1. Μετά από καιρό επανέρχομαι στον Β. Ραφαηλίδη και το πόνημά του Η Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού 2η εκδ. Αθήνα, 1999. Επειδή νομίζω πως ο Τρότσκι ήταν πολύ εξυπνότερος και πιστότερος στον Μαρξ από ότι ο Στάλιν που, όπως κάθε εξουσιομανής ήταν και παρανοϊκός, ελπίζω ο Β. Ραφαηλίδης να μην είναι χαρακτηριστικός τροτσκιστής. Διότι λέει πολλά ψέματα και πετά εκπληκτικές κοτσάνες.
Γράφει στη σ. 421 πως οι Σοβιετικοί και οι Γερμανοί, δύο άκρως μονοκομματικά φασιστικά πολιτεύματα, υπογράφουν το Σύμφωνο «Μη–επίθεσης» (και συνεργασίας), γνωστό ως Ρίμπεντροπ–Μολότοφ, 23/8/1939. Και συνεχίζει, «Όπως οι Δυτικοί προσπαθούν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της Σοβιετικής Ένωσης, έτσι και ο Στάλιν προσπαθεί να στρέψει τον Χίτλερ κατά της καπιταλιστικής Δύσης.»
Δυο σελίδες αργότερα (423) γράφει: «Το Μάϊο του 1945 ο Κόκκινος Στρατός μπαίνει στο Βερολίνο πριν απ’ τους στρατούς των δυτικών συμμάχων”.
Η πρώτη πρόταση είναι σκέτη μπούρδα – μια παραποίηση της πραγματικότητας από επαρχιώτικο εξυπνακισμό και μανιακή μοχθηρία. Η δεύτερη δηλώνει ένα γεγονός, μα είναι μισή αλήθεια που ανεβάζει τον Κόκκινο Στρατό ως ανώτερο των Δυτικών συμμάχων.
2. Παίρνω πρώτα τη δεύτερη δήλωση που είναι πιο απλή.
Ναι, ο Κόκκινος Στρατός υπό τους εξαίρετους στρατηγούς Ζούκοφ, Κόνεφ, Τσουίκοφ, όντως μπήκε πρώτος στο Βερολίνο – τέλη Απριλίου, αρχές Μαΐου (1945) – αλλά μόνο επειδή τους άφησε ο στρ. Αιζενχάουερ, που με δυσκολία συγκράτησε τους δικούς του Πάτον και Σίμψον και τον Βρετανό Μοντγκόμερι, οι οποίοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν στον Έλβα, ενώ οι Σοβιετικοί προέλαυναν με τεράστια δυσκολία προς τον Όντερ, βόρεια και ανατολικά του Βερολίνου.
Ο Άικ και ο στρ. Μπράντλι υπολόγισαν πως θα έχαναν 100.000 στρατιώτες αν εισέβαλαν στο Βερολίνο. Αυτό ήταν σκέτη ανοησία διότι οι Γερμανοί θα παραδίδονταν πολύ εύκολα στους Δυτικούς, ενώ πολεμούσαν πεισματικά τις Σοβιετικές ορδές που σκότωναν αμάχους, βίαζαν γυναίκες και λεηλατούσαν. Ανόητο ήταν και το σκεπτικό πως οι Σοβιετικοί θα βομβάρδιζαν τα Συμμαχικά στρατεύματα αν τα έβλεπαν να προελαύνουν. Διότι οι Σύμμαχοι είχαν πολύ ισχυρότερη αεροπορία και την ατομική βόμβα, για την οποία ο Στάλιν ήταν πλήρως ενημερωμένος από τους κατασκόπους του στις ΗΠΑ!
Ο Άικ ενημέρωσε τον Στάλιν πως δεν θα προέλαυνε μα δεν ενημέρωσε τον υπαρχηγό του πτέραρχο Todder ούτε τον Τσόρτσιλ!
Η αφέλεια του άγγιζε το όριο της ανοησίας.
3. Όσο για τις προσπάθειες των Δυτικών να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της Σοβιετίας, ο Β. Ραφαηλίδης επιδεικνύει απίστευτη ρηχότητα και σκόπιμη εξαπάτηση. Προέρχεται δε από τη σοβιετική προπαγάνδα που εγέρθηκε από τον εφιάλτη του Στάλιν και της παράνοιας του πως οι Δυτικοί θα διαμέλιζαν τη Σοβιετία.
Πρώτα, πρώτα η Συμφωνία οριστικοποιήθηκε στη Μόσχα όχι στο Μόναχο (όπως γράφει ο Β. Ραφαηλίδης) και ο Ρίμπεντροπ αναγκάστηκε να τηλεφωνήσει στον Χίτλερ να πάρει άδεια να αφήσουν τον Στάλιν να πάρει και τη Λετονία (την οποία ήθελαν οι Γερμανοί) και μετά ξανατηλεφώνησε περιχαρής να βεβαιώσει τη συμφωνία των Σοβιετικών που έτσι εξασφάλιζε πως οι Γερμανοί δεν θα είχαν ανατολικό μέτωπο!
Μετά, οι Σοβιετικοί στράφηκαν προς τους Γερμανούς διότι με την υποχώρηση των Άγγλων και Γάλλων στο ζήτημα της Τσεχοσλοβακίας, αντιλήφθηκαν πως οι Δυτικοί δεν έδιναν σημασία στην ΕΣΣΔ και δεν ήθελαν να πολεμήσουν τους Γερμανούς – ενώ οι ίδιοι είχαν στείλει στα δυτικά σύνορα 40 μεραρχίες.
Αλλά και ο Ρίμπεντροπ έδειχνε να προτιμά τους Σοβιετικούς αντί τους Βρετανούς.
Μα παρά την Αγγλοφοβία του Ρίμπεντροπ και την οργή του Χίτλερ προς τους Βρετανούς που κήρυξαν πόλεμο μόλις οι χιτλερικοί εισέβαλαν στην Πολωνία, ο Χίτλερ ενδόμυχα πάντα πίστευε πως οι Βρετανοί και οι Γερμανοί έπρεπε να είναι φίλοι και σύμμαχοι εναντίον των υποδεέστερων Σλάβων που τους θεωρούσε υπανθρώπους και άξιους μόνο για σκλαβιά. Διότι οι Βρετανοί και Γερμανοί ήταν ξαδέλφια, ανήκαν στο ίδιο τευτονικό φύλο.
4. Όταν άρχισε ο πόλεμος ο Χίτλερ είχε την ευκαιρία να καταστρέψει την Εκστρατευτική Δύναμη των Βρετανών και τα κατάλοιπα των Γάλλων στη Δουνκέρκη τον Μάϊο 1940 – συνολικά 330.000 άνδρες. Ανάμεσα στους λόγους που οι ιστορικοί βρίσκουν για την αδράνεια των Γερμανών, οι οποίοι είχαν σταματήσει την καταδίωξη λίγο μακρύτερα, ήταν και η μυστικοπαθής αυτή διάθεση του Χίτλερ προς τους Βρετανούς.
Μετά υπήρξε η περίοδος προετοιμασίας εισβολής στη Βρετανία – η επιχείρηση Sealion, όπως ονομαζόταν. Οι Γερμανοί είχαν πολύ ισχυρότερη αεροπορία και στρατιωτική δύναμη και υστερούσαν μόνο στο ναυτικό. Η Λουφτβάφε θα μπορούσε να καλύψει την απόβαση στη νότια Αγγλία. Και αν ο Γκέρινγκ δεν έστελνε τα αεροπλάνα του να βομβαρδίσουν το Λονδίνο και άλλες πόλεις αντί τα αγγλικά αεροδρόμια μετά τον Σεπτέμβριο, οι Βρετανοί ενδεχομένως θα έχαναν τη λεγόμενη Μάχη της Βρετανίας στον αέρα.
Στις 19 Σεπτεμβρίου ο Χίτλερ διέταξε την αναβολή της Sealion και η επιχείρηση ουδέποτε ξανασυζητήθηκε.
5. Οι Βρετανοί εύκολα θα απεμπλέκονταν από τον πόλεμο με τον Χίτλερ. Ο Λόρδος Χάλιφαξ επέμενε, με αρκετούς άλλους στην κυβέρνηση, να διαπραγματευτούν με τον Χίτλερ. Αν του έδιναν τη Μάλτα στη Μεσόγειο και μια λωρίδα στη Βόρειο Αφρική, ο Χίτλερ θα άφηνε άθικτη τη Βρετανική Αυτοκρατορία και θα συγκεντρωνόταν στην κατάλυση της Σοβιετίας. Δεν χρειαζόταν καμιά ώθηση από τους Δυτικούς.
Ο Τσόρτσιλ με τη στήριξη της πλειοψηφίας των Βρετανών και της Αυτοκρατορίας έμεινε ακλόνητος στην απόφασή του να πολεμήσει τον Χίτλερ.
Ο Β. Ραφαηλίδης είναι χαμένος στις αριστερές φαντασιώσεις που φούντωσαν με τη φλύαρη προπαγάνδα των κομμουνιστών.
