1. Ο Γ. Μαργαρίτης έγραψε μια δίτομη (κάθε τόμος 650 τόσες σελίδες) Ιστορία του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου 1946-49, Βιβλιόραμα 2001. Ασχολείται ουσιαστικά με την αιματηρή σύρραξη 1946-9 και πολύ επιπόλαια και συνοπτικά με τις αιτίες κι εναρκτήριες εμφύλιες συγκρούσεις από το 1941.
Η απόρριψη του Βελουχιώτη σε μια σύντομη αναφορά 5 γραμμών («ακολούθησε μοναχική πορεία στα βουνά, καταγγέλθηκε κι απομονώθηκε») ακολουθεί την ορθόδοξη κομμουνιστική προσέγγιση (σ. 133).
Δεν αναφέρει πως οι ελασίτες είχαν κρύψει τον καλύτερο για την εποχή οπλισμό (κυρίως ιταλικής προέλευσης) παρά τη συμφωνία της Βάρκιζας που απαιτούσε την παράδοσή του και πως εκπαιδεύονταν διάφοροι εκπατρισμένοι στο στρατόπεδο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας από το 1945.
Τα αναφέρει πολύ συνοπτικά σε λίγες αράδες, σελίδα 261, μαζί με τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ για «αυτοάμυνα» και τους εναπομείναντες αντάρτες στα βουνά.
2. Η προσέγγιση του Γ. Μαργαρίτη είναι αυτή σχεδόν του ΚΚΕ.
Επειδή πολλοί με «τη γνώση των μετέπειτα» θεωρούν την εξέγερση του ΚΚΕ (περί αυτού πρόκειται, όπως θα δείξω παρακάτω) «μια εξάσκηση, μια ψευδαίσθηση, μια παγίδα σε τελευταία ανάλυση», γράφε αυτό το βιβλίο του ο Γ. Μαργαρίτης για να ακυρώσει αυτή την «απαξίωση». Στην ίδια σ. 31 (σημ..4) προσθέτει:
«Δεν νομίζω ότι ο θάνατος δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων μπορεί να αποδοθεί συρρικνωτικά στην ευπιστία, την αφέλεια και την παραπλάνηση τους». Γιαυτό επιχειρεί να δώσει: «πολύ πιο ουσιαστικά επιχειρήματα και πειστικές απαντήσεις για το πως ζουν ή πως διαλέγουν (αν και όσο διαλέγουν) να πεθάνουν οι άνθρωποι».
Και όμως δισεκατομμύρια άνθρωποι ανά τους αιώνες διάλεξαν να ζήσουν και να πεθάνουν από ευπιστία, αφέλεια και παραπλάνηση έστω και αν οι ίδιοι πίστευαν (και πιστεύουν) πως κάνουν το σωστό.
Κομμουνιστής γίνεσαι μόνο με αυταπάτη, αφέλεια, ευπιστία και παραπλάνηση.
3. Μερικές αναλύσεις του Γ. Μαργαρίτη είναι πέρα για πέρα λαθεμένες. Γράφει (σ. 2):
«Η ίδια η ένοπλη αντίσταση, Η απόφαση δηλαδή κάποιων ανθρώπων να πάρουν τα βουνά για να συγκροτήσουν ένοπλες ομάδες… εμπεριέχει τη ρήξη και τη σύγκρουση στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο… καταλύει το… όποιο κράτος, και ας είναι αυτό μειωμένου κύρους – όπως στην περίπτωση της Κατοχής που το κράτος το συνιστούσαν οι κατακτητές και η κυβέρνηση δοσίλογων της Αθήνας… [και] επειδή η ένοπλη αντίσταση μοιράζει και πάλι τα χαρτιά στο παιχνίδι των κοινωνικών ισορροπιών… Η αμφισβήτησή του, και μάλιστα η ένοπλη, αναδεικνύει γύρω της νέες κοινωνικές ομάδες, αυτές που αισθάνεται ότι προστατεύει και αναδεικνύει τα δικά τους συμφέροντα.»
Αυτή είναι η σοφιστική συλλογιστική του μαρξισμού–λενινισμού–σταλινισμού.
4. Ο Γ. Μαργαρίτης αναφέρει τους Γερμανούς και τις ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις μα μου φαίνεται πως υπονοεί και την εξόριστη νόμιμη ελληνική κυβέρνηση.
Διότι υπήρχε και αυτή και συνεργαζόταν κυρίως με τους Βρετανούς και εξόριστες δυνάμεις από τη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην Μέση Ανατολή και στο μέτωπο στη Βόρειο Αφρική.
Αυτή αντιπροσώπευε το ελληνικό Έθνος και όχι η όποια κατοχική κυβέρνηση.
Σε κείνη την κυβέρνηση, όσο μακριά και αποδυναμωμένη κι αν ήταν, και σε κείνον τον βασιλιά, όσο μισητός ή ανεπιθύμητος κι αν ήταν, όφειλαν όλοι αφοσίωση και υπακοή, έστω κι αν διαφωνούσαν. Και αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο για κάθε στρατιώτη και δημόσιο υπάλληλο που είχε πάρει όρκο.
Επομένως όποια ρήξη έγινε, ήταν ρήξη με τη νόμιμη κυβέρνηση. Και οι δράστες ήταν οι κομμουνιστές και συνοδοιπόροι. Εκτός από αντίσταση κατά των κατακτητών ήταν και ανταρσία κι εξέγερση του ΚΚΕ.
5. Ο Γ. Μαργαρίτης δεν θέλει να βρει στοιχεία εμφύλιας σύγκρουσης πριν το 1946. Εντούτοις μας πληροφορεί καθαρά για τη δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
«Το καλοκαίρι του 1943», γράφει στη σ. 65, «ο ΕΛΑΣ εκτόπισε από τα βουνά… τις ένοπλες ομάδες που προσπάθησαν να οργανώσουν αξιωματικοί του πρώην ελληνικού στρατού σε μια προσπάθεια να προλάβουν τις εξελίξεις.»
Αυτή κι αν είναι παραπλανητική γραφή χαρακτηριστική της απάτης των αναρχοαριστερών. Το «εκτόπισε» σημαίνει αφόπλισε και διέλυσε σκοτώνοντας ως προδότες όσους διαφωνούσαν. Το «αξιωματικοί του πρώην ελληνικού στρατού» επιχειρεί να δείξει πως δεν υπήρχε πια ελληνικός στρατός ενώ αυτός υπήρχε και πολεμούσε στη Βόρειο Αφρική και γενικότερα στη Μέση Ανατολή. Και το «προσπάθησαν να οργανώσουν» είναι αναλήθεια σκέτη, διότι αυτοί είχαν δημιουργήσει από το 1941 διάφορες οργανώσεις: ΕΔΕΣ στη Στερεά και Ήπειρο, ΠΑΟ στη Μακεδονία, ΕΣ στην Πελοπόννησο, ΕΚΚΑ στην Αττική (και αλλού), και άλλες μικρότερες.
Θα επανέλθω.
