1. Όπως έγραψα στα προηγούμενα άρθρα, ο Γούσιας (=Γ. Βοντίτσος) παρουσιάζει τον εαυτό του στο Οι Αιτίες για τις Ήττες… 1977, Αθήνα, ως εξπέρ στρατηγό και σχεδιαστή μαχών και δίχως ευθύνη για την ήττα ή οποιοδήποτε λάθος στην κομματική και αντάρτικη καριέρα του. Το βιβλίο του είναι μια αφελέστατη προσπάθεια αυτοδικαίωσης όπου ο ίδιος δεν έφταιξε σε τίποτα.
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένα χωριατόπαιδο με ελάχιστη μόρφωση που από την πρώτη εφηβεία του αποπλανήθηκε στον κομμουνισμό κι έγινε φανατικός και φιλόδοξος απαράτσικ.
Θα κλείσω αυτή τη σειρά με τη γνώμη κομματικών συντρόφων ζαχαριαδικών, όπως ήταν και ο Γούσιας, και μη.
2. Ο Κ. Γκριτζώνας δίνει στο Μετά το Γράμμο Αθήνα 1986, Γλάρος, την αφήγηση του Π. Δανιηλίδη για τη συγκρότηση των “ζαχαριαδικών” στη μεγάλη οργάνωση ΚΚΕ (μ-λ) στη Ρουμανία (σ 28-32) – αποσχισμένη από το επίσημο κόμμα που είχε την εύνοια του ΚΚΣΕ μετά το 1956, και τις αποκαλύψεις του Χρουστσόφ.
Στην οργάνωση, λέει ο Δανιηλίδης (σ 29) ήθελαν να μπουν και οι Γούσιας και Βλαντάς (κολλητός του Ζαχαριάδη μα, κατά τον Γούσια διόλου φιλικοί μεταξύ τους). Ο δε Βλαντάς είχε ήδη φτιάξει δική του ομάδα μα ήθελε να ξέρει τι γινόταν αλλού και να ελκύσει οπαδούς (σ 30).
Γούσιας και Βλαντάς παρίσταναν τους καθοδηγητές προκαλώντας διαμαρτυρίες από πολλά μέλη. “Ήθελαν να οικειοποιηθούν τη δουλειά των άλλων και να παριστάνουν τους ηγέτες”. Έτσι αποβλήθηκαν (σ 32)!
3. Στη σελίδα 42 ο Γκριτζώνας ομολογεί ξεκάθαρα πως “διαπράχθηκαν εγκλήματα με θύματα αξιωματικούς και μαχητές του ΔΣΕ που είχαν το θάρρος να κάνουν κριτική για λάθη της ηγεσίας και ξεχωριστών ηγετικών στελεχών σε πολεμικές επιχειρήσεις, εξοντώθηκαν ικανά και αφοσιωμένα στην υπόθεση του λαού μας στελέχη, για να καλυφθούν οι ευθύνες των ανωτέρων τους …”
Έτσι, συνεχίζει ο Γκριτζώνας αμείλικτα, “Εκτελέστηκαν με διαταγή του Γούσια, ο πρωτοπόρος ελασίτης, συνταγματάρχης του ΔΣΕ, Γιώργος Γιαννούλης, την άνοιξη του 1948” (γεγονός στο οποίο αναφέρθηκα εκτενώς στο προηγούμενο άρθρο μου), “ο επιτελικός αξιωματικός του ΔΣΕ Γιώργος Γεωργιάδης, ο ταγματάρχης του ΔΣΕ Αλέκος Τσουκόπουλος κ.α.”.
Εδώ λοιπόν, έχουμε έναν ζαχαριαδικό να μας λέει με άλλα λόγια πως δεν ήταν μόνο ταγματασφαλίτες και μοναρχοφασίστες που εξόντωναν έντιμα στελέχη του ΚΚΕ (πριν τη διάσπαση), μα και η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ για να καλύψουν τις δικές τους αμαρτίες.
4. Υπάρχουν πάμπολλες άλλες παρόμοιες μαρτυρίες και κατηγορίες. Και αυτές βέβαια πολύ περισσότερες από τους “ανανεωτικούς” – που τώρα έγιναν το χειρότερο κόμμα “Σύριζα”!
Για τον γελοίο μας αντιστράτηγο δημοσιεύθηκε στην Αυγή 11/9/13 το άρθρο “Η ήττα του ΔΣΕ” στο οποίο ορισμένοι αριστεροί φυλακισμένοι στην Καλαμάτα, αρχές του 1949, συζητούσαν τις αναποδιές που είχε ο ΔΣΕ κι έμαθαν ξαφνικά πως στη θέση του Βαφειάδη μπήκε κάποιος Γούσιας.
“Όνομα ανώτερου ή ανώτατου αξιωματικού του ΕΛΑΣ τέτοιο δεν ξέραμε. Και καταλήγαμε – ευσεβείς πόθοι – πως μάλλον θα επρόκειτο για σοβιετικό στρατηγό, άρα επίκειται η τελική νικηφόρα επίθεση του ΔΣΕ…”.
Λίγο αργότερα ένας από τους φυλακισμένους, ο Ντίνος Κυβέλος, τους λέει πως η ήττα του ΔΣΕ είναι θέμα χρόνου. “Έμαθα”, συνέχισε, “ποιος είναι ο Γούσιας, Είναι ο Γιώργος Βοντίτσιος – τον είχαμε συγκρατούμενο στην Ακροναυπλία. Καλό παιδί, χωρίς όμως παιδεία, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει το πιο απλό μάθημα. Άρα αφού φτάσανε να κάνουν ηγέτη τον Γούσια… η ήττα είναι ζήτημα χρόνου”.
Όπερ κι εγένετο λίγους μήνες αργότερα.
