1. Δύο είναι τα κύρια σκέλη της αναισθησίας των αρχόντων στην Ελλάδα απέναντι στον λαό που υποκρίνονταν πως φρόντιζαν. Υπήρξαν μερικές εξαιρέσεις, μα 2-3 καλοί πολιτικοί, εκπαιδευτικοί και ιερωμένοι κλπ δεν μπόρεσαν να κάνουν ουσιαστική διαφορά.
Το ένα σκέλος αφορά στη φτώχεια την οποία όχι μόνο επέτρεψαν αλλά σε πολλές περιπτώσεις προώθησαν με καταπίεση λόγω ισχύος και μ’ εκμετάλλευση.
Το δεύτερο σκέλος αφορά στην ανηλεή καταδίωξη, καταπίεση κι εξοστράκιση των αριστερών ως 2ης κατηγορίας πολίτες δίχως κανένα δικαίωμα. Οπωσδήποτε ορισμένα άτομα ή ομάδες κομμουνιστών που θεληματικά πολέμησαν, προπαγάνδισαν και προσπάθησαν ποικιλόμορφα να αλλοιώσουν το καθεστώς ώστε να εξυπηρετηθούν οι βλέψεις της Μόσχας, έπρεπε να τιμωρηθούν. Αλλά οι χιλιάδες που ξεγελάστηκαν μέχρι τέλους πιστεύοντας πως οικοδομούσαν ένα καλύτερο αύριο για τους στερημένους, θα μπορούσαν να αλλάξουν νοοτροπία με την κατάλληλη φροντίδα και όχι να βασανιστούν και να εκτελεστούν.
2. Τα φτωχότερα στρώματα του λαού ζούσαν από την Απελευθέρωση του 1828 και σε όλες τις δεκαετίες ως το 1960 σε αθλιότερες συχνά συνθήκες από ότι επί Τουρκοκρατίας.
Ενδεικτικά της σύνολης κατάστασης είναι η καταπίεση και σκληρότητα που έδειξαν οι Έλληνες τσιφλικάδες, πάμπλουτοι επιχειρηματίες μερικοί, που αγόρασαν τεράστιες εκτάσεις στη Θεσσαλία τα πρώτα χρόνια μετά την προσάρτησή της το 1878 (Συνθήκη του Βερολίνου) – Ζάππας, Ζωγράφος, Καραπάνος, Στεφάνοβιτς και άλλοι.
Σε συνθήκες χειρότερες από εκείνες των Οθωμανών, 11.000 οικογένειες καλλιεργητών (= το 50% των αγροτών) ζούσαν ως δουλοπάροικοι σε 400 περίπου τσιφλίκια σε απερίγραπτη φτώχεια, δίχως ιατρική περίθαλψη, δίχως εκπαίδευση των παιδιών, δίχως ιερέα σε πολλές περιπτώσεις, κι εργάζονταν από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου για λίγη μπομπότα.
Η κυβέρνηση κάλυπτε πλήρως τους τσιφλικάδες μερικοί από τους οποίους ήταν τότε βουλευτές. Ο Τρικούπης, ένας έντιμος και σχετικά εχέφρων πρωθυπουργός, εξήγησε πως δεν μπορούσε να διανέμει τα κτήματα στους καλλιεργητές όπως αρχικά αναμενόταν. «Δεν έπρεπε», είπε στη Βουλή, «να εκδιώξουμε εξ Ελλάδος το χρήμα των Ελλήνων του εξωτερικού [= νέων τσιφλικάδων]… Τούτο απαιτούν τα γενικότερα συμφέροντα της χώρας.»
3. Τόσο καταλάβαινε ο Τρικούπης τότε και οι τσιφλικάδες βουλευτές. Μα παρά το χρήμα που εισέρρευσαν δεν μπόρεσε να αποφύγει την πτώχευση, ενώ οι χιλιάδες καλλιεργητές που με τον μόχθο τους παρήγαγαν τον πλούτο των τσιφλικάδων υπέφεραν σε απίστευτη στέρηση κι εξαθλίωση. Και το 1910 εξεγέρθηκαν στο Κιλελέρ.
Δυστυχώς έναν αιώνα αργότερα, οι τωρινοί άρχοντές μας καταλαβαίνουν ακόμα λιγότερα. Υπήρξαν βέβαια στον 20ό αιώνα πολλές μεταρρυθμίσεις και πολλή βοήθεια, πρώτα από το Σχέδιο Marshall και στις μέρες μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνθηκε με την έξαρση του πελατειακού κρατισμού που έχει ριζώσει καταστροφικά.
Αφού υπήρξε τέτοια αναισθησία του παλατιού και των ανωτέρων στρωμάτων και τέτοια αποκοπή από τα κατώτερα, δεν είναι διόλου παράξενο που το καρκίνωμα του κομμουνισμού κατέλαβε σε τέτοιο βαθμό τον κορμό του Έθνους, ώστε το 2015 να αναδειχθεί κοινοβουλευτικά μια κυβέρνηση παντελώς ανίκανων αριστερών.
Σε αυτό συνέβαλε και η μυωπική αντιμετώπιση του κομμουνισμού από τους άρχοντες με δίωξη και καταπίεση επί 40 τόσα έτη, μέχρι τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ στη Μεταπολίτευση. Και τότε δεν έγινε σωστή συνολική δουλειά καθώς δεν αναγνωρίστηκε η Αντίσταση (1941-1944) παρά μόνο αργότερα επί Ανδρέα και Πασόκ.
4. Οι διώξεις των κομμουνιστών μετά την Απελευθέρωση (Οκτ. 1944) και η «λευκή τρομοκρατία» που επεκράτησε, παρά τη χλιαρή διαφωνία των Βρετανών και την έντονη αντίδραση των Αμερικανών κατά το 1945, είναι επαίσχυντα γεγονότα εξίσου απαράδεκτα όσο τα εγκλήματα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα έτη 1943-1946.
Η βασιλεία δεν ήταν ποτέ πραγματικά δημοφιλής στην Ελλάδα. Ναι, μπορούσε, όπως στη Βρετανία ή Ολλανδία, να είναι μια εξισορροπητική δύναμη, μια εστία δικαιοσύνης, νομιμότητας και πατριωτισμού. Μα και η Ελβετία με το δημοκρατικό της πολίτευμα δείχνει αξιόλογη πολύχρονη εξισορρόπηση δυνάμεων και τάσεων.
Η αλαζονεία του Γεωργίου Β’ και η επιμονή των Βρετανών για τέτοια λύση ήταν τεράστιο σφάλμα. Έδωσε αφορμή στο ΚΚΕ με την καταδίωξη και καταπίεση των αριστερών να εξεγερθεί.
Δεν χρειάζεται να πιστέψει κανείς τις αφηγήσεις των κομμουνιστών για τα βάσανα που υπέστησαν από το 1926 ως το 1946. Η αλαζονεία και χαιρεκακία με την οποία ορισμένοι δεξιοί ανιστορούν αυτά τα πράγματα πείθουν για την τύφλα των ταγών της εποχής εκείνης.
