Μ103. Ελένη Παπαδάκη

1. Δεν εξετάζω εδώ τις ικανότητες της Παπαδάκη ως ηθοποιού: οι γνώστες την θεωρούν εξαίρετη. Εγώ εξετάζω εδώ τη δολοφονία της από την ΟΠΛΑ στις 21 Δεκεμβρίου, 1944 και τη μυθολογία που έπλασε το ΚΚΕ γύρω από το θέμα.

Η Ε. Παπαδάκη γεννήθηκε το 1908 σε εύπορη οικογένεια και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε ηλικία 17 ετών στο Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα του Λ. Πιραντέλο. Αμέσως αναγνωρίστηκε το μεγάλο της ταλέντο. Τo 1932 προσλήφθηκε ως πρωταγωνίστρια στο νεο-ιδρυθέν Εθνικό Θέατρο.

Ο θεατρόκοσμος δεν ήταν (και δεν είναι) διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας – αρχιτεκτόνων, γιατρών, ζωγράφων, καθηγητών, μουσικών, συγγραφέων, χορευτών κ.λπ. Υπήρχε φανερή και αφανής έντονη αντιζηλία και η Ε. Παπαδάκη δεν μπορούσε να μην εμπλακεί σε αυτόν τον ιστό. Όπως πολλές συνάδελφοι την επέκριναν από ποταπά πάθη, και η ίδια, υποθέτω, επέκρινε άλλες.

2. Στην Κατοχή η Ε. Παπαδάκη κατηγορήθηκε ως δωσίλογος και προδότρια, ότι είχε σχέσεις με Γερμανούς αξιωματικούς και ήταν ερωμένη του γερμανόφιλου δωσίλογου Ράλλη και δημοσιεύθηκε στo Ελληνικό Αίμα πως “ο Ράλλης στον γεροντικό του έρωτα της δώρισε μια ζώνη από πλατίνα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων … ενώ ο λαός πεθαίνει από την πείνα” και πως ήταν ομοφυλόφιλη! Άλλο δημοσίευμα την έφερε ως παντρεμένη κρυφά, 4η σύζυγος του Ράλλη!

Ούτε η πρώτη φήμη ούτε η δεύτερη ήταν αλήθεια. Όταν οι χασάπηδες της ΟΠΛΑ ερεύνησαν το σπίτι της, δεν βρήκαν ούτε χρυσές ζώνες ούτε άλλα ακριβά κοσμήματα, ούτε όπλα, ούτε κάποιο έγγραφο που να μαρτυρεί προδοσίες.

Βεβαίως κι εγνώριζε τον Ράλλη, παλαιό φίλο του πατέρα της, τον διευθυντή της Αστυνομίας Έβερτ και Γερμανούς αξιωματικούς (όπως και η Λέλα Καραγιάννη). Μα αυτό σίγουρα δεν την κάνει ανθελληνίδα και προδότρια.

3. Είναι πασίγνωστο πως η Ε. Παπαδάκη (όπως η Λ. Καραγιάννη) έσωσε Άγγλους, Έλληνες αντάρτες κι Εβραίους (συνολικά πάνω από 30) από τους Γερμανούς, χρησιμοποιώντας ακριβώς όλες αυτές τις γνωριμίες και κυρίως τον Ράλλη.

Δύο από τα πιο γνωστά πρόσωπα που έσωσε η Ε. Παπαδάκη ήταν ο γιος του βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και ο γιατρός Γ. Μουστρούφας, που αργότερα υπηρέτησε στο υπουργείο Υγείας στην Κυβέρνηση του Βουνού! Στο σπίτι γειτόνισσας φίλης, της Αιμιλίας Καραβία, κρυβόταν ο Εβραίος Σαμ Μπράντενμπεργκ με τον οποίο ίσως η Ε. Παπαδάκη να είχε ερωτική σχέση.

Είναι απορίας άξιο πώς αυτή η δράση της αγνοήθηκε και από τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες και από τους ζηλόφθονους ηθοποιούς που φώναζαν “θάνατος στην πουτάνα” στην αισχρή τους συνέλευση, 24/11/44, οπότε και την απέβαλαν με άλλους 12-13 ηθοποιούς, αν και η αποβολή δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη. Η λασπολογία συνεχίστηκε.

4. Πολλοί προειδοποίησαν την Ε. Παπαδάκη να φύγει από το σπίτι της στην εαμοκρατούμενη ζώνη και να μένει στο “ελεύθερο” Κολωνάκι – για να μη γίνεται στόχος. Ακόμα και χέρι αγνώστου έσπρωξε κάτω από την πόρτα της σημείωμα να φύγει γιατί θα την δολοφονούσαν. Ο Δ. Μυράτ, αριστερός κι αυτός, έγραψε (στο τελευταίο του βιβλίο) πως της σύστησε απομάκρυνση: “Πήγαινε κάπου να κρυφτείς, φοβάμαι μη σε βρει κακό.” Εκείνη του απάντησε οργισμένη “Είσαι κι εσύ από εκείνους που με λένε δωσίλογη”.

Στις 21/12/44 συνελήφθη από μπράβους της ΟΠΛΑ και “δικάστηκε” από τον τοπικό διοικητή καπετάν Ορέστη – ένα εγκληματικό υποκείμενο, γυναικάς και διεφθαρμένος που λήστευε τους Έλληνες πολίτες που του έφερναν για εκδίκαση και εκτέλεση. Έπαιρνε τη μεγαλύτερη μερίδα από τη λεία κι έδινε ψίχουλα στους βοηθούς του και στο κόμμα. Ήταν ένας από τους πολλούς εγκληματίες που έκαναν πλιάτσικο και φόνους και είχαν εξασφαλίσει κάποιο αξίωμα ή με τους κομμουνιστές ή με τους γερμανοτσολιάδες.

Την ίδια νύκτα την δολοφόνησαν. Το πτώμα της βρέθηκε στις 26/1/45. Είχε μια μαχαιριά στο λαιμό, μερικές τσεκουριές στο σώμα και μια σφαίρα στον αυχένα (μερικοί γράφουν δύο) με διέξοδο στον αριστερό χώρο του μετώπου.

5. Σε άρθρο του Ριζοσπάστη 18/12/2016 που “αποκαθιστά την αλήθεια”, 6 παράγραφοι περιγράφουν τον θάνατο της Ε. Παπαδάκη και τη δήθεν ηρωική έρευνα του Ν. Ανδρικίδη, διοικητή της ΟΠΛΑ Παγκρατίου (Σ.Α. Κωτσάκης 1986 Δεκέμβρης του 1944 στην Αθήνα σ 211-212) και 25 εναντίον των Άγγλων και της αντικομμουνιστικής “υστερίας”. Συμπέρασμα: ο Ορέστης ήταν πράκτορας των Άγγλων που τη δολοφόνησε για να μην ομολογήσει τις μηχανορραφίες τους!

Το άρθρο φυσικά δεν λέει (ούτε ο Β. Μπαρτζιώτας στο δικό του Εθνική Αντίσταση και Δεκέμβρης 1944, Σύγχρονη Εποχή, 1979) πως ο Ανδρικίδης έκανε έρευνα από τις 18/12/44 διότι, ενώ γίνονταν εκτελέσεις από τον Ορέστη, δεν πήγαιναν ανάλογα τιμαλφή στο Κόμμα! Παρά τα ευρήματά του, δεν σταμάτησε τον Ορέστη παρά μόνο αργότερα, αφού ο κόσμος στράφηκε καταφανώς εναντίον του ΚΚΕ οπότε ο Ορέστης εκτελέστηκε από “συντρόφους”. Στη δική του “δίκη” προσκομίστηκαν κατά την ηθοποιό Ολυμπία Παπαδούκα “επίσημα χαρτιά” που έδειχναν πως ο Ορέστης ήταν πράκτορας των Άγγλων, όπως “ομολόγησε” και ο ίδιος! Τα χαρτιά αυτά δεν βρίσκονται πουθενά!

Και ο Πλουμίδης κατηγορήθηκε ως πράκτορας, ο Κώστας Καραγιώργης, ο Γ. Σιάντος, ακόμα και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης. Αυτή είναι η τακτική του ΚΚΕ και όλων των αναρχοαριστερών: όποτε βρίσκονται σε δύσκολες περιστάσεις, φταίνε ξένοι πράκτορες, προβοκάτσιες, σκευωρίες…