1. Όσο μικρόψυχη και μοχθηρή κι αν είναι η μυθιστοριογραφία των Δεξιών, άλλο τόσο και τρισχειρότερη είναι αυτή των αναρχοαριστερών, τσιπριστών και βέρων κουκουέδων.
Ψάχνοντας τον Σ.Ν. Γρηγοριάδη (Φοβερά Ντοκουμέντα – Εμφύλιος και Ιστορία Σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974) στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε άρθρο του Μάκη Μαΐλη στον Ριζοσπάστη, Κυρ. 13/4/14: “Αντικομμουνισμός, εκχυδαϊσμός και συγκάλυψη της πραγματικότητας” – όπου πάνω πάνω φιγουράρει η γνωστή φωτογραφία του Ν. Ζαχαριάδη και η λεζάντα πως οι δεξιοί διαστρεβλωτές της Ιστορίας (= μεγάλη, αδυσώπητη Θεά) τόλμησαν να τον συγκρίνουν με τον αρχηγό της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Μα ο Ν. Ζαχαριάδης δεν ήταν εκείνος που αγνόησε τη “συμβουλή” του Στάλιν για συμμετοχή στον Κοινοβουλευτισμό κι επιδόθηκε στο αιματοκύλισμα του Εμφυλίου 1946-49; … Εκείνος που επέμενε στη στρατηγική του “τακτικού” πολέμου και καθαίρεσε τον Βαφειάδη που ορθά ήθελε ανταρτοπόλεμο; … Εκείνος που επί Γραμματείας του κατηγορήθηκε ως χαφιές ο Πλουμπίδης, προδότης ο Σιάντος, δολοφονήθηκε ο Γιαννούλης, ο Γεωργιάδης, ο Καραγιώργης (στη φριχτή Ρουμανία) και άλλοι έντιμοι αξιωματικοί του ΔΣΕ και περιθωριοποιήθηκαν τόσοι άλλοι, ενώ οι κολλητοί του Γούσιας και Βλαντάς μαζί του έκαναν τη μια στρατιωτική γκάφα μετά την άλλη και κυνηγούσαν “εχθρούς” μέσα στον ΔΣΕ ; … Που τελικά καθαιρέθηκε το 1956 από τους συντρόφους; … Και διαγράφτηκε το 1957 και θεωρήθηκε ύποπτο και εχθρικό στοιχείο το 1964 (!) πάλι από τους συντρόφους της 7ης Ολομέλειας;
Σύντροφε Μαΐλη και λοιποί, πάψτε τις κωλοτούμπες κι αποφασίστε μια και καλή!
2. Το άρθρο καταφέρεται ενάντια σε εκπομπή του ΣΚΑΪ για τα έτη 1940-1967 και όπου φυσικά εξετάζονται οι ανοησίες του ΚΚΕ.
Τέτοια πράξη είναι οπωσδήποτε “αντικομμουνισμός”. Αλλά γιατί το παίρνει τόσο κατάκαρδα ο Μ. Μαΐλης;
Μήπως ολόκληρος ο Ριζοσπάστης δεν είναι “αντικαπιταλισμός” και “αντιφιλελευθερισμός”;
Η λέξη “εκχυδαϊσμός” δεν είναι τόσο κοινή και απλή. Άραγε πολλοί από τους κοινούς (όχι το Πολίτμπιρο) κομμουνιστές ξέρουν τι σημαίνει;
Δηλαδή, θέλω να πω, αυτά τα ονόματα είναι α-νόητα. Το ένα θέλει να πει πως “αντικομμουνισμός” είναι έγκλημα, ενώ “αντιφιλελευθερισμός” δεν είναι. Δηλαδή οι μη-κομμουνιστές δεν πρέπει να επικρίνουν οτιδήποτε κομμουνιστικό, ενώ οι κομμουνιστές μπορούν να επικρίνουν τα πάντα μη-ΚΚΕ! Κι ας χρησιμοποιούν λέξεις οι κομμουνιστές που οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν.
3. Αρνείται δε ο Μ. Μαΐλης πως το ΚΚΕ ήταν υποτελής στη Μόσχα σε βαθμό δουλικότητας. Και στηρίζει την άποψη αυτή στο ότι ο Ζαχαριάδης, κόντρα στη συμβουλή του Στάλιν, προχώρησε στην ανταρσία και τον Εμφύλιο. (Άλλα, βέβαια, γράφει ο Γούσιας στο «Αιτίες για τις Ήττες…», τόμος 1ος, σ 439-441, για 1.000 κανόνια κλπ που του υποσχέθηκε ο Στάλιν.)
Μα από τα λεγόμενα και γραφόμενα άλλων κουκουέδων (γεμάτα αντιφάσεις) ο Ζαχαριάδης ουδέποτε ανακοίνωσε στους συντρόφους στο Πολιτικό Γραφείο ή την Κεντρική Επιτροπή πως ο “πατερούλης” πρότεινε τη γραμμή του Κοινοβουλευτισμού. Αν το έλεγε, οι σύντροφοι θα ακολουθούσαν τον ίδιο ή τον “πατερούλη”;
Αλλά πολύ πριν το 1946 ή 1944, δεν έκαναν κυβιστήσεις (= κοινώς κωλοτούμπες) οι σύντροφοι σχετικά με τον πόλεμο;… Δεν ξεσηκώθηκαν από την αδράνειά τους μόνο όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε τον Ιούνιο 1941 στη μαμά Σοβιετία κι έτσι ο πόλεμος έπαψε να είναι “ιμπεριαλιστικός” κι έγινε “φασιστικός”; Τον προηγούμενο καιρό, όσο καλά κρατούσε το σύμφωνο μη-επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, ενώ οι σύμμαχοι ναζήδες του Χίτλερ και οι κομμουνιστές του Στάλιν κατασπάραζαν την Πολωνία και οι κομμουνιστές του Στάλιν υποδούλωναν τις Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία και Φινλανδία και βόρεια Ρουμανία, οι Έλληνες (και άλλοι) κουκουέδες δεν έκαναν τίποτα παρά να προπαγανδίζουν “ουδετερότητα”!
Σε τί διέφερε ο άρπαγας Στάλιν από τον αχόρταγο Χίτλερ;
4. Αλλά το πιο αισχρό στοιχείο ήταν η προθυμία εκείνων των προδοτών να καθυποτάξουν τον λαό και την παραδοσιακή του αγάπη για ελευθερία στις ορέξεις της Σοβιετίας.
Αν εξαιρεθούν υποκριτικά κείμενα σαν το κατάπτυστο εγχειρίδιο για το ΕΑΜ του Γληνού που αλίευε ύπουλα συνοδοιπόρους του ΚΚΕ, όλα τα άλλα μιλούσαν ξεκάθαρα για την υπεράσπιση και στήριξη της Σοβιετίας. Π.χ. ο Γιάννης Ιωαννίδης “δίδασκε” τους συγκρατούμενούς του κομμουνιστές στις φυλακές Ακροναυπλίας τον Οκτώβριο του 1941 – το “υπέρτατο καθήκον” τους είναι “η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης… του Κόκκινου Στρατού” (σ 289, Αναμνήσεις, 1979 Θεμέλιο, Αθήνα).
Ναι, και οι δεξιοί όλων των αποχρώσεων ήθελαν τους Βρετανούς (αποικιοκράτες, ιμπεριαλιστές, καπιταλιστές)! Ναι!
Αλλά αυτοί οι εκμεταλλευτές των λαών ήρθαν εδώ στην Ελλάδα και πολέμησαν και σκοτώθηκαν υπερασπίζοντας τη χώρα ενάντια στους Γερμανούς, ενώ οι Σοβιετικοί άρπαζαν ξανά τη Φινλανδία, τις Βαλτικές χώρες και, φυσικά, την Πολωνία.
Τέτοιος ήταν ο κομμουνισμός και θα είναι πάντα: άπληστος, ληστρικός.
5. Θίχτηκε ο Μ. Μαΐλης γιατί η εκπομπή ανέφερε πως ο Δ.Σ.Ε., ο στρατός των ανταρτών, που ονομαζόταν “Δημοκρατικός” (!) επιδόθηκε σε “βίαιη στρατολογία”.
Και αντιτείνει πως και ο κυβερνητικός στρατός συνίστατο σε βίαια στρατολογημένους μαχητές οι οποίοι μάλιστα “έβλεπαν τους αντάρτες σαν θύματα διωγμών και … το ηθικό [τους] βρισκόταν σε καταστρεπτικά χαμηλό επίπεδο”.
Ακριβώς! Κάθε στρατολογημένη μονάδα αποτελείται από απρόθυμους πολίτες που προτιμούν να ασχολούνται με τις οικογένειες, τις δουλειές και τα χόμπι τους αντί να σκοτώνουν και να σκοτώνονται. Αυτοί καλούνταν ανά κλάσεις με τάξη, και δεν ήταν απειλούμενα αγοράκια και κορίτσια 14-20 ετών. Στην περίπτωσή μας πράγματι λυπόντουσαν τους αντάρτες, σε αντίθεση με τους αντάρτες που δεν λυπόντουσαν κανέναν, όπως δείχνει η φρικιαστική πορεία των 1.300 εφήβων από την Ευρυτανία στον Γράμμο όπου ο μέγας Γούσιας έβαλε περιφρούρηση μήπως και οι “εθελοντές που είχαν μαζικά προσχωρήσει λιποτακτούσαν” (Γούσιας, 1ος, σ 305, 307) κι εκτελούσε τα παιδιά που ήθελαν να γυρίσουν στο σπίτι τους, ενώ άλλα πέθαιναν από τις κακουχίες και μόλις 300 έφθασαν στον προορισμό!
6. Δυστυχώς, αντί να παραδεχτούν την πραγματικότητα, κουκουέδες σαν τον Μ. Μαΐλη εξακολουθούν τις κωλοτούμπες και τις σοφιστίες, προφανώς σε μίμηση των τσιπριστών.
Και αυτά όλα δεν είναι μόνο κωμικά, είναι γελοία και αναίσχυντα.
