1. Όταν δεν γνωρίζεις τις αρχές διακυβέρνησης, έπεται πως θα έχεις δυσκολίες και θα συνθλίβεσαι ανάμεσα σε συμπληγάδες, αν και όταν γίνεις κυβέρνηση.
Είναι ολοφάνερο πλέον πως ο Σύριζα όντως δεν είχε ιδέα του τι θα αντιμετώπιζε. Ήθελε πάση θυσία να πάρει την εξουσία. Tην πήρε χάρη σε δύο συγκυρίες. Η μια είναι το καλπονοθευτικό σύστημα που δίνει 50 έδρες μπόνους. Η άλλη, η αγανάκτηση του κόσμου που ψήφιζε παραδοσιακά κέντρο-δεξιές παρατάξεις αλλά δεν άντεχε πια τον Σαμαρά και την ανικανότητα της (συγ-)κυβέρνησής του και στράφηκε προς τον Σύριζα που υποσχόταν καλοπέραση. (Ο Σύριζα ευαγγελίζεται μαρξισμό μα οι κοινοί Έλληνες, συνταξιούχοι και υπάλληλοι, κυρίως άνεργοι και εργαζόμενοι στο Δημόσιο, δεν μπορεί να κατανοούν τις μαρξιστικές αντιλήψεις – αφού μήτε οι πρωτοκλασάτοι Συριζίτες δεν τις γνωρίζουν. Νόμιζαν πως θα έπαιρναν μεγαλύτερο εισόδημα και πολλά “δώρα”!).
Αμαθείς και απροετοίμαστοι, (οι πρωτοκλασάτοι κυρίως) νόμιζαν πως θα προτάξουν την υπερήφανη στάση τους με τα ΟΧΙ στη λιτότητα, στην Τρόϊκα και στα Μνημόνια, μαζί με την κολοβή λογική τους πως είχαν νωπή εντολή από τον ελληνικό λαό (ενώ ήταν μόλις 36%), κι έτσι θα επέβαλαν τους όρους τους στους τοκογλύφους, κουτόφραγκους “Εταίρους”.
Οι όροι τους ήταν να κουρευτεί το χρέος και να δοθούν χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις για να εφαρμόσει ο Σύριζα το ονειροπαρμένο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης: δηλαδή να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις, να δημιουργηθούν κρατικές επιχειρήσεις που θα απορροφήσουν τους άνεργους με καινούργια κονδύλια από την ΕΕ, να κρατικοποιηθούν οι Τράπεζες και άλλοι αποκρατικοποιημένοι οργανισμοί και γενικά να μην πειραχθεί ο Δημόσιος Τομέας αλλά να διευρυνθεί ακόμα περισσότερο – κατά τον μαρξισμό τους.
Δεν ήταν μόνο αυτές οι επιθυμίες. Ή μάλλον δεν περιορίζονταν στην Ελλάδα μόνο. Αφού η Ελλάς, μήτηρ πολιτισμού, όρθωνε το αγέρωχο και σεβαστό πλέον ανάστημά της, θα μετέδιδε τη φλόγα της και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς κι έτσι θα ανέτρεπε το καπιταλιστικό κατεστημένο.
Τσίπρας: Θα στηρίξουμε και θα ελαφρύνουμε τη μεσαία τάξη, τον κόσμο της εργασίας.
“Αντίθετα με τους προκατόχους μου,” είπε ο Τσίπρας στον Ντάισελμπλουμ όταν αυτός τον επισκέφθηκε στο Μαξίμου πρώτη φορά, “Εγώ θα τηρήσω τις προεκλογικές υποσχέσεις μου”. Χα, χα, χα!
2. Ζώντας στον συναισθηματικό ονειρόκοσμό του, δέχθηκε ισχυρό σοκ αργότερα όταν είδε πως οι Ευρωπαίοι δεν νοιάζονταν στο ελάχιστο για το ανάστημα, το όραμα και τους όρους του – και μάλιστα έβαλε τα κλάματα στην ομιλία του στη Βουλή!
Ναι, οι Ευρωπαίοι θα βοηθούσαν, αλλά με το αζημίωτο και θα ήθελαν πίσω τα χρήματά τους μαζί με τους τόκους. (Το χρήμα είναι αγαθό που σήμερα πουλιέται όπως το χρυσάφι και το χαρτί: η τιμή του είναι ο τόκος μαζί με το κεφάλαιο.) Και για να πάρουν οι δανειστές πίσω τα δανεικά τους, η κυβέρνηση (και ο λαός, για χάρη του οποίου υποτίθεται ξοδεύτηκαν τα δανεικά) έπρεπε να δεχθεί ορισμένα μέτρα που θα σταματούσαν το ξόδεμα και θα επέφεραν εξοικονόμηση – το μισητό Μνημόνιο.
Ο Σύριζα διέδιδε στους Έλληνες πως το Μνημόνιο καταργήθηκε μετά από την ηρωική του στάση κι επιδέξιες διαπραγματεύσεις.
Και δυστυχώς το πιστεύει και ο ίδιος (ακόμα)! Έστω κι αν έπρεπε τότε να λογοδοτεί στους 3 Θεσμούς!
Με ακατάπαυστη κουτοπονηριά παρουσίαζε στους Ευρωπαίους το “πρόγραμμά” του, με υποσχέσεις, όρους, μέτρα και τέτοια, για μεταρρυθμίσεις που απλώς διατύπωναν με “δημιουργική ασάφεια” τις προεκλογικές εξαγγελίες και προγραμματικές δηλώσεις του.
Δεν άκουε τι λένε οι Ευρωπαίοι – πως θέλουν αξιολόγηση του κοστολογημένου προγράμματος των μέτρων και της εφαρμογής τους προτού εκταμιεύσουν λεφτά!
Ακόμα και μετά από δυο μήνες (6-8 Μαρτίου) κώφευε στο αίτημα των Ευρωπαίων να κοστολογηθούν και να αξιολογηθούν τα προτεινόμενα μέτρα από τεχνικά κλιμάκια και αντ’ αυτού έστέλνε τις 6-7 μεταρρυθμίσεις που σκαρφίστηκε (και αντανακλούσαν τις δικές του εξαγγελίες) με καθυστέρηση και γενικολογίες και χωρίς κοστολόγηση.
Ήταν τόσο γελοίο να μαθαίνεις τότε πως θα ξεχυθούν στην κοινωνία χιλιάδες σπιούνοι ως τουρίστες, νοικοκυρές, φοιτητές κ.λ.π. με κρυφές κάμερες και ηχοληπτικές συσκευές για να πιάνουν φοροφυγάδες! Και οι συντάκτες αυτής της “μεταρρύθμισης” (όπως και των άλλων) δεν αναλογίζονταν το κόστος. Ούτε λέξη, επιπλέον, για μείωση του κράτους ή για ιδιωτικοποιήσεις!
Από την αρχή υιοθέτησαν μια διπλή γλώσσα. Στους δανειστές έλεγαν ότι θα εφαρμόσουν ό,τι τους ζητούσαν. Στο εσωτερικό μιλούσαν για αντίσταση στα μνημόνια και παρουσίαζαν μία εν πολλοίς πλαστή εικόνα σκληρής διαπραγμάτευσης.
Ήταν γελοίο να ακούς τον Δραγασάκη να λέει πως ο Ντράγκι δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα, ενώ ο Ντράγκι είχε πει επαναληπτικά πως πρέπει να γίνει αξιολόγηση προτού ανοίξουν οι κρουνοί χρηματοδότησης της Ελλάδας.
Ήταν ακόμα πιο γελοίο να ακούς όλους τους Συριζίτες να λένε πως τελείωσε το Μνημόνιο, η Τρόϊκα και η λιτότητα – ενώ δεν υπήρχαν λεφτά να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και γίνονταν περικοπές εξόδων (εκτός από προσλήψεις) σε όλους τους κρατικούς τομείς!
3. Η ασάφεια, όσο δημιουργική κι αν φαινόταν στον Βαρουφάκη και τους παρατρεχάμενούς του, είχε αποδειχθεί βασανιστική, οδυνηρή και στη συνέχεια καταστροφική.
Ο Σύριζα έπρεπε να αποφασίσει αν όντως ήθελε να παραμείνουμε στην Ευρώπη, έτσι όπως είναι η Ευρώπη, και να πορευθούμε σύμφωνα με τους κανόνες της, καλούς και κακούς, ή να τραβήξουμε τον μοναχικό δρόμο της αδέσποτης Δραχμής.
Όσο κι αν έτρεχε ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, ο Κοτζιάς ή όποιος άλλος, στις χώρες της Ευρώπης ψάχνοντας για συμμάχους, όσο κι αν εκτοξεύονταν απειλές ή γίνονταν δηλώσεις υπερηφάνειας και παρόμοιες σαχλαμάρες, δεν επρόκειτο να υποχωρήσουν ούτε πόντο οι Ευρωπαίοι.
Ζητούσαν οι Εταίροι, και θα είχουν, αξιολόγηση από την Τρόϊκα, ή τα τεχνικά κλιμάκια των τριών θεσμών – ΔΝΤ, ΕΚΤ και Κομισιόν, όπως το λένε οι Συριζίτες – προτού εκταμιεύσουν έστω κι ένα Ευρώ.
Ο Σύριζα δεν ήθελε να ακούσει, έτσι πολύ σύντομα έφτασε στο μοιραίο σταυροδρόμι των απαίσιων αποφάσεων.
Η εσωκομματική αντιπολίτευση (Λαπαβίτσας, Καλύβης, Κωνσταντοπούλου και άλλοι) δεν θα δέχονταν άλλο Μνημόνιο. Απαιτούσαν νέες εκλογές με ξεκάθαρο μήνυμα. Και είχαν δίκιο. Ακόμα και η τσιπρική διγλωσσία έχει όρια.
Εντός Ευρώπης με Ευρώ και Μνημόνιο ή εκτός Ευρώπης δίχως Μνημόνιο αλλά με την δράκαινα Δραχμή.
Και ο ευφυέστερος λαός της υφηλίου αποφάσισε – με μια κωλοτούμπα όπου το κρέας αναβαφτίστηκε “ψάρι”!
