1. Σε προηγούμενες δημοσιεύσεις είδαμε την κακεντρέχεια του φιλόδοξου ηγέτη του ΚΚΕ και τη σταλινική συνωμοτικότητα του. Σήμερα θα εξετάσω την απίστευτη σχεδόν ανικανότητά του.
Μερικές πτυχές αυτής της ανικανότητας διαφάνηκαν καθώς – θεληματικά ή άθελα – πίστευε τις υποσχέσεις των Σοβιετικών (αν όντως δόθηκαν ποτέ τέτοιες υποσχέσεις) για παροχή πολεμοφοδίων και αργότερα για τη φροντίδα των 18.000 εκπατρισμένων, ηττημένων ανθρώπων του ΔΣΕ στην ΕΣΣΔ.
Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Στάλιν ή αξιωματούχοι κοντά του έδωσαν τέτοιες υποσχέσεις (πράγμα που εγώ αμφιβάλλω βαθύτατα), θα έπρεπε να ξέρει πως δεν επρόκειτο να τις τηρήσουν.
Η απόδοση ευθυνών στις υπαναχωρήσεις των Σοβιετικών είναι μια εύκολη μορφή αυτοδικαίωσης και συγκάλυψης της δικής τους ανικανότητας.
2. Όπως όλοι οι αριστεροί, με λαμπρότατο παράδειγμα στις μέρες μας τον κ. Τσίπρα που το παραδέχτηκε δημόσια, και ο Ζαχαριάδης ήταν μέγας ψεύτης.
Στην 7η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 14-18 Μαΐου 1950, ο Ν. Ζαχαριάδης δήλωσε «Τουλάχιστον εγώ προσωπικά στη 2η ολομέλεια της ΚΕ [1946] δε θα πρωτοστατούσα και δε θα εισηγούμουνα την οργάνωση του ένοπλου αγώνα».
Όμως στο Η διαθήκη του Ν. Ζαχαριάδη (Α. Παπαϊωάννου, 1986, Γλάρος) λέει ο ίδιος (σ64): «Σοβαρό λάθος η έναρξη του 2ου ένοπλου έτσι όπως έγινε. Έπρεπε ν’ αρχίσει με αποφασιστικότητα όπως είχε αποφασιστεί στη 2η ολομέλεια (!). Έπρεπε ο ίδιος να βγω αμέσως μετά την επίθεση στο Λιτόχωρο [30-31 Μαρτίου 1946] με το σύνθημα «Όλοι στ’ άρματα…»
Αλλά πολλοί άλλοι δηλώνουν στην 7η ολομέλεια πως η 2η ολομέλεια του 1946 είχε πάρει την απόφαση για ένοπλο αγώνα πρωτοστατούντος του Ν. Ζαχαριάδης – οι Μήτσος Παρτσαλίδης, Λεωνίδας Στρίγγος κλπ, κλπ.
3. Στο Η Διαθήκη…, σ 63-5, συνοψίζει μερικά από τα «λάθη» του (ή ο ίδιος ή ο Αχ. Παπαϊωάννου που τα γράφει).
Άφησα, λέει, τα στελέχη του ΕΛΑΣ (γενικά ή στις πόλεις ίσως) έκθετα και δεν τους έδωσα εντολή να πάρουν τα βουνά. Πιάστηκαν (πολλές χιλιάδες) μετά τα Δεκεμβριανά 1944 και τον Ιανουάριο 1945 κι εξορίστηκαν. (Αυτό είναι η μισή αλήθεια, διότι εκείνος ήταν στο στρατόπεδο Νταχάου της Γερμανίας τότε και ήρθε αργότερα).
Η επιλογή του Βαφειάδη ως αρχηγού του ΔΣΕ, λέει, ήταν λαθεμένη. Θα έπρεπε να είχε μπει ο Σαράφης – που όμως πιάστηκε (1945) κι εξορίστηκε στα ερημονήσια μέχρι το 1951. Ο Ν. Ζαχαριάδης έδιωξε μετά τον Βαφειάδη κι ανέλαβε ο ίδιος, με προσωπίδα τον Γούσια ως αρχιστράτηγο, για να καταλήξει σε ήττα – λάθος μέγιστο!
Έλειπε ομολογεί από το βουνό στις πιο αποφασιστικές στιγμές. (Αν αναλάμβανε ο ίδιος εξαρχής ίσως ο Εμφύλιος να τερματιζόταν νωρίτερα!)
Είδαν την στρατηγική σημασία της τοποθεσίας Γράμμου-Βίτσι το φθινόπωρο 1947 κι άρχισαν να συγκεντρώνουν εφεδρείες εκεί στις αρχές του 1948, μα ήταν αργά!
Έπρεπε να είχε επιστρέψει στην Ελλάδα αμέσως μετά την ήττα το 1949 έτσι που η ηγεσία να ήταν στην Ελλάδα, όχι σε κάποια περιοχή της Σοβιετίας, ή αν όχι στην Ελλάδα τότε σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης!
Θυσίασε τον Άρη Βελουχιώτη, λέει, υποκύπτοντας στις πιέσεις και τις διαβολές ορισμένων μελών του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ – σαν να μην ήταν ενήμερος για το ποιόν των συντρόφων και του Άρη!
Στην ΚΕ έπρεπε να μπει καινούριο αίμα μετά τη Βάρκιζα και αφότου ο ίδιος γύρισε από το Νταχάου. Έπρεπε να αποκλειστούν οι ανίκανοι και λιπόψυχοι.
4. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ σε κατηγορίες που του προσάπτουν οι «σύντροφοί» του μετά την ήττα.
Ο αναγνώστης διακρίνει πως ο Ν. Ζαχαριάδης αυτοδικαιώνεται (ή προσπαθεί να εξιλεωθεί), όπως ο κ. Τσίπρας με τους τσαρλατανισμούς του περί αυταπατών και λάθους στην επιλογή ανθρώπων.
Στην πραγματικότητα δεν έκανε, κατά δική του ομολογία, τίποτα σωστό από την επιστροφή του το 1945 μέχρι την διαγραφή του το 1956.
Και αυτόν τον ανίκανο τσαρλατάνο το ΚΚΕ προσπαθεί πάλι να διατηρήσει στο τέμπλο των αγίων του! Διότι όλοι είναι ίδιοι!
