1. Στη ναυμαχία της νήσου Midway ο Αμερικανικός στόλος κατέστρεψε τον Ιαπωνικό βυθίζοντας 4 αεροπλανοφόρα κι ένα καταδρομικό στις 4-6 Ιουνίου 1942. Ήταν 6 μήνες μετά την αισχρή επίθεση των Γιαπωνέζων στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης κι ένα μήνα μετά την ναυμαχία στην Coral Sea. Είχε την ίδια σημασία στον πόλεμο του Ειρηνικού όπως η ναυμαχία της Σαλαμίνας στον πόλεμο με τους Πέρσες.
Εκείνες τις 3 μέρες σκοτώθηκαν πάνω από 3.000 Ιάπωνες ναυτικοί και πιλότοι και 307 Αμερικανοί. Οι πρώτοι έχασαν 248 αεροσκάφη, καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά. Οι δεύτεροι 150 αεροσκάφη, ένα αεροπλανοφόρο κι ένα αντιτορπιλικό.
Οι Αμερικανοί είχαν 3 αεροπλανοφόρα Enterprise, Hornet και Yorktown που ήρθε καθυστερημένα μα σε κρίσιμη στιγμή, 7 καταδρομικά βαριά κι ένα ελαφρύ, 15 αντιτορπιλικά, 233 αεροσκάφη στα πλοία και 127 στη νήσο Μιντγουέι.
Οι Ιάπωνες είχαν 4 αεροπλανοφόρα Akagi (ναυαρχίδα), Hiryū, Kaga και Soryū, 2 θωρηκτά, 2 βαριά καταδρομικά κι ένα ελαφρύ, 12 αντιτορπιλικά με 248 αεροσκάφη και 16 υδροπλάνα.
2. Υπάρχουν πολλές περιγραφές της ναυμαχίας, τουλάχιστον 4 ντοκιμαντέρ, μια αμερικανική ταινία του 1976 και μια του 2019 (που είναι πολύ καλή του σκηνοθέτη R. Emmerich με μερικές ανακρίβειες μα καλούς ηθοποιούς, Αμερικάνους και Ιάπωνες). Εγώ θα εστιάσω σε δυο εξαιρετικούς πιλότους που, με τη συνδρομή των συναδέλφων τους φυσικά, βύθισαν τα 4 ιαπωνικά αεροπλανοφόρα!
Οι Αμερικανοί ανέτρεψαν την παγίδα του Ναυάρχου Yamamoto όταν αποκρυπτογράφησαν πως οι Γιαπωνέζοι θα καταλάμβαναν το νησί Μιντγουέι κι έστησαν τη δική τους παγίδα.
Μα τα πράγματα πήγαν στραβά. Πρώτα, οι Γιαπωνέζοι απέτυχαν να εξουδετερώσουν την αεροπορία που στάθμευε στο νησί. Ο ναύαρχος Nagumo αποφάσισε μια δεύτερη επίθεση μη γνωρίζοντας πως ο αμερικανικός στόλος είχε πλησιάσει. Μετά, οι Αμερικανοί έστειλαν βομβαρδιστικά με τορπίλες ενάντια στους Ιάπωνες δίχως συνοδεία μαχητικών και όλα εκτός από 4 καταρρίφθηκαν από τα ιαπωνικά καταδιωκτικά zero και τα αντιαεροπορικά των πλοίων.
Εδώ οι Αμερικανοί θα έχαναν αν ο Nagumo δεν καθυστερούσε και αν ένας Αμερικανός πιλότος δεν ακολουθούσε το ένστικτό του.
3. Οι αμερικανικές μοίρες από τα Enterprise και Hornet πήγαν σε λάθος τοποθεσία και δεν έβλεπαν κανένα ιαπωνικό πλοίο.
Ξάφνου ο σμηναγός McClusky επικεφαλής της μοίρας του, είδε το ιαπωνικό καταδρομικό Arashi να πλέει με 35 κόμβους (σχεδόν 40 μίλια) την ώρα. Ήταν εύκολη λεία και θα μπορούσε να το βυθίσει αμέσως με τους συντρόφους του. Μα κατάλαβε πως το πλοίο θα συναντούσε τον στόλο του και το ακολούθησε.
Σε ελάχιστο χρόνο οι Αμερικανοί είδαν τα ιαπωνικά πολεμικά και σε λίγα λεπτά αποφάσισαν ποιοι θα επιτίθονταν σε ποια.
Το πεδίο ήταν ελεύθερο από τα ιαπωνικά καταδιωκτικά που κυνηγούσαν τα εναπομείναντα βομβαρδιστικά κι είχαν απομακρυνθεί.
Ο McClusky με τα βομβαρδιστικά του έπεσαν στα Kaga και Soryū και σε λίγα λεπτά (μεταξύ 10:22 και 10:28) τα είχαν στείλει στον βυθό του Ειρηνικού.
Ήταν μια παράξενη, αναπάντεχη, τρομερή σύμπτωση. Το καταδρομικό Arashi είχε μείνει να προστατεύσει ένα άλλο ιαπωνικό πλοίο, το Kirishima, από το αμερικανικό υποβρύχιο Nautilus και τώρα επέστρεφε!
4. Ένας άλλος πιλότος, ο σμηναγός Richard Halsey Best, ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τη βύθιση της ναυαρχίδας Akagi.
Στις 10:26 ο ίδιος έκανε την κάθετη βουτιά, για την οποία ήταν πασίγνωστος, και έριξε την μοναδική βόμβα του (1.000 λιβρών). Αυτή διαπέρασε το κατάστρωμα κι εξερράγη στη μέση ενός σμήνους που μόλις είχαν ανεφοδιασθεί με καύσιμα και βόμβες. Το αεροπλανοφόρο τυλίχτηκε σε τεράστιες φλόγες και ο ναύαρχος το εγκατέλειψε.
Σε μία δεύτερη πτήση του αργότερα ο Best έριξε 4 βόμβες στο Hiryū και μια από αυτές το χτύπησε μαζί με μερικές άλλες των συντρόφων του σμηναγού. Έτσι βυθίστηκε και το Hiryū.
Ο Best εισέπνευσε πολύ τοξικό καπνό και έπαθε φυματίωση. Μα έζησε ως τον Οκτώβριο 2001 οπότε πέθανε σε ηλικία 91 ετών.
Στη συνέχεια ο Ναύαρχος Νίμιτς ακολούθησε το σχέδιο να καταλαμβάνουν ένα νησί στον Ειρηνικό μετά το άλλο κι έτσι να φθάσουν σε απόσταση βολής από την Ιαπωνία. Το σχέδιο πέτυχε. Με τους βομβαρδισμούς της πρωτεύουσας Τόκιο σκοτώθηκαν 125.000. Μετά με τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και Ναγκασάκι ο αυτοκράτορας διέταξε την άνευ όρων παράδοση της χώρας το 1945, τρία έτη μετά τη ναυμαχία του Μίντγουεϊ.
1 Comment
Ανώνυμος
''Είχε την ίδια σημασία στον πόλεμο του Ειρηνικού όπως η ναυμαχία της Σαλαμίνας στον πόλεμο με τους Πέρσες.''
Η αναλογία είναι ανακόλουθη μεταξύ των δύο περιπτώσεων ως αναφορά το δίκαιο, αν και βέβαια από άποψη σημαντικότητας του αποτελέσματος υπάρχει συνάφεια. Στην μια όμως περίπτωση κέρδισε δικαίως ο αμυνόμενος που προστάτευε τα δικά του εδάφη: η Ελλάδα εναντίον των επιτιθέμενων Περσών. Στην άλλη κέρδισε ένας εκ των δυο που θέλανε να επιβληθούν σε μια περιοχή έξω από την δική τους επικράτεια. Οπότε κανένας εκ των δυο δεν έχει το δίκιο με το μέρος του.
Οπωσδήποτε κάποιος θα αντιπροτείνει πως ο Αμερικανικός στόλος εβυθίσθει επί Αμερικανικού εδάφους. Αυτό όμως δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο από τα σχέδια που είχε ο στόλος αυτός για τις απώτερες περιοχές του Ειρηνικού.
Το αν κάποιος δικαιολογεί επεμβάσεις χάριν ''απελευθέρωσης'' κ.λ.π. είναι μεγάλη συζήτηση. Ο πολιτισμός και η ελευθερία πρέπει να κερδίζεται από τους γηγενείς. Μόνον έτσι αποκτά αξία και διάρκεια. Ειδάλλως αυτός που ''απελευθερώνει'' επιβάλει το δικό του δίκαιο και συμφέρων.