1. Η επικράτεια της ελευθερίας αρχίζει όντως εκεί όπου σταματά η εργασία, καθοριζόμενη από αναγκαιότητα κι εξωτερικές εκτιμήσεις…“Όπως ο άγριος πρέπει να παλεύει με τη φύση για να ικανοποιεί τις ανάγκες του, για να διατηρεί τη ζωή του και να την αναπαράγει, έτσι πρέπει να κάνει και ο πολιτισμένος – και μάλιστα σε όλες τις μορφές κοινωνίας κι όλους τους πιθανούς τρόπους παραγωγής:[είναι] η σφαίρα της φυσικής αναγκαιότητας… το κράτος της αναγκαιότητας. Η αληθινή επικράτεια της ελευθερίας, η ανάπτυξη των ανθρώπινων δυνάμεων ως αυτοσκοπός, αρχίζει πιο πέρα, αν και μπορεί να ανθίσει μόνο με τη σφαίρα της αναγκαιότητας ως βάση.”
Αυτά λέει ο Μαρξ για την ανάπτυξη του ιστορικού προτσέσου προς τη Δικτατορία του Προλεταριάτου και τη μετάβαση στον κομμουνισμό, Κεφάλαιο τόμος 3, μέρος 2, κεφ 48 (προς το τέλος).
2. 20 έτη μετά τη Ρωσική Επανάσταση, το 1938, δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ, κατά τον Στάλιν, οικονομικά προβλήματα, πολιτικές κρίσεις, αντιφάσεις, ασυμφωνίες και παρόμοια. Έγραψε τα εξής στο πόνημά του Λενινισμός στη Θεωρία και Πράξη, στο 2ο μέρος, “Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός”, σ45 (Εκδ Αναγνωστίδη δίχως ημερομηνία):
“Η σοσιαλιστική οικονομία στην ΕΣΣΔ όπου η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι σε τέλεια συμφωνία με τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγικής διαδικασίας και όπου, όπως είναι επόμενο, δεν υπάρχουν οικονομικές κρίσεις ούτε καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, είναι ένα παράδειγμα της τέλειας συμφωνίας ανάμεσα στις σχέσεις παραγωγής και στον χαρακτήρα των παραγωγικών δυνάμεων”.
Φυσικό ήταν να νιώθει πως υπήρχε τόση “συμφωνία” στη σοβιετική κοινωνία αφού στη διετία 1937-38 εκτοπίστηκαν στα γκουλάγκ, με ποινές 8 έως 10 έτη, 193.000 διαφωνούντες ή εχθροί του Σοβιετικού Κράτους κι εκτελέστηκαν 386.000! (Οι αριθμοί μπορεί να φαίνονται υπερβολικοί μα προέρχονται από Σοβιετκά Αρχεία που έχουν δημοσιευθεί πλέον από Ρώσους ιστορικούς στις δεκαετίες 1990 και 2000 και τα έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα. Βλ. και §3, τέλος.)
3. Στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, 1956, ο νέος Γεν. Γραμ. Ν. Χρουστσόφ κατηγόρησε τον προκάτοχό του, που πέθανε 5 Μαρτίου, 1953, ως τύραννο και φονιά, ο οποίος “στο όνομα της ΚΕ της Ένωσης του ΚΚ (Μπολσεβίκων) επικύρωσε τον πιο κτηνώδη βιασμό της σοσιαλιστικής νομιμότητας, τον βασανισμό και την καταπίεση που οδήγησαν στη συκοφαντία και αυτοκατηγόρηση αθώων ανθρώπων.”
Πώς τα κατάφερε ο Στάλιν μόνος του; Πού βρισκόταν ο Χρουστσόφ;
Ο Στάλιν είχε πολλούς βοηθούς, φυσικά, και ο Χρουστσόφ ήταν ένας από αυτούς. Τον Ιανουάριο 1937, όταν καταδικάστηκαν 15 πρώην πρωτοκλασάτοι (Piatakov, Radek, Sokolnikov και άλλοι), ο Ν. Χρουστσόφ ως τοπικός Γεν. Γραμ. στη Μόσχα, μίλησε την επομένη σε μια συγκέντρωση 200.000 στην Κόκκινη Πλατεία και φώναζε συνθήματα: “Ο Στάλιν είναι η ελπίδα… είναι το λάβαρο… είναι η θέληση… είναι η νίκη μας!”
Και για να δείξει πως εννοούσε αυτά τα λόγια, διέταξε τη σύλληψη και καταδίκη σε εκτέλεση 41.085 ύποπτων κομματικών και άλλων “δολιοφθορέων” (σ 212, Terror by Quota, 2009 Στάνφορντ, του P.K.Gregory: περιέχει όλα τα σχετικά έγγραφα της NKVD)
4. To 22o Συνέδριο, 1961, υιοθέτησε νέο Αναθεωρημένο Πρόγραμμα που θα έβαζε βάσεις (τα προηγούμενα προγράμματα επί 45 σχεδόν έτη τι έκαναν;) έτσι ώστε “μέχρι το 1980 στη Σοβιετική Ένωση θα οικοδομηθεί γενικά μια κομμουνιστική κοινωνία” (σ 144, D. McLellan, Marxism after Marx, 1980 Paperman: απόσπασμα από το The Road to Communism, 1961, Moscow).
Έτσι λίγο πριν το 1980 μαθαίνουμε πως η ΕΣΣΔ πέρασε το 1ο μεταβατικό στάδιο της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και εισήλθε στην 1η φάση του Κομμουνισμού η οποία είναι απλά “σοσιαλισμός”. Αυτή τώρα χαρακτηρίζεται “από την πλήρη και αδιαίρετη κυριαρχία της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας… την ύπαρξη μόνο σοσιαλιστικών τάξεων… την έλλειψη κοινωνικών αντιθέσεων… την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας…” (σ 93, Ο Επιστημονικός Κομμουνισμός και οι Διαστρεβλωτές του, Ινστιτούτο Μαρξισμού–Λενινισμού, Μόσχα, ελλ. Εκδ. Σύγχρονη Εποχή 1976, Αθήνα).
Δύσκολο να καταλάβει οποιοσδήποτε καλόπιστος ενδιαφερόμενος σε τι διέφερε η “τελειότητα” αυτή από εκείνη του Στάλιν το 1938 (§2) μετά από 40 ολόκληρα έτη.
5. Όμοια τελειότητα είχε επιτευχθεί και σε άλλες σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Παίρνω για παράδειγμα ένα βιβλίο για την Ανατολική Γερμανία των Τ. Ρήμαν και Ε. Σβάμπε, Ελευθερία, δημοκρατία, δικαιώματα, 4η εκδ. Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή, 1983. Εδώ στη σελίδα 44 διαβάζουμε: “Η απουσία κάθε κρίσης, της ανεργίας και του πληθωρισμού είναι αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού καθεστώτος… Σταθερή ανάπτυξη σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, ασφάλεια… γενναιόδωρη δημόσια μέριμνα… όπου ο εργαζόμενος λαός βρίσκεται στην εξουσία…”
Απίστευτη τελειότητα κι εδώ! Φανταστείτε «το λαό στην εξουσία! Φυσικά δεν λένε πόσος λαός βρίσκεται στις φυλακές της Μυστικής Αστυνομίας Στάζι (ή εξόριστος στα μακρινά σοβιετικά γκουλάγκ).
6. Κι όμως, σε όλον αυτό τον ασύγκριτο σοσιαλισμό, παρά την τελειότητα, ο Γκορμπατσόφ ομολόγησε πως “Στα τελευταία 25 έτη, 22 εκατομμύρια εκτάρια γεωργικής γης έχουν χαθεί… Η γονιμότητα των αγρών πέφτει στις πιο πολλές περιοχές… λόγω κακοδιαχείρισης” στο On the Agrarian Policy of the CPSU on the Present Conditions, 1989 Μόσχα.
“Κακοδιαχείριση”; Είναι δυνατόν, στην τελειότητα της “σοσιαλιστικής δημοκρατίας”; 22 εκμ ολόκληρα εκτάρια γεωργικής γης;
Και την ίδια χρονιά 1989 οι Γερμανοί γκρέμισαν το Τείχος του αίσχους στο Βερολίνο, οι 3 Βαλτικές χώρες διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τον φιλόστοργο σοβιετικό ζυγό – και άρχισε η κατάρρευση της σοσιαλιστικής τελειότητας που ήταν δίχως αντιφάσεις και κρίσεις.
Οι δεκάδες χιλιάδες σταλινιστές και αναρχοαριστεροί στην Ελλάδα (είναι και οι μόνοι στην Ευρώπη) εξακολουθούν να πιστεύουν τα ψεύδη που τόσο απλόχερα σκορπούσε τότε η σοβιετική προπαγάνδα και να ζουν σε αυτή τη θλιβερή σκλαβιά του νου!
