από τη Μούσα
Στην κλασική οικονομική θεωρία, η γη, η εργασία και το κεφάλαιο αποτελούσαν τους τρεις συντελεστές της παραγωγής. Στα σύγχρονα οικονομικά, υπάρχουν μόνο δύο συντελεστές : το κεφάλαιο και η εργασία. Η γη, ενσωματώθηκε στο κεφάλαιο.
Όμως η ιδέα, πως η γη και το κεφάλαιο είναι ίδια, αποτελεί προφανώς παραλογισμό, διότι το κεφάλαιο είναι προϊόν αποταμίευσης και επένδυσης. Η εργασία επίσης είναι είδος κεφαλαίου. Όμως, δεν θα μπορούσε να υπάρξει κανενός είδους οικονομία χωρίς τη συνεχή εισροή φυσικών πόρων στο σύστημα.
Η ανθρωπότητα δεν παράγει φυσικούς πόρους. Απλώς τους εκμεταλλεύεται.
Η διακριτή αυτή διαφορά εξαφανίστηκε από τα οικονομικά για δύο ίσως λόγους: είτε διότι αυτή η κλασική άποψη υπαινίσσεται φθίνουσες αποδόσεις, είτε για πολιτικούς λόγους, καθώς ο Χένρι Τζώρτζ ισχυρίζεται ότι οι απολαβές δεν είναι ανταμοιβή της προσπάθειας του ιδιοκτήτη της γης, παρά ο καρπός της προσπάθειας των άλλων.
Θεωρώ ότι η γη πρέπει να διαχωριστεί ξανά από την εργασία και το κεφάλαιο, διότι η ανεπάρκεια πόρων αποτελεί συνεχώς αυξανόμενο και πιεστικό πρόβλημα. Επίσης, στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η φορολόγηση της εργασίας και του κεφαλαίου θα δυσκολεύει όλο και περισσότερο.
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολος ο διαχωρισμός μεταξύ γης, εργασίας και κεφαλαίου, αλλά από την οικονομική άποψη, η έλλειψη πόρων μπορεί να σημαίνει φθίνουσες αποδόσεις, όπως επίσης και το ότι δεν μπορούμε να οικειοποιηθούμε ορισμένους πόρους (πχ. το φως του ήλιου) και άρα πρέπει να θεωρηθούν ελεύθεροι, ενώ κάποιοι άλλοι οικειοποιήσιμοι.
Για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, λοιπόν, θεωρώ ότι χρειάζεται να βάλουμε τους φυσικούς πόρους στην καρδιά της οικονομικής επιστήμης, κι έτσι να εξυγιάνουμε ένα σύγχρονο λάθος.
Σύνοψη από το άρθρο του Martin Wolf στο blog του, στους Financial Times
