Είναι επέτειος πολλών ιστορικών γεγονότων, όπως π.χ. η ανάληψη της εξουσίας στη Ρωσία του 18ου αιώνα από την Μεγάλη Αικατερίνη (Β΄). Αλλά πολύ σημαντικότερη για τη σύγχρονη Ευρώπη ήταν η απόβαση των Συμμάχων στα νότια της Σικελίας το 1943.
Η Βρετανία πολεμούσε τους Ναζί από το 1939 και στις 10 Μαΐου 1940 ανέλαβε πρωθυπουργός και πολέμαρχος ο Τσώρτσιλ, άσπονδος και ακλόνητος εχθρός τους. Το επόμενο έτος, αφού οι Βρετανοί έσωσαν 220.000 Βρετανούς στρατιώτες και περίπου 100.000 Γάλλους παγιδευμένους στη Δουνκέρκη, ήρθε βοήθεια από την Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ινδία, Νότια Αφρική και Καναδά (αποικίες) κυρίως στη βόρεια Αφρική. Τον Δεκέμβριο 1941 μπήκαν στον πόλεμο, εξ ανάγκης μα με εκδικητικό ενθουσιασμό, και οι Αμερικανοί μετά την απρόκλητη επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ (7/12/1941).
Οι Αμερικανοί πείστηκαν, παρότι θα πολεμούσαν με κάθε μέσο και τρόπο τους Ιάπωνες στον Ειρηνικό, να δώσουν προτεραιότητα στην εξόντωση των Ναζί. Έτσι τον Νοέμβριο 1942 έστειλαν μια τεράστια αρμάδα 850 πλοίων και 100.000 στρατιώτες στη βορειοδυτική Αφρική, που ήταν αποικία των Γάλλων μα τώρα στην κυβέρνηση των δωσίλογων του Πετέν και υπό την πίεση των Ναζί. Σύντομα κατόρθωσαν να νικήσουν την αντίσταση των Γάλλων που επιτέλους συμμάχησαν με τους Αμερικανούς και τους μισητούς Βρετανούς (που είχαν το προηγούμενο έτος βομβαρδίσει τον στόλο τους για να μην περάσει στους Γερμανούς).
Στο μεταξύ (1/7- 27/7 του 1942) ο νεοδιορισθείς στρατηγός Μοντγκόμερι είχε σταματήσει τον Ρόμελ στο Ελ Αλαμέιν και τον έτρεψε σε υποχώρηση χάρη κυρίως στα νέα αμερικανικά όπλα, ιδίως τα Γκραντ και Σέρμαν τανκς. Μα είχε 100.000 στρατιώτες (και Έλληνες) και 1.000 τανκς, δηλ. σοβαρή υπεροπλία. Έτσι ο Ρόμελ βρέθηκε κυνηγημένος και από ανατολή και από δύση. Παρότι νίκησε τους άπειρους νεοφερμένους Αμερικανούς οι οποίοι υπέστησαν κυριολεκτική σφαγή στο πέρασμα Kasserine της Τυνησίας (Φεβ. 1943) – 3.000 νεκροί σε 48 ώρες -έχασε τελικά τον πόλεμο στη Β. Αφρική.
Ο Ρόμελ γύρισε στη Γερμανία αφήνοντας τον Γ. φον Άρνιμ επικεφαλής ο οποίος όμως ηττήθηκε οριστικά από την τρομερή υπεροπλία των Συμμάχων. 230.000 Ιταλοί και Γερμανοί (και το περίφημο Άφρικα Κορ του Ρόμελ) παραδόθηκαν.
Ως τον Μάϊο δεν υπήρχαν μάχιμοι Ναζί στην Αφρική. Οι δε Αμερικανοί απέκτησαν λίγη πείρα και έναν νέο διοικητή, τον στρατηγό G.S. Patton, εφάμιλλο του Ρόμελ και του Μοντγκόμερι.
Στις 9.7.1943, 3.000 πλοία με 160.000 συμμαχικά στρατεύματα, κανόνια και τανκς έφθασαν στη νότια Σικελία και άρχισε η απόβαση: οι Βρετανοί του Μοντγκόμερι στα ανατολικά και οι Αμερικανοί του Πάτον στα δυτικά του νησιού.
Το πιο σημαντικό στοιχείο δεν ήταν η κατάληψη της Σικελίας (που διευκολύνθηκε από τους ηγέτες της Μαφίας στη Νέα Υόρκη) και η προέλαση στην Ιταλία, μα η επίδραση στο Ανατολικό Μέτωπο των Ναζί και των Σοβιετικών – και στην αιματηρή αρματομαχία του Κουρσκ.
Εκεί οι Σοβιετικοί (υπό τον Ροκοσόφσκι) είχαν αποδεκατίσει τον Μόντελ στον βορρά, μα ο φον Μάνσταϊν, ο λαμπρότερος των στρατηγών, είχε σαρώσει τις άμυνες στον νότο εξοντώνοντας χιλιάδες σοβιετικούς και καταστρέφοντας με τα δικά του tiger tanks εκατοντάδες σοβιετικά Τ-34, παρά την καθυστέρηση που είχε επιβάλει ο Χίτλερ λόγω της δικής του ψυχολογικής και σωματικής κατάρρευσης μετά τη συντριπτική ήττα των Ναζί στο Στάλινγκραντ (Φεβ 1943).
Ο Μάνσταϊν είχε κατορθώσει να πείσει τον Χίτλερ να τον αφήσει να συνεχίσει την αντεπίθεσή του στο Κουρσκ. Μα σύντομα ο Χίτλερ άρχισε να αποσύρει άντρες, πυροβόλα και τανκς από το Κουρσκ για να ενισχύσει την άμυνα της Ιταλίας.
Οι Σοβιετικοί είχαν σχεδόν 2εκμ άντρες και πάνω από 3.000 τανκς. Οι Γερμανοί μόλις 780.000 άντρες και περίπου 2.000 τανκς μα 200 tiger που με το πυροβόλο τους των 88μμ μπορούσαν να καταστρέψουν εχθρικό όχημα σε 2χλμ! Επίσης έριχναν διπλάσιες βολές το λεπτό από τα σοβιετικά. Οι μαρτυρίες μιλούν για 1 tiger να καταστρέφει 22 σοβιετικά σε 1 ώρα και άλλο 7 σε λίγα μόνο λεπτά. (Σοβιετικές απώλειες 1379 και Γερμανικές 226 τανκς.)
Αλλά οι Σοβιετικοί έφερναν συνεχώς νέες εφεδρείες και ο Μάνσταϊν με μειωμένες συνεχώς δυνάμεις αναγκάστηκε να υποχωρήσει.
Έτσι η Γερμανία έχασε οριστικά την πρωτοβουλία στο Ανατολικό Μέτωπο και στη συνέχεια υποχωρούσε αργά μεν αλλά αναπόφευκτα πίσω προς τα δικά της εδάφη και την τελική ήττα.
Η απόβαση στη Σικελία δεν ήταν ακριβώς το 2ο μέτωπο που ζητούσε ο Στάλιν (ήθελε τη Γαλλία), μα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αποφασιστική μάχη του Κουρσκ.
