1. Η κυνικότητα των τσιπριστών έχει πάψει πια να εντυπωσιάζει. Το ίδιο και οι κωλοτούμπες του κ. Τσίπρα ο οποίος διεθνοποίησε τη λέξη. Αλλά η κωλοτούμπα είναι χαρακτηριστικό των κομμουνιστών ηγετών από την ίδρυση του ΚΚΕ.
Σήμερα εξετάζω σύντομα την αλλαγή στην εκτίμηση για τον Ν. Ζαχαριάδη όπως την εξέφρασαν πρωτοκλασάτα στελέχη, που ήταν πιστοί ακόλουθοι του Γεν. Γραμμ. του ΚΚΕ.
2. Στην ολομέλεια του 1950, ο κύριος στόχος του Ν. Ζαχαριάδη ήταν η πολιτική εξόντωση του Παρτσαλίδη, ενός από τους στενότερους συνεργάτες του μέχρι τότε και αφοσιωμένου στελέχους.
Άλλο πρωτοκλασάτο στέλεχος, ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, σιγοντάρει στην κριτική κατά του Παρτσαλίδη με την κατηγορία του «εκλεκτισμού» (ό,τι κι αν σήμαινε αυτό στην αργκό των κομμουνιστών) και συμπληρώνει λέγοντας πως είχαν δίκιο «μερικοί σύντροφοι που σε (=Παρτσαλίδη) χαρακτήρισαν ρακοσυλλέκτη» (άλλη παράξενη κατηγορία για μας τους αμύητους).
Κι επειδή τότε είχε σταλεί από τον καθαιρεθέντα Μάρκο Βαφειάδη επιστολή στην ηγεσία του ΚΚΣΕ στη Μόσχα κατηγορώντας τον Ν. Ζαχαριάδη πως ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις και αυτοί μεταβίβασαν την επιστολή στο ΚΚΕ για επίλυση του θέματος, Ο Μπαρτζιώτας αναφέρεται και στον Ν. Ζαχαριάδη:
«Ζήτημα Ζαχαριάδη δεν υπάρχει στο κόμμα μας… Ο Ζαχαριάδης στέκεται καλά στο πόστο (=Γενικού Γραμματέα, δηλαδή αρχηγού) που τον έβαλε το κόμμα μας. Με το όνομα του στα χείλη πεθαίνουν οι κομμουνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα». (Οι κομματικοί «ρεαλιστές» δεν είχαν δυσκολία τότε, 1950 να αγιοποιήσουν τον ηγέτη τους και να τον λιβανίζουν λατρευτικά!)
3. ΑΛΛΑ στην 6η ολομέλεια, Μάρτιος 1956 (μετά το 20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις αποκαλύψεις του Χρουστσόφ), ο Μπαρτζιώτας κάνει μια ωραία και όχι απρόσμενη κωλοτούμπα για τον σύντροφο Νικίτα. Είπε:
«Σχημάτισα τη γνώμη ότι η κατάσταση σε μας είναι άσχημη… η κύρια αιτία… είναι ότι έλειψε… η κολεκτιβιστική καθοδήγηση… Στα τελευταία 15 χρόνια [από το 1941, δηλαδή]… παραβιάστηκαν χοντρά οι νόρμες της εσωκομματικής ζωής… Με τον ερχομό του συντρόφου Ζαχαριάδη στην καθοδήγηση [=ηγεσία] το κόμμα δεν μπόρεσε να δώσει σωστή εκτίμηση της κατάστασης… να εξυγιάνει το κομματικό καθεστώς, το χειροτέρεψε… Λέω ότι βασικός υπεύθυνος είναι ο Ζαχαριάδης… »
Ο αλάθητος άγιος με τη «σωστή γραμμή» ξαποστέλνεται στο σκότος το εξώτερο!
4. Στην ίδια ολομέλεια του 1950 ένας άλλος πρωτοκλασάτος εγκέφαλος ο Δημήτρης Βλαντάς ήθελε τον ένοπλο αγώνα του 1946-49.
«Κάτω από το φως των υποδείξεων και της πατρικής βοήθειας του μπολσεβίκικου κόμματος και του μεγάλου Στάλιν πρέπει να κάνουμε μια βαθιά επανεξέταση ότι, συμμετέχοντας [στις εκλογές του 1946] θα κερδίζαμε χρόνο για καλύτερη προπαρασκευή του ένοπλου αγώνα… Ο Ζαχαριάδης σ’ όλη του την κομματική ζωή… διαπαιδαγώγησε το κόμμα στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού και της … αφοσίωσης στη Σοβιετική Ένωση και στο μπολσεβίκικο κόμμα… Οι υπηρεσίες του συντρόφου Ζαχαριάδη είναι τεράστιες.»
Αλλά στην ολομέλεια του 1956 αλλάζει σκοπό:
«Μόνο τυχοδιωκτική μπορεί να ονομάσει κανείς την οργάνωση και την καθοδήγηση του ένοπλου αγώνα… Έλειψε η συλλογική καθοδήγηση… αποτέλεσμα της προσωπολατρίας… Το λάθος αυτό [είναι] σε μια τάση του σ. Ζαχαριάδη να θεωρητικολογεί έξω από … τις συγκεκριμένες ανάγκες του αγώνα.»
Έτσι ο Ν. Ζαχαριάδης κατηγορείται για «τυχοδιωκτισμό» (=θανάσιμο αμάρτημα!), θεωρητικολογία, παραμερισμό συλλογικότητας, προσωπολατρίας και ανικανότητας να καθοδηγεί. Κατά τα άλλα παραμένει για τους τωρινούς συντρόφους ο μέγας ηγέτης, μια μικρογραφία του άλλου υπεράνθρωπου καθοδηγητή Στάλιν!
Οι κομμουνιστές ζουν σε τέτοιο κόσμο, λατρεύουν ως ήρωα και καταδικάζουν ως προδότη (χαφιέ, πράκτορα του εχθρού κλπ) με απίστευτη ευκολία τον ίδιο άνθρωπο και αλληλο-βρίζονται σε μια δική τους γλώσσα που έχει δικούς της παράξενους ιδιωματισμούς.
