1. Τον Οκτώβριο είναι φυσικό ο νους να πηγαίνει στην Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων 1917 στη Ρωσία και, πάλι φυσικά, σε όσα ακολούθησαν στη Ρωσία και τον κόσμο γύρω της. Αυτά τα έχω εξετάσει σε πολλά άρθρα παλαιότερα καθώς και τα τρία πρόσωπα του τίτλου ξεχωριστά.
Είναι μερικοί ιστορικοί που βλέπουν τον Μπουχάριν ως μόνο ικανό να είχε δώσει στο κομμουνιστικό καθεστώς «ανθρώπινο πρόσωπο» και να έβαζε βάσεις που θα οδηγούσαν σε μια ανάπτυξη σαν αυτήν που είδαμε στην Κίνα μετά τον θάνατο του Μάο στις δεκαετίες 1980-1990.
Αλλά ο Στάλιν δεν το επέτρεψε, ούτε οι άλλοι «σύντροφοι» στην προώθηση του καταστροφικού κομμουνισμού με τα εκατομμύρια θύματα πρώτα στη Ρωσία και μετά στη μεταπολεμική Σοβιετία και οπουδήποτε αλλού το Κρεμλίνο είχε εμπεδώσει στον ιστό του.
2. Ο Ν. Μπουχάριν (βλ. 93. Ταυτότητα: Μπουχάριν ο θεωρητικός Μπολσεβίκος, 94. Ταυτότητα: Νικολάι Μπουχάριν (2)) υποστήριξε τη Νέα Οικονομική Πολιτική που εισήγαγε ο Λένιν αφού είδε πως οι μαρξιστικές και δικές του θεωρίες δεν απέδιδαν στην πράξη τίποτα παρά θάνατο και στέρηση στους Ρώσους. Έτσι για την ενδυνάμωση της οικονομίας επανήλθε η κυκλοφορία χρήματος, ανοιχτή αγορά, ιδιωτική περιουσία, καπιταλισμός στο εμπόριο και στην αγροτοκτηνοτροφία και ιδιωτικοποιήσεις στην ελαφρά βιομηχανία. Ήταν η πιο τρανταχτή παραδοχή της αποτυχίας του κομμουνισμού.
Ο Χρουστσόφ στην Κρυφή Ομιλία του το 1956 αναγνώρισε τις ικανότητες του Μπουχάριν και τη δυνατότητα να έδινε άλλη κατεύθυνση και ποιότητα στο καθεστώς, παρότι δεν τον ονόμασε. Και ο Μπουχάριν δεν αποκαταστάθηκε ως το 1988!
Οπωσδήποτε, αν η Νέα Οικονομική Πολιτική συνεχιζόταν ίσως να υπήρχε μεγαλύτερη ευελιξία και ίσως να μη χρειαζόταν η απολυταρχική δομή που επέβαλε ο Στάλιν μαζί με τον τρόμο της Μυστικής Αστυνομίας και τις ανοησίες του κεντρικού σχεδιασμού.
Γράφω «ίσως» διότι μπορεί να συνέβαινε, μα ο Μπουχάριν είχε κι αυτός σοβαρές αδυναμίες – όπως υπέδειξα στα άρθρα παραπάνω.
3. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η γραμμή Μπουχάριν δεν δοκιμάστηκε διότι ο Μπουχάριν ποτέ δεν κατάφερε να επιβληθεί και ο Στάλιν πολύ έξυπνα τον παραγκώνισε τελικά και τον εκτέλεσε το 1938.
Οι εξελίξεις οφείλονταν στον ίδιο τον Λένιν που ενώ αναγνώριζε τις εξαιρετικές ικανότητες του Μπουχάριν στο θεωρητικό πεδίο και τον είχε ως «γκόλντεν μπόι» του («πανάξιος και ανώτερος θεωρητικός… ο πιο εκλεκτός όλου του Κόμματος» έγραψε ο Λένιν στη Διαθήκη του) δεν τον ανέβασε στη θέση όπου αυτός θα αναλάμβανε την ηγεσία του ΚΚΡ μα άφησε τον Στάλιν στη θέση του Γεν. Γραμματέα να δένει και να λύνει και να διορίζει δικούς του σε θέσεις κλειδιά. Και αυτό ο Λένιν το έκανε παρότι, όπως φαίνεται από τις παρατηρήσεις του, αναγνώριζε την τραχύτητα του χαρακτήρα του Στάλιν και τη φλογερή φιλοδοξία του. Θα μπορούσε να τον είχε παροπλίσει μα δεν το έκανε.
4. Το 1924 ο Στάλιν εισήγαγε τη νέα ιδέα του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», δηλ. στη Σοβιετική Ένωση ενώ ο Τρότσκι και οι δικοί του ήθελαν επανάσταση παγκόσμια! Η ιδέα του Στάλιν όμως άρεσε σε πολλούς, που έβλεπαν πως η παγκόσμια επανάσταση δεν ερχόταν, και κυριάρχησε. Βαθμιαία ο Στάλιν έκανε τον «Τροτσκισμό» βρισιά που υποδήλωνε ελιτισμό και φατριασμό.
Ο Τρότσκι τότε ήθελε εκδημοκρατισμό μέσα στο Κόμμα (ενώ νωρίτερα πρέσβευε συγκεντρωτισμό μαζί με τους άλλους) και είχε γίνει ο ηγέτης της αριστερής πτέρυγας. Το 1926 είχε τη στήριξη των Ζινόβιεφ και Κάμενεφ, τους οποίους ο Στάλιν είχε βγάλει από κάθε θέση ισχύος, καθώς και των Radek, Rakovski, Serge κ.λπ.
5. Ο Μπουχάριν μαζί με τους Rykov και Tomski συμμάχησαν με τον Στάλιν. Δέχτηκε μάλιστα την αλλαγή πορείας στην οικονομία με το πρόγραμμα της απότομης εκβιομηχάνισης της χώρας το 1928.
Στο μεταξύ ο Τρότσκι είχε εξοριστεί στο Καζακστάν για ένα έτος και το 1929 εκδιώχθηκε οριστικά στην Τουρκία.
Ο Στάλιν μετά στράφηκε στους Ζινόβιεφ και Κάμενεφ τους οποίους εκτέλεσε το 1936 και μετά, το 1938, εκτέλεσε και τον Μπουχάριν. Έτσι έφυγαν από το κόμμα, τη χώρα και τη ζωή, οι πρωτοκλασάτοι όλοι του Λένιν.
Πόσο στενόμυαλοι αποδείχθηκαν όλοι αυτοί οι πρωτοπόροι του κομμουνισμού!
