1. Ο Νικηφόρος ήταν ο Δ.Ν. Δημητρίου που ως ανθυπίλαρχος πολέμησε το 1941 στον Εθνικό στρατό, μετά, το 1942, βγήκε στα βουνά της Ρούμελης με μια από τις πρώτες ομάδες ανταρτών και σύντομα προσχώρησε στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τον Άρη Βελουχιώτη.
Αργότερα, αφού πέρασε από φυλακές κι εξορίες σε ξερονήσια ως στέλεχος της ΕΔΑ, έγραψε διάφορα βιβλία για την Αντίσταση, τις αντιπαλότητες μέσα στην Αριστερά, τα λάθη του ΚΚΕ και για αφελείς προσπάθειες εθνικής συμφιλίωσης.
Το «παραμύθι» είναι Αντάρτης στα Βουνά της Ρούμελης που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1965 και μετά 4 εκδόσεις ως το 2015 (Παρασκήνιο, Αθήνα). Είναι τρεις τόμοι με σύνολο περίπου 1.500 σελίδων που θα μπορούσε να συνοψισθεί άνετα σε λιγότερες από 500.
2. Είναι μια ακόμα απόπειρα αυτοδικαίωσης για την ήττα στον εμφύλιο και όλα τα συναφή συναισθήματα, ίσως και την αίσθηση πως έγινε λάθος επιλογή και χαραμίσθηκε μια ζωή – ίσως.
Το λέω «παραμύθι» διότι δεν είναι ιστορική αφήγηση. Παρότι τα γεγονότα και τα πρόσωπα είναι πραγματικά, όλα τυλίγονται στην αχλή της «εποποιίας» της Αντίστασης με βασικό πρωταγωνιστή τον Άρη που προβάλλεται ως «άσπιλος», με όλες τις αρετές, τριγυρισμένος από ενθουσιώδεις ήρωες «συντρόφους» και «συναγωνιστές» και φυσικά τους διανοητές του κομμουνισμού (αν και αυτό αποκαλύπτεται αργότερα) που του άνοιξαν και φώτισαν το μυαλό.
Οι Βρετανοί δαιμονοποιούνται και, άθελα του, ο Νικηφόρος δείχνει πως και ο Άρης (μέλος του ΚΚΕ) και οι άλλοι κομματικοί τους διαβάλλουν ευθύς εξαρχής.
Ο ίδιος ο Νικηφόρος παρουσιάζει μια εντελώς στρεβλή εικόνα του Ζέρβα και των ανδρών του στο ΕΔΕΣ. Ακόμα και ο Πυρομάγλου, τον οποίο συμπαθεί, παρουσιάζεται τελικά ως σπιούνος κι εχθρικός.
3. Το αφήγημα γράφτηκε όταν ο Νικηφόρος πίστευε ακόμα τις αρλούμπες των κομμουνιστών κι έτσι χρωματίζεται (και θολώνεται) με τις τοτινές συμπάθειές του. Πολύ αργότερα θα ανακαλύψει πως μάλλον με την ανωριμότητα της νεότητας παρασύρθηκε και παραγνώρισε τα σφάλματα που βλέπει μα δεν θέλει να αναγνωρίσει ως τέτοια στους «συναγωνιστές» και το όλο κομμουνιστικό εποικοδόμημα.
Αυτά τα παρουσιάζει με σαφήνεια μα δίχως πικρία ή μένος στα μεταγενέστερα βιβλία Παγίδευση και Αφοπλισμός (για το 2ο σύνταγμα που αφόπλισαν οι Βρετανοί 3/12/44 μετά από «προδοσία») και Τα Ολέθρια το Οίκου μας (ακριβώς για την ολέθρια πολιτική του ΚΚΕ).
Η αξία όλων των δημοσιεύσεων του Νικηφόρου είναι χαμηλή διότι δεν έχουν ούτε βιβλιογραφία ούτε ευρετήριο και συχνά δεν αναφέρονται οι πηγές του.
4. Το Αντάρτης… είναι σκέτη προπαγάνδα.
Εγώ ένιωθα συχνά αμηχανία από τις πρώτες σελίδες διότι δεν με έπειθαν οι λυρικές περιγραφές και οι δραματικές αφηγήσεις με τόσες λεπτομέρειες – ενώ δεν λέει πουθενά πως κρατούσε σημειώσεις – και είναι βέβαιο πως δεν κρατούσε σημειώσεις – οπότε πως συγκράτησε τόσες λεπτομέρειες;
Η θεληματική διαστρέβλωση γεγονότων ξεπηδά εκρηκτικά στις σελίδες 44-5 (2ος τόμος) όταν, μετά την ανατίναξη του Γοργοποτάμου, γράφει πως μόνο ο Ζέρβας πήρε παράσημο και βρίζει, μαζί με τους «συναγωνιστές» του, τους προδοτικούς Άγγλους. Κι επειδή πολλές μεταγενέστερες αφηγήσεις κομμουνιστών αναφέρουν αυτό το ψεύδος, υποθέτω πως εδώ είναι η πηγή.
Η αλήθεια είναι πως ο Άρης και ο Ζέρβας πήραν το ΟΒΕ (Officer of the Order of the British Empire), μα αργότερα, όταν ο Άρης διέλυε τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις κι εκτελούσε τους μαχητές, το μετάλλιο του αφαιρέθηκε. Κατώτερο παράσημο (Member of the Order of the British Empire) πήρε ο μπάρμπα-Νίκος που προσχώρησε στον ΕΛΑΣ μα βοήθησε με αφοσίωση τους Βρετανούς και το Metal Cross, ανώτερο από τα άλλα, το πήρε ο βοηθός του Ζέρβα, Μιχάλης, για τον οποίο ο Νικηφόρος δεν λέει λέξη!
Ο Νικηφόρος είχε διαβάσει το άλλο προπαγανδιστικό βιβλίο Ο ΕΛΑΣ, του συναγωνιστή στρ. Σαράφη μα όχι το Ελληνική Περιπλοκή του E. Myers που δίνει όλα τα παράσημα.
Η Ιστορία δεν γράφεται με τέτοια προπαγάνδα.
