1. Στις 27/2/1945 ο αναπλ. Υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, Α.Υ. Vishinsky έφθασε στο Βουκουρέστι. Την ίδια μέρα τα σοβιετικά «απελευθερωτικά» στρατεύματα κατέλαβαν το Αρχηγείο των Ρουμανικών δυνάμεων και όλα τα κύρια κυβερνητικά κτήρια. Ο βασιλιάς Μιχαήλ αναγκάστηκε να διώξει τον πρωθυπουργό του Radescu και μετά από μια βδομάδα διόρισε νέο πρωθυπουργό τον κομμουνιστή Petru Groza, ηγέτη του Γεωργικού Μετώπου.
Οι Αμερικανοί με τη συνηθισμένη χοντροκεφαλιά τους αντιλήφθηκαν πολύ αργά πως η Σοβιετία δεν επρόκειτο να εφαρμόσει τη συμφωνηθείσα ελεύθερη ψηφοφορία. Μα ο Στάλιν, αδίστακτος πονηρός τακτικιστής, είχε πετύχει το σκοπό του και η Ρουμανία δέθηκε στο κομμουνιστικό του άρμα.
Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε σε όλες τις άλλες χώρες που «απελευθέρωσε» ο Κόκκινος Στρατός – εκτός Τσεχοσλοβακίας όπου η κατάληψη έγινε μπαμπέσικα μα κοινοβουλευτικά.
2. Στην αρχή του πολέμου η Ρουμανία είχε τον μοναρχικό απολυταρχισμό του βασιλιά Καρόλου Β! Είχε τη στήριξη ενός κόμματος με φασιστικές τάσεις εθνικο-σοσιαλισμού, οικογένειας, εκκλησίας και παραγωγικής εργασίας. Μα ανταγωνιζόταν και προσπαθούσε να καταπνίξει τη Ριζοσπαστική Δεξιά που ήταν γνήσια εθνικοσοσιαλιστική και ονομαζόταν Σιδηρά Φρουρά: αυτή ακολουθούσε την ιδεολογία και δράση των Γερμανών Ναζί και δεν δίσταζε να δολοφονεί επικίνδυνους αντιπάλους.
Στην προσπάθεια του να παραμείνει ουδέτερος, ο Κάρολος έχασε τη Βεσσαραβία και βόρεια Μπουκοβίνα από τον Στάλιν για να μη δεχτεί επίθεση από τους Σοβιετικούς τον Ιούνιο 1940.
Αυτές οι υποχωρήσεις προκάλεσαν την εξέγερση της Σιδηράς Φρουράς που ήταν ήδη εξοργισμένη από τη δολοφονία του δικού της αρχηγού Κορνήλιου Κοντρεάνου και 13 άλλων ηγετικών στελεχών (30 Νοεμ. 1938) και αφού αυτοί δολοφόνησαν τον πρωθυπουργό του Καρόλου (Σεπτ. 1939).
Τώρα, αρχές Σεπτεμβρίου 1940, ο Κάρολος κατόρθωσε να δραπετεύσει στην Ισπανία αφήνοντας στον θρόνο το γιό του, δεκαεννιάχρονο Μιχαήλ.
3. Με τις ευλογίες του Χίτλερ που τώρα τράβηξε με το μέρος του τους Ρουμάνους ηγέτες (εκτός των κομμουνιστών, που δεν ήταν ισχυροί), την εξουσία κατέλαβε ο στρ. Ίων Αντονέσκου σε συνεργασία με τον πολιτικό αρχηγό της Σιδηράς Φρουράς Horia Sima.
Στις 14 Σεπτ 1940 η Σιδηρά Φρουρά ανακηρύχθηκε το μόνο νόμιμο κόμμα με σκοπό την ηθική και υλική αναγέννηση του έθνους.
Η σιδηροφρουροί τώρα, έχοντας μαζέψει στους κόλπους τους οπορτουνιστές και καθαρά κακοποιά στοιχεία (όπως στα ναζιστικά τάγματα), επιδόθηκαν σε λεηλασίες και σφαγές αντιπάλων και κυρίως Εβραίων, μα και πολιτικών και στρατιωτικών. Περίπου 250.000 Εβραίοι εξοντώθηκαν στα έτη του πολέμου.
Ο Χίτλερ διέταξε τον Αντονέσκου να καταπιέσει τη Φρουρά διότι χρειαζόταν μια ήρεμη Ρουμανία και τον στρατό της για βοήθεια στη δική του εισβολή στην ΕΣΣΔ.
Έτσι ο Αντονέσκου ξαμόλησε τον στρατό ενάντια στους αφηνιασμένους Σιδηροφρουρούς, παρά την κοινή ιδεολογία τους. Ο Σίμα και μερικοί πρωτοκλασάτοι της Φρουράς πήγαν κι έμειναν στη Γερμανία. Και η Ρουμανία όντως έστειλε πάνω από ένα εκατομμύριο στρατιώτες να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς στο πλευρό των Ναζί.
4. Τον Αύγουστο 1944, βλέποντας τη νικηφόρα προέλευση των Συμμάχων και τους Σοβιετικούς να πλησιάζουν τα σύνορα της Ρουμανίας κι έχοντας χάσει πάνω από 400.000 άντρες στον πόλεμο, ο Μιχαήλ οργάνωσε ένα πραξικόπημα. Ο Αντονέσκου και οι συνεργάτες του συνελήφθησαν και τα παλαιά κόμματα (Εθνικό Αγροτικό, Φιλελεύθερο, Σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές) επανήλθαν στο προσκήνιο.
Τώρα 27 μεραρχίες Ρουμάνων προσχώρησαν στους Σοβιετικούς για να πολεμήσουν κατά των Γερμανών στην Ουγγαρία.
Οι κομμουνιστές ήταν δύο φράξίες: οι «ντόπιοι» που δεν είχαν κάνει σοβαρή αντίσταση μα ήταν δικτυωμένοι (με τους Gheorghiu-Dej και V. Rakousa), και οι Μοσχοβίτες που είχαν καταφύγει στη Μόσχα και (όσοι δεν φυλακίστηκαν) εκπαιδεύτηκαν από τους Σοβιετικούς (οι E. Bodnaras, V. Luca και Ana Pauker).
Ειρωνικά, ο Στάλιν παρασημοφόρησε τον Βασιλιά Μιχαήλ. Μα τελικά την ηγεσία στην εξουσία κατέλαβαν οι «ντόπιοι» με ηγέτη του ΚΚΡ (που αριθμούσε μόλις λίγες χιλιάδες) τον Γκεοργκίου-Ντεζ και πρωθυπουργό τον Πέτρου Γκόρζα.
Έτσι εγκαθιδρύθηκε ο σταλινισμός στη Ρουμανία μα είχε ασυνήθιστη εξέλιξη.
