1. Είναι πολλοί κομμουνιστές, στελέχη και μέλη του ΚΚΕ, που αποχώρησαν αηδιασμένοι από τις συνωμοσίες, τις προδοσίες, τις κατηγορίες, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τις αλλαγές «σωστής γραμμής» και γενικά τη διαφθορά στο υψηλό επίπεδο του κόμματος. Αρκετοί μάλιστα δεν εντάχθηκαν ούτε στο «ανανεωτικό» ή «αναθεωρημένο» ΚΚΕ εσ!
Τέτοιοι ήταν οι Νεφελούδης Β., Δημητρίου Δ. (Νιηφόρος), Μούντριχας Α. (Ορέστης), Δεσποτόπουλος, Ραυτόπουλος, Φαράκος κλπ, κλπ. Όλοι αυτοί κατά την προσφιλή πρακτική του αλάνθαστου κόμματος στιγματίστηκαν «αντιδραστικοί, χαφιέδες, προδότες, τυχοδιώκτες, πράκτορες του εχθρού, οπορτουνιστές» κλπ.
Αλλά αν συλλογιστεί κανείς πως ο Γ. Σιάντος, Γεν Γραμ. του ΚΚΕ 1941-1945, επίσης στιγματίστηκε «πράκτορας του εχθρού» κλπ από τον Ν. Ζαχαριάδη, και πως ο ίδιος ο Ζαχαριάδης θεωρήθηκε μετά το 1956 «προδότης» κλπ, τότε οι αποχωρήσαντες βρίσκονται σε πολύ προνομιακή παρέα.
2. Οι αναρίθμητες και αβυσσαλέες αντιφάσεις στον βίο και πολιτεία του ΚΚΕ είναι πασίγνωστες και μόνο οι φανατικοί αξιωματούχοι, οι επαγγελματίες απαράτσικ και οι θλιβερά υποταγμένοι οπαδοί, τις συγκαλύπτουν με χοντρές αυτοδικαιώσεις και παράλογες δικαιολογίες.
Αυτό που είναι δυσεξήγητο στην εποχή μας μετά την απόρριψη του σταλινισμού και του μπρεζνιεφισμού στην ίδια τη Σοβιετία και από όλα τα ΚΚ της πολιτισμένης Δύσης, είναι η προσκόλληση του δικού μας ΚΚΕ στη χρυσή εποχή του απάνθρωπου σταλινισμού. Είναι δε και αυτή μια από τις τρομακτικές αντιφάσεις στη γαλαζόαιμη κομμουνιστική νοοτροπία – αλλά μόνο στη χώρα μας.
Είναι γνωστό από την εποχή του 1944 (Δεκεμβριανά) και της αιματηρής σύρραξης των συμμοριτών (1946-49) πως η Σοβιετία δεν έστειλε ούτε έναν μαχητή να στηρίξει τους κομμουνιστές, ούτε μια οβίδα, ούτε ένα φυσίγγι! Και καλά ως το 1945 που ο Στάλιν, όπως ισχυρίζονται ψευδολογώντας, ήθελε να μην ταράξει τη Συμμαχία Δυτικών και Σοβιετικών κατά των χιτλερικών, αλλά μετά από 1946 όταν πλέον άρχιζε ο Ψυχρός Πόλεμος;…
3. Είναι δυνατόν άραγε να μην ήξεραν ακόμα και γύρω στο 1940 τις θηριωδίες του Στάλιν στην Ουκρανία, στο Ουμπεζκιστάν και άλλες περιοχές;
Ήταν η περιβόητη holodomor καταλήστευση της γεωργικής παραγωγής για να τρέφονται οι Ρώσοι μπολσεβίκοι το 1932-33. Αυτή οδήγησε στην εξόντωση 1 – 1,5 εκμ ανθρώπων στην Ουκρανία – όπου στην κορύφωση αυτής της σταλινικής πολιτικής πέθαιναν 25 με 30 χιλιάδες την μέρα! (Γι’ αυτό οι Ουκρανοί υποδέχτηκαν τις ορδές του Χίτλερ το 1941 με ανοιχτές αγκάλες – ωσότου και οι χιτλερικοί εφάρμοσαν την ίδια πολιτική καταλήστευσης και λιμοκτονίας.)
Την ίδια εποχή η σοβιετική προπαγάνδα γύριζε ταινίες που έδειχναν πανευτυχείς χωρικούς να ζουν σε μια Ουκρανία παράδεισο!
4. Μα δεν μπορεί να μην ήξεραν τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΚΚΕ τη γενοκτονία Ελλήνων στο τέλος της δεκαετίας 1930.
«Το 1937 μάζεψαν [οι μπολσεβίκοι] όλους τους Έλληνες από το Κουμπάν… κομμουνιστές και δικαστές ακόμα… άντρες από 16 – 80 χρονών… τους πήραν οι χωροφύλακες με τα άλογα μπροστά και οι δικοί μας στη σειρά από πίσω. 34 χιλιόμετρα τους πήγανε με τα πόδια… Απ’ αυτούς… γύρισαν ένας στους χίλιους» (Γ. Πεχλιβανίδης).
«Το 1938-9 έγιναν οι τουφεκισμοί… Το 70% από τους Έλληνες του Κουμπάν εκτελέστηκαν. Όπως μας κυνήγησε ο Τοπάλ Οσμάν στον Πόντο, έτσι μας κυνήγησαν και εκεί. Μετά… πέθαναν πολλά γυναικόπαιδα από πείνα» (Β. Νικολαΐδης).
Αυτές είναι μόνο δύο από τις πολλές μαρτυρίες Ελλήνων – στη Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία και Αρμενία – για τη γενοκτονία που εφάρμοζε ο αγαθός «πατερούλης»!
Πάνω από 50.000 Έλληνες εξοντώθηκαν στη Σοβιετία – οι περισσότεροι κομμουνιστές! (Στοιχεία από σ228-9, του Θ. Σεχίδη – Ποντιακός Ελληνισμός: από την γενοκτονία και το σταλινισμό στην Περεστρόικα Θεσσαλονίκη, εκδ Αφοί Κυριακίδη, ΧΧ.)
Εντούτοις οι πωρωμένοι κομμουνιστές εξακολουθούν να λατρεύουν τον Στάλιν και τη Σοβιετία του – σαν χαμένο παράδεισο!
