοροϊδία μα και δυσφήμιση κι εξαπάτηση είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο.
Στο κοινωνικό επίπεδο λειτουργούν κόμματα και πολιτικάντηδες που αποβλέπουν στην εξαπάτηση των πολιτών και τη δυσφήμιση αντιπάλων για να αποκτήσουν την εξουσία ή να τη διατηρήσουν με όλα τα οφέλη της. Λειτουργούν επίσης έθνη με προπαγάνδα. Ένα κοινό πια στοιχείο είναι τα fake news, ψευδείς/πλαστές ειδήσεις.
Δικτατορικά καθεστώτα όπως το 3ο Ράιχ του Χίτλερ με όλες τις Ναζιστικές τερατωδίες και το καθεστώς των Μπολσεβίκων στη Σοβιετία με την κομμουνιστική της ψευδολογία και καταπίεση.
Αλλά τέτοια φαινόμενα παρουσιάστηκαν και σε χώρες με υψηλά δημοκρατικά, φιλελεύθερα ιδανικά όπως η Σκανδιναβία, η Ολλανδία, η Βρετανία και η Αμερική. Ο Τραμπ στις ΗΠΑ και ο Τζόνσον στη Βρετανία είναι καλά παραδείγματα εξαπάτησης. Ο Τσίπρας στην Ελλάδα επίσης από το 2012 ως σήμερα (2021).
Ένα προφανές παράδειγμα προπαγάνδας είναι τα ψεύδη που η Αμερική και άλλες Δυτικές χώρες δημοσιεύουν έντεχνα εναντίον της Κίνας – η οποία σίγουρα δεν έχει τις πολιτικές ελευθερίες που απολαμβάνουμε στη Δύση κι έχει το ΚΚΚ με το μονοκομματικό καθεστώς του, μα σε 2 δεκαετίες πάνω από 500 εκμ άνθρωποι ξέφυγαν από τη μιζέρια της φτώχειας και του άγχους. (Έχω γράψει αρκετά άρθρα για το θέμα.)
Δεύτερο παράδειγμα είναι η συνεχιζόμενη προπαγάνδα των παλαιστίνιων τρομοκρατών, που υποστηρίζονται φανατικά από αναρχοαριστερούς αντισημιτικούς οργανισμούς, ενάντια στο Ισραήλ – παρότι το Ισραήλ είναι η πιο δημοκρατική και μόνη δημοκρατική χώρα στη Μέση Ανατολή. (Έχω γράψει αρκετά και για το θέμα αυτό.)
Ένα θέμα για το οποίο δεν έχω γράψει είναι η τρομοκρατική μοχθηρή προπαγάνδα των ακραίων ισλαμιστών (και μέρους του πληθυσμού πολλών ισλαμικών χωρών) κατά της Γαλλίας επειδή αυτή δεν δέχεται τις ακρότητες του Ισλάμ (τη δολοφονική βία, την καταπίεση των γυναικών, την ανικανότητά τους να δουν χιούμορ κλπ.) και προχώρησε στη νομική απαγόρευση αυτών των ακροτήτων.
Είναι γελοίο να μαθαίνεις πως οι Πακιστανοί φωνασκούν κατά της καταπιεστικής Γαλλίας και μποϊκοτάρουν τα προϊόντα της – οι Πακιστανοί που εκτέλεσαν χριστιανό κοριτσάκι που ήπιε νερό από λάθος πηγάδι!
Ο κόσμος θα έπρεπε σύσσωμος να αντιτάσσεται σε αυτές τις μορφές ψευδολογίας και παραβιάσεις της ελευθερίας έκφρασης. Μα για να επιτύχει αυτό χρειάζεται δύναμη αξιολόγησης, διάκρισης και λογικής και αυτή η δύναμη δεν λειτουργεί στις κοινές μάζες.
