Το μπούστο της Νεφερτίτης είναι ένα αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης και στέκει χώρια από τη γνωστή τέχνη της αρχαίας Αιγύπτου.
Το όνομά της σημαίνει «Η ωραία γυναίκα ήρθε». Ήταν η σύζυγος του Φαραώ Akhenaten της 18ης Δυναστείας (1370 – 1330 πκε). Η Νεφερτίτη και ο Φαραώ έκαναν μία θρησκευτική επανάσταση καθιερώνοντας μονοθεϊσμό με τη λατρεία του Άτεν, του φωτοδότη δίσκου του Ήλιου. Επίσης είχαν ως πρωτεύουσα την Αμάρνα και όχι την παραδοσιακή Θήβα. Μία θεωρία τη θέλει να βασίλεψε ως Φαραώ μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του Αχενάτεν. Οπότε η πτώση της Αμάρνα και της λατρείας του Άτεν έγινε στη δική της βασιλεία.
Τη Νεφερτίτη διαδέχθηκε ως Φαραώ ο διάσημος νεαρός Τουτανχαμών και η πρωτεύουσα ξαναγύρισε στη Θήβα.
Η τέχνη άλλαξε ριζικά στην περίοδο της Αμάρνα όπως φαίνεται από το ανάγλυφο που παριστάνει τον Φαραώ, τη βασίλισσα και τρεις κόρες να δέχονται την ακτινοβόλο ευλογία του θεού Άτεν.
Το μπούστο της Νεφερτίτης είναι το πιο γνωστό και δημοφιλές έργο της αρχαίας Αιγύπτου. Αποδίδεται στον γλύπτη Thutmose και βρέθηκε στο εργαστήρι του. Σήμερα βρίσκεται στο Neues Museum του Βερολίνου.
Επειδή φυλάχθηκε καλά δεν υπέστη φθορά. Ανακαλύφθηκε το 1913 από Γερμανούς αρχαιολόγους (G. Borchardt) και για αρκετά χρόνια ήταν στην κατοικία του J. Simon, ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει την εκσκαφή της Αμάρνα. Ακόμα και τα χρώματα διατηρούνται σχεδόν άθικτα.
Το μπούστο είναι ένα καλό δείγμα της τέχνης που για 13 έτη (1353 – 1366) απελευθερώθηκε από τους αυστηρούς, άκαμπτους κανόνες της αρχαίας παράδοσης σε μία από τις πιο ακμάζουσες περιόδους της αιγυπτιακής αρχαιότητας. Ήταν μέρος της θρησκευτικής μεταρρύθμισης του Αχενάτεν.
Το νέο στυλ της Αμάρνα έχει ζωντάνια και ρεαλισμό μα και κάποια υπερβολή στη ρευστότητα των φιγούρων – κάτι που βλέπουμε πάλι, πολύ αργότερα, στην τέχνη του Ελ Γκρέκο.
Το μπούστο εκφράζει μία όμορφη γυναίκα, Μεγάλη Βασίλισσα με ισχυρή προσωπικότητα, δυσπρόσιτη μα και στοργικά μητρική. Δείχνει το υψηλό επίπεδο που μπορούσαν να φθάσουν ορισμένοι καλλιτέχνες όταν τους επιτρεπόταν να ξεφύγουν από την παραδοσιακή εξιδανικευμένη τέχνη του γλυπτού και της ζωγραφικής που, όμως, παρά τις συνθέσεις και τα έντονα χρώματα, έμενε σε στασιμότητα.
