από τη Μούσα
Το κεντρικό νόημα στο φόρο γης ή τοποθεσίας είναι ότι η τιμή που πληρώνει κανείς για ένα ακίνητο ή οικόπεδο (η τιμή που ορίζει η αγορά) δεν είναι γι’ αυτό το ίδιο, αλλά για το πού αυτό βρίσκεται. Η κατασκευή ενός σπιτιού κοστίζει περίπου το ίδιο είτε βρίσκεται στην Ουαλία είτε στο Λονδίνο.
Το σπίτι όμως στο Λονδίνο αποδίδει 20 φορές περισσότερο απ’ ότι στην Ουαλία, χάριν στον πλούτο δραστηριοτήτων γύρω από το οικόπεδο, όπου εκείνο είναι χτισμένο. Η κοινότητα, οι υποδομές, τα μέσα μεταφοράς, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, το εμπόριο, όλα αυτά ενσωματώνονται στη τιμή αγοράς, ενώ πρόκειται για δημόσια αγαθά.
Ίσως θα έπρεπε η τιμή ενός ακινήτου να χωρίζεται στα δύο. Μία τιμή για το ακίνητο το ίδιο και μία τιμή για τον κοινωνικό περίγυρο (η αξία της τοποθεσίας του).
Ένα απλό παράδειγμα είναι η κατασκευή ενός αυτοκινητόδρομου έξω από μια πόλη. Αυτόματα ανεβάζει τις τιμές των ακινήτων κατά 15%. Αυτό το ποσοστό στη πραγματικότητα προστίθεται στην αξία της τοποθεσίας τους και στους ιδιοκτήτες τους. Όμως ο αυτοκινητόδρομος κατασκευάστηκε από τους φόρους όλων των πολιτών. Έτσι δεν έχει νόημα μια μόνο ομάδα ανθρώπων να κερδίζει.
Εδώ στηρίζεται η ιδέα ότι αυτό το 15% πρέπει να μοιράζεται σε όλη την κοινότητα, μέσω ενός φόρου τοποθεσίας ακινήτου.
Μια πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει πως από τις τέσσερις κατηγορίες φόρων μιας οικονομίας (φόροι ακινήτων, φόροι κατανάλωσης, φόροι εισοδήματος, εταιρικοί φόροι), οι φόροι ακινήτων είναι οι λιγότερο ζημιογόνοι.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι ο φόρος επί της γης δεν είναι μόνο ουδέτερος, αλλά παρακινεί τους επενδυτές να στραφούν σε παραγωγικότερες δραστηριότητες.
Ο φόρος τοποθεσίας μπορεί να είναι καλή ιδέα, αλλά για να αποδώσει θα πρέπει να αντικαταστήσει δεκάδες άλλους φόρους.
Σύνοψη από το άρθρο της Merryn Somerset Webb από το blog της στο Money Week.
