Για μένα η Λέλα Καραγιάννη είναι το υπόδειγμα αντίστασης και πατριωτισμού. Γεννήθηκε στην Λίμνη Ευβοίας και παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη στην Αθήνα με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά, που ανέθρεψε σε χριστιανικό πνεύμα.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της Κατοχής τον Απρίλιο 1941 άρχισε να βοηθάει Βρετανούς στρατιώτες που είχαν ξεμείνει εδώ να περνάνε στην Τουρκία κι από εκεί στη Μέση Ανατολή.
Βοήθησε να δραπετεύσουν αρκετοί Βρετανοί από το στρατόπεδο της Κοκκινιάς και τους προμήθευσε με πλαστές ταυτότητες που της έδωσαν φίλοι στην Αστυνομία.
Συνολικά φυγάδευσε 140 Βρετανούς.
Άρχισε στα τυφλά κρύβοντάς τους και ρωτώντας εδώ και εκεί. Έτσι βαθμιαία μα γοργότατα δημιούργησε την δική της αντιστασιακή ομάδα «Μπουμπουλίνα» – και από το επίθετο της μητέρας της Μπούμπουλη και από την ηρωίδα του 1821.
Αρχηγείο ήταν το σπίτι της και πρώτοι βοηθοί-συνεργάτες της ο άνδρας και τα παιδιά της. Όντας εύπορη, αγόρασε καΐκι για τη μεταφορά των ξένων (και αργότερα και Εβραίων) και είχε καπετάνιο τον κυρ Χρυσίνη.
Η ίδια χρηματοδοτούσε την οργάνωσή της.
«Χρέος και καθήκον μας έλεγε, να συντρέξουμε τους συμμάχους και συμπολεμιστές μας».
Άλλοι συνεργάτες της ήταν ο ξεναγός Γ. Σκηνίτης, ο Γ. Βαρσόπουλος, ο Μ. Λίτινας και άλλοι. Μα είχε βοήθεια και από αντιναζίστριες Γερμανίδες όπως η Μαρία Γλύκερ που της έδινε πληροφορίες για το Ναυαρχείο και τα αεροδρόμια.
Ο δε συνεργάτης της Ζήσιμος Περρίδης κατατάχτηκε στο γερμανικό αντιαντάρτικο Τάγμα Χόλμαν για να παρέχει πληροφορίες των κινήσεών τους.
Έτσι η δράση της επεκτάθηκε στην μεταβίβαση πληροφοριών στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, αλλά και στους αντάρτες και Βρετανούς συνδέσμους για σαμποτάζ, κίνηση γερμανικών πλοίων, άφιξη εφοδίων, σχέδια αεροδρομίων κι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών.
Το καλοκαίρι 1944 συνεργάστηκε με το κατασκοπευτικό δίκτυο «Απόλλων». Κάποιος Έλληνας, ο Γ. Ριζόπουλος την κατονόμασε στους Γερμανούς.
Η Λ. Καραγιάννη συνελήφθη, ανακρίθηκε και βασανίστηκε στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν από τον διαβόητο Φριτς Μπέκε, μα δεν λύγισε. Δεν έσπασε ούτε όταν συνελήφθησαν και οι δύο γιοί της Βύρων και Νέλσων (ο άντρας της και ο άλλος γιος κατάφεραν να διαφύγουν), και ο Μπέκε απείλησε να πυροβολήσει τον ένα, τον Νέλσονα, βάζοντας το πιστόλι στο κεφάλι του νέου.
«Τα παιδιά μου,» είπε η Λ. Καραγιάννη, «τα γέννησα εγώ, μα πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα».
Για δυσεξήγητους λόγους ο Μπέκε δεν πυροβόλησε. Και αργότερα τα δύο αγόρια ελευθερώθηκαν χάρη στις ενέργειες των Γερμανίδων φιλενάδων της.
Η Λ. Καραγιάννη μεταφέρθηκε στο Χαϊδάρι κι εκτελέστηκε με άλλους συμπατριώτες το πρωί 8/9/44.
Μετά από τρεις εβδομάδες οι τελευταίοι Γερμανοί έφυγαν από τη χώρα.
Όχι άδικα ονομάστηκε «Μάνα–αντίσταση».
Όποια αφήγηση της Κατοχής και Αντίστασης δεν την αναφέρει είναι, να ξέρετε, κάλπικη, σχεδόν άχρηστη.
