1. Το 1951, μετά την καμπάνια εξόντωσης “αντεπαναστατικών στοιχείων”, ξεκίνησε η νέα καμπάνια “Τρία Αντί” – αντι-σπατάλη, αντι-διαφθορά, αντι-γραφειοκρατία· μετά η καμπάνια “Πέντε αντί” – κατά δωροδοκίας, απάτης, φοροδιαφυγής, ψευδολογίας και αποκάλυψης κρατικών μυστικών – που αφορούσε τους μπουρζουά. Μια Τρίτη κίνηση “μεταρρύθμισης σκέψης” στόχευε σε διανοούμενους με Δυτική κουλτούρα.
Ο όρος “Κόκκινος Τρόμος” επινοήθηκε από Δυτικούς ειδικά γι’ αυτή τη χρονιά. Οι τοπικοί Γενικοί Γραμματείς του ΚΚΚ είχαν πλήρη ενθάρρυνση από τον Μάο και όλα τα μέσα να εφαρμόσουν αυτές τις καμπάνιες δείχνοντας πως κανείς στην επαρχία και στις πόλεις δεν ήταν αλώβητος. Οι διανοούμενοι κυνηγήθηκαν ιδιαίτερα και πέρασαν από τακτικές περιόδους “επιμόρφωσης” ωσότου μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις τοπικές αρχές πως προόδευσαν στην επαναστατική νοοτροπία!
2. Τα επίσημα στοιχεία εδώ είναι λιγοστά.
Σε μια νύχτα στη Σαγκάη έγιναν 3.000 συλλήψεις και σε 4 μήνες 38.000. Στο Πεκίνο έγιναν 30.000 ανακρίσεις σε 9 μήνες και πάρθηκαν 220 αποφάσεις για εκτέλεση σε μια μέρα. Στην Επαρχία Guangzhou έγιναν σε 10 μήνες 83.000 συλλήψεις και 23.000 εκτελέσεις.
300.000 μικρομεσαίοι επιχειρηματίες φυλακίστηκαν. 13.000 ξένοι συνελήφθησαν ως κατάσκοποι και ανάμεσά τους πολλοί Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς. Οι συλλήψεις χριστιανών στις δεκαετίες 1950 και 1960 έφτασαν τις εκατοντάδες χιλιάδες.
Ο ίδιος ο Μάο σε ομιλία του ανέφερε την εξόντωση 800.000.
Οι εκτελέσεις σε πόλεις σίγουρα έφθασαν το 1 εκατομμύριο.
Μα εκτός από τις εκτελέσεις υπήρξαν και αυτοκτονίες. Ορισμένες μέρες στην Επαρχία Guangzhou κάπου 50 άνθρωποι αυτοκτονούσαν. Οι R. MacFourquhar και J. Fairbank (επιμ) του The Cambridge History of China, τόμος 14, The People’s Republic Part 1 (Cambridge Univ. Press 1987) δίνουν (σ 88) περίπου 700.000 αυτοκτονίες!
3. Η καταπίεση, οι ανακρίσεις, διώξεις, φυλακίσεις κι εκτελέσεις συνεχίστηκαν.
Το 1951 οι βιομήχανοι αναγκάστηκαν να ανοίξουν τα λογιστικά τους στον “λαό” και άρχισαν να πληρώνουν υπέρογκους φόρους.
Το 1953 αναγκάστηκαν να μεταβιβάσουν όλα τα κεφάλαιά τους στο κράτος.
Τον Ιανουάριο 1956 έγινε κολεκτιβοποίηση και οι βιομήχανοι, δέχθηκαν μια μέτρια σύνταξη ή διορίστηκαν υπάλληλοι στην επιχείρησή τους!
Αργότερα, ακόμα και αυτές οι αποζημιώσεις σταμάτησαν και οι επιχειρήσεις κρατικοποιήθηκαν πλήρως. Πολλοί πάλι αυτοκτόνησαν. Μόνο οι Διευθυντές των μεγαλύτερων επιχειρήσεων που ήταν καλά δικτυωμένοι στο εξωτερικό γλύτωσαν.
Το 1955 άρχισε μια νέα καμπάνια ενάντια σε “κρυμμένους αντεπαναστάτες” και κυρίως ιντελιγκέντσια, όπως ο Hu Feng, ένθερμος μαρξιστής, ο οποίος όμως καταδίκασε την Κεντρική Επιτροπή για τις επιθέσεις της κατά συγγραφέων που δεν ακολουθούσαν πολύ πιστά την κομματική γραμμή. Αυτός και 130 “συνένοχοι” καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλάκισης σε στρατόπεδο. Το 1966 ξανά φυλακίστηκε και η τιμωρία του συνεχίστηκε μέχρι το 1980 οπότε αποκαταστάθηκε!
Οι θάνατοι σε αυτή την καμπάνια υπολογίζονται περίπου σε 770.000.
4. “Ποτέ μη ξεχνάτε τον ταξικό αγώνα” ήταν η παραίνεση του Μεγάλου Τιμονιέρη, ο οποίος ήταν εξίσου παρανοϊκός με τους Μπολσεβίκους δικτάτορες στη Σοβιετία.
Έτσι το 1957 ξεκίνησε η καμπάνια των 100 Λουλουδιών για το ξερίζωμα των “δηλητηριωδών ζιζανίων”. Διότι όλες οι προηγούμενες καμπάνιες δεν είχαν κατορθώσει να εξαλείψουν τους ταξικούς εχθρούς και αντεπαναστάτες.
Είχε προηγηθεί μια περίοδος φιλελευθεροποίησης όπου οι πολίτες προσκλήθηκαν να εκφράσουν με ειλικρίνεια τα παράπονά τους. Ολέθριο λάθος για όσους το έκαναν κι εξέφρασαν “κακές σκέψεις”.
Οι πιο ώριμοι κομμουνιστές δεν μίλησαν γιατί γνώριζαν από παρελθοντική εμπειρία πως υπήρχε κίνδυνος. Οι άλλοι, νεότεροι κομματικοί, που υπολογίζονται σε 400.000 ως 700.000 (καθηγητές, μηχανικοί και άλλοι τεχνικοί κλπ) καταδικάστηκαν ως “δεξιόστροφοι” και φυλακίστηκαν για 20 έτη. Πολλοί πέθαναν.
Επιπλέον, όμως, εκατομμύρια κομματικοί και φοιτητές εκτοπίστηκαν στις επαρχίες όχι μόνο ως τιμωρία μα και ως προπαρασκευή για το Μεγάλο Άλμα Μπροστά που σύντομα θα ακολουθούσε.
Το όλο σύστημα ήταν τόσο παρανοϊκό που συνεχώς θα έβρισκε νέους εχθρούς, αντιπάλους και συνωμότες.
