1. Ο Στάλιν, όπως και κάθε σταλινικός αριστερός, πίστευε πως ο ίδιος δεν έβλαψε ποτέ τους Σοβιετικούς. Ήταν ο Γεζόφ που προκάλεσε τον θάνατο τόσων αθώων και μάλιστα υψηλόβαθμων κομματικών συντρόφων στα χρόνια του Μεγάλου Τρόμου 1936-38 – ο έμπιστος αρχηγός της Μυστικής Αστυνομίας με τις παρανοϊκές εμμονές του. Γι’ αυτό και ο Στάλιν διέταξε την εκτέλεσή του. Βέβαια πριν τον Γεζόφ, ήταν ο Γιάκοντα, άλλος επίμονος δολοφόνος αθώων που επίσης εκτελέστηκε. Και μετά τον Γεζόφ ήρθε ο Μπέρια, χειρότερος ίσως από τους προηγούμενους, που όμως κι αυτός εκτελέστηκε. (Το ηθικό πλεονέκτημα του αναμάρτητου αριστερού άρχισε στην παράνοια του ίδιου Στάλιν.)
Η άνοδος του Στάλιν συμπίπτει με την άνοδο του Χίτλερ στα τέλη της δεκαετίας 1920 και στις αρχές της δεκαετίας 1930. Και οι δύο έγιναν απόλυτοι άρχοντες στα μονοκομματικά φασιστικά καθεστώτα τους.
2. Οι ιστορικοί το βρίσκουν δύσκολο να αποφανθούν ποιος από τους δύο ήταν χειρότερος, στυγνότερος και σκληρότερος δικτάτορας. Ούτε κι εγώ σε αυτά τα άρθρα θα επιχειρήσω να κρίνω. Θα σκιαγραφήσω μόνο τους πολλούς παραλληλισμούς στον βίο και στην πολιτεία τους για να δείξω πως ο Στάλιν δεν υστερούσε σε τίποτα. Στις εκτελέσεις κι εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων ήταν μάλιστα πιο μεθοδικός.
Εξ ορισμού ο Στάλιν είχε για εχθρούς τους καπιταλιστές στη Δύση (μα και στην Ανατολή τους Ιάπωνες). Αυτό δίδασκε ο μεγάλος Μαρξ, αυτό πίστευαν όλοι οι Μπολσεβίκοι και οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές. Επίσης είχε μια μόνιμη φοβία (εκτός από ταξίδι σε αεροπλάνο) πως οι καπιταλιστικές δυνάμεις συνωμοτούσαν να περικυκλώσουν και να καταστρέψουν τη Σοβιετία του, που ήταν η σεβαστή μητέρα της προλετάριας επανάστασης (μα στην πραγματικότητα αγροτοκτηνοτρόφων) και φώτιζε τον δρόμο για την παγκόσμια εξέγερση που δεν έγινε.
Ο Χίτλερ επίσης είχε συμπεράνει νωρίς πως εχθροί ήταν οι καπιταλιστές, μα οι Εβραίοι καπιταλιστές, και οι Εβραίοι γενικότερα σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και οι Μπολσεβίκοι στη Σοβιετία καθοδηγούνταν από Εβραίους. Ούτως ή άλλως όντας Σλάβοι (Πολωνοί, Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Σοβιετικοί κλπ) όλοι τους ήταν υποδεέστεροι και υπάνθρωποι, κατάλληλοι μόνο για σκλάβοι των αγνών Αρίων, των Τευτόνων και δη Γερμανών.
3. Όπως ο Χίτλερ μισούσε τους κομμουνιστές, έτσι και ο Στάλιν σε πιστή αντανάκλαση μισούσε τους εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ.
Όπως ο Χίτλερ έβλεπε ως υπαίτιους για τα δεινά της Γερμανίας τους Εβραίους και τις Ξένες Δυνάμεις που επέβαλαν την ταπεινωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών, έτσι και ο σοφός Στάλιν με την επιστήμη του Μαρξισμού-Λενινισμού έβλεπε πως για τις δυσκολίες στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό έφταιγαν οι αντιφρονούντες, οι κουλάκοι, οι τροτσκιστές, οι κατάσκοποι και γενικά οι μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστών που επιβουλεύονταν την πρόοδο των Μπολσεβίκων. Μα και ορισμένες ανύπαρκτες οργανώσεις που σκευωρούσαν εντελώς φαντασιακά!
Οι διώξεις των κουλάκων (=μεγαλο-αγροτών και γενικά αγροτοκτηνοτρόφων στην Ουκρανία, Λευκορωσία και Ρωσία που αποτελούσαν μέλη της Σοβιετικής Ένωσης) είχαν αρχίσει επί Λένιν με συλλήψεις, εκτελέσεις (αγχόνη και τουφεκισμός) κι εκτοπίσεις στα πρώτα γκουλάγκ στον Αρκτικό Κύκλο, στο Καζακστάν και στη Σιβηρία.
Το 1929 με το Πρώτο Πενταετές Σχέδιο, ο Στάλιν προχώρησε στην ανηλεή κολεκτιβοποίηση κι εκβιομηχάνιση της χώρας, οπότε οι κουλάκοι βαθμιαία μα βίαια εξαφανίστηκαν ως σοβιετική τάξη.
4. Τους πρώτους μήνες του 1930 εκτελέστηκαν 30.000 Σοβιετικοί ως αντιδραστικοί κουλάκοι που δεν ήθελαν να μπουν σε κολλεκτίβες και υπονόμευαν την πορεία προς τον σοσιαλιστικό παράδεισο μέσω των κολχόζ και της εξαγωγής σιτηρών για την αγορά μηχανημάτων, ενώ οι ίδιοι οι αγροτοκτηνοτρόφοι αφήνονταν δίχως αποθέματα και λιμοκτονούσαν.
Την ίδια περίοδο 113.630 εκτοπίστηκαν στα γκουλάγκ. Στο Μπέλομορ, το κανάλι που θα ένωνε την Αρκτική θάλασσα με τη Βαλτική (ένα μάλλον άχρηστο έργο όπως αποδείχθηκε) δούλεψαν, με ελάχιστα εργαλεία και συχνά σκάβοντας με τα χέρια, 170.000 κατάδικοι επί δυο χρόνια και τρέφονταν με 100 γραμμάρια ψωμί τη μέρα. Μα στα κολχόζ της Ουκρανίας το 1931-3 συχνά οι αγρότες δεν έπαιρναν τίποτα! Το 1932 και μόνο εκτοπίστηκαν 30.400 άτομα ακόμα. (Επαναλαμβάνω για έμφαση.)
Η συγκομιδή του 1930 ήταν καλή. Μα το 1931 και 1932 ήταν πολύ κακή. Ο καιρός δεν ήταν ευνοϊκός, τα τρακτέρ και τα άλλα μηχανήματα στα κολχόζ ήταν ανεπαρκή και υπολειτουργούσαν και οι σταλινικοί μπράβοι καταπίεζαν τους χωρικούς αφόρητα. Δεν τους άφηναν ούτε σιτάρι ούτε τα ζώα τους ή τα λαχανικά στις αυλές των σπιτιών τους.
5. Ο λιμός συνεχίστηκε και το 1933.
Από το 1932 (Αύγουστος) η απόκρυψη σπόρων και η κατοχή τροφίμων στις αγροτικές περιοχές της Σοβιετίας (κυρίως Ουκρανία βέβαια) αποτελούσε έγκλημα. Ούτε να σπείρουν μπορούσαν οι αγρότες ούτε να φάνε είχαν.
Τα κομματικά όργανα έκαναν επιτάξεις αφού η παραγωγή δεν έπιανε τους στόχους που επέβαλαν οι αρχές. Μα ακόμα και με τις επιτάξεις κάθε είδους τροφίμων που έκαναν τα κομματικά όργανα, οι προσδοκώμενοι στόχοι επιτεύχθηκαν μόνο κατά το 1/3!
Μέχρι το τέλος του 1933 πέθαναν περί τα 3,5 εκμ στην Ουκρανία και 2,5 εκμ στη Ρωσία από πείνα, ασιτία και συνακόλουθες ασθένειες και αυτή η κατάσταση παρουσιαζόταν από τον Στάλιν και τον στενό κύκλο του (Καγκάνοβιτς, Μολότοφ) ως δολιοφθορά!
Αυτό κι αν ήταν φασισμός.
Στη φασιστική Γερμανία του Χίτλερ, τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Μόνο που η άνοδος του Χίτλερ και ο εξοπλισμός της χώρας τράβηξε το ενδιαφέρον των Δυτικών πολύ περισσότερο από τον λιμό στη Σοβιετία.
Αρκετοί βέβαια το γνώριζαν, μα οι Δυτικοί συνέχισαν να στηρίζουν τις παρανοϊκές πρακτικές του Στάλιν πουλώντας βιομηχανικό εξοπλισμό και στέλνοντας εξειδικευμένους εργάτες για το «μεγάλο ιστορικό πείραμα».
