1. Λίγα χρόνια πριν την ίδρυση της «Λαϊκής Δημοκρατίας» (=μονοκομματικής κομμουνιστικής) Κίνας (1949), το 1946 κι ενώ οι φιλόδοξοι πολεμοχαρείς Μάο και Τσιαγκ επιδόθηκαν στον αιματηρό εμφύλιό τους, ο Μάο και οι σύντροφοι στράφηκαν ξανά στην αγροτική μεταρρύθμιση και ανακατανομή γαιών μέχρι το 1956.
Όλη αυτή η προσπάθεια ήταν ουσιαστικά στάχτη στα μάτια του κόσμου!
Σε σύγκριση με τις κραυγαλέες αντιθέσεις τσιφλικάδων και κολίγων στην προ-επαναστατική Ρωσία, στην προ-πολεμική Ευρώπη (πριν το 1940!) και στη Λατινική Αμερική ως το 2000, η κατάσταση στην αγροτική Κίνα ήταν σχετικά ισότιμη και «σοσιαλιστική»!
Οι κομμουνιστές (και ο Μάο) από τη δεκαετία 1920 επινόησαν δυο αδρές τάξεις και δημιούργησαν μια τεχνητή πόλωση μεταξύ «πλούσιων» και «φτωχών»: ένα 10 ως 20% ήταν οι προνομιακοί «εκμεταλλευτές» σε κάθε ζώνη, ανάλογα με αυθαίρετες εκτιμήσεις των φανατισμένων ακτιβιστών και θεωρητικών. Στον ένα πόλο ήταν δύο τάξεις, οι στερημένοι και φτωχοί και στον άλλο οι ευκατάστατοι και πλούσιοι. Μα οι κατηγοριοποιήσεις και τα μέλη άλλαζαν εντελώς αυθαίρετα, σύμφωνα με τα γούστα των εκτιμητών και τις προσωπικές τους βλέψεις.
Ο πραγματικός διαχωρισμός γινόταν με κριτήρια πολιτικά: ακτιβιστές και συμπαθούντες και κοινοί απολίτικοι στη μια πλευρά και στην άλλη στηρικτές των πλουσίων, αντιδραστικοί και πλούσιοι.
2. Οι «αντιδραστικοί» καλούνταν σε λαϊκά δικαστήρια με την κατηγορία «προδοσίας», εκτός «εκμετάλλευσης» – αγνοώντας πως πολύ περισσότεροι «φτωχοί» είχαν συνεργαστεί με τους Ιάπωνες εισβολείς πριν το 1945.
Οι κατηγορούμενοι γαιοκτήμονες εξευτελίζονταν, πρώτα με βρισιές και χτυπήματα και στις πλείστες περιπτώσεις καταδικάζονταν σε εκτέλεση. Έτσι ξεκίνησαν οι ανοικτές «δίκες» που έγιναν της μόδας αργότερα με τον δημόσιο εξευτελισμό των κατηγορούμενων, με τις βρισιές των παρόντων θεατών, με την «αυτοκριτική» και την ομολογία συχνότατα ανύπαρκτων εγκλημάτων (ως το 1976 που πέθανε ο τιμονιέρης Μάο)!
Επειδή, σε αντίθεση με τους Ρώσους, οι μυστικοπαθείς Κινέζοι δεν έχουν ανοίξει στους ερευνητές τα Αρχεία της εποχής του Μάο παρά μόνο όσα δεν είναι πολύ τρομακτικά, δεν υπάρχουν ακριβείς αριθμοί θυμάτων.
Εξειδικευμένοι αναλυτές και ιστορικοί εκτιμούν τα θύματα να είναι ένα εκατομμύριο τουλάχιστον, μα προτείνονται αριθμοί που κυμαίνονται από 2 ως 5 εκατομμύρια. Επιπλέον, 4 με 6 εκμ. Κινέζων «κουλάκων» εγκλείστηκαν στα στρατόπεδα laogai (=γκουλάγκ) που αυξάνονταν σε γεωμετρικό αριθμό. (Θα επανέλθω στο θέμα σε άλλο άρθρο.)
3. Το σύστημα ελέγχου μέσω στρατού και αστυνομίας οργανώθηκε πριν το 1949.
Τον Μάιο 1949 η Σαγκάη είχε 103 αστυνομικούς σταθμούς. Στο τέλος του Δεκεμβρίου αυτοί έγιναν 146.
Η Μυστική Αστυνομία αριθμούσε 1.200.000 προσωπικό. Ο στρατός το 1950 ήταν 5,5 εκμ., μα το 1953 αριθμούσε 9,3 εκατομμύρια. Παράλληλα αναπτύχθηκε το σώμα επιθεωρητών (75.000) που μάζευαν πληροφορίες από τους πάντες και οργάνωναν τους ακτιβιστές παντού. Γενικά, εκτός από τους αντιφρονούντες κι εχθρούς, σχεδόν όλος ο πληθυσμός κάπως συμμετείχε στην παρακολούθηση των γειτόνων, στις καταδόσεις, σε «μαζικές» εκδηλώσεις, σε δικαστηριακές συγκεντρώσεις κλπ.
Οι φυλακές και τα στρατόπεδα επίσης αυξήθηκαν και οι κρατούμενοι ζούσαν σε απάνθρωπες συνθήκες: 300 σε κελιά 10×10 τ.μ., όπου έπαιρναν μερίδες λιμοκτονίας, δέχονταν ξυλοδαρμό και άλλα άθλια βασανιστήρια. Οι θάνατοι σε ορισμένες περιόδους έφταναν το 50% καθώς κτηνώδεις σαδιστές διοικούσαν τα ιδρύματα.
Σε ένα laogai ο διοικητής δολοφόνησε ή έθαψε ζωντανούς 1.320 κατάδικους σε ένα έτος. Σε άλλο, θάφτηκαν ζωντανοί 1.000!
Το ολοκληρωτικό, απάνθρωπο, αστυνομοκρατούμενο καθεστώς σε όλη του τη δόξα!
4. Σε τι αποσκοπούσαν αυτά όλα τα μέτρα και οι φρικαλεότητες;
Οι σκοποί όλης αυτής της συγκεκριμένης προσπάθειας (1946-50) ήταν πρώτιστα πολιτικοί, μετά οικονομικοί και τελικά και κοινωνικοί.
Μα παρότι το 40% των γαιών αναδιανεμήθηκαν, το πραγματικό όφελος για τους αγρότες ήταν ελάχιστο έως ανύπαρκτο. Διότι λιγοστοί ήταν οι μεγάλοι τσιφλικάδες και οι αγρότες πάρα πολλοί. Η μέση φάρμα ήταν 0,8 εκταρίου. Έτσι ενώ αρχικά οι αγρότες ενθουσιάστηκαν, γρήγορα είδαν πως η αλλαγή δεν ήταν τόσο σπουδαία όσο τους υποσχέθηκαν οι κομματικοί.
Σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής, Ταϊβάν, Ιαπωνία και Νότιο Κορέα, έγιναν παρόμοιες αναδιανομές γαιών. Μα εκεί είχαν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και δεν υπήρξαν οι θηριωδίες της κομμουνιστικής παράνοιας στη Κίνα. Θα επανέλθω.
Βιβλιογραφία
Domenach, Jean-Luc 1992 Chine: L’ archipel oublié (Fayard, Παρίσι).
Domenach, Jean-Luc 1995 The Origins of the Great Leap Forward… (Westview, Boulder).
Lipman N.K. & Harrell S.1990 Violence in China… (SUNU, Νέα Υόρκη).
Saich T. & Van de Ven H. 1995 New Perspectives on the Chinese… (Sharpe, Armonk).
White L.T. 1989 Policies of Chaos (Princeton Univ. Press, Princeton).
