1. Στα προηγούμενα δυο άρθρα της σειράς αναφέρθηκα στον συναισθηματισμό του Κομνηνού Πυρομάγλου που συνόδευε τις δημοκρατικές του αντιλήψεις και στην αφέλεια με την οποία αντιμετώπιζε τότε, δηλαδή ως το 1947, τους κομμουνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Είναι ο Βενιζελικός δημοκράτης που γράφει (με παρωπίδες): “Τα κομμουνιστικά κόμματα, μέχρι του γερμανο-σοβιετικού συμφώνου [μη-επίθεσης για να διαμελίσουν μεταξύ τους την Πολωνία]…θα προσπαθήσουν να ενώσουν όλας τας δημοκρατικάς δυνάμεις εναντίον του φασισμού. Γνωρίζουν…ότι τον καπιταλιστικόν ιμπεριαλισμόν…τον διαδέχεται…ο καπιταλιστικός φασισμός ο οποίος εκδηλώνεται και εις τας δημοκρατικάς ακόμη χώρας…[και] ότι τα φασιστικά κράτη και δυτικαί δημοκρατίαι στρέφονται εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας, το μόνον σοσιαλιστικό κράτος” (σ 283). [Δικές μου οι αγκύλες.]
Και η δημοκρατική του αφέλεια τρέφεται προφανώς από συναισθηματισμό: Πιστεύουν, οι κομμουνιστές, γράφει, πως “ο προσανατολισμός προς την ρωσικήν κατεύθυνση είναι σωτήριος”. Μετά, εξηγεί: “Επί 4 αιώνες ο υπόδουλος ελληνισμός προσέβλεπε προς την ορθόδοξον Ρωσία ως προς απελευθερωτήν. Οι ρωσικοί στόλοι…[στα] ελληνικά ύδατα εσκόρπιζον ρίγη συγκινήσεως κι ελπίδος δια την αποτίναξιν του τουρκικού ζυγού” (σ 298).
Κι έτσι αποσιωπά το ό,τι ο Κόδριγκτον με τον αγγλικό στόλο στο Ναβαρίνο έπληξε αποφασιστικά τους Οθωμανούς και αργότερα ο Γλάδστων παραχώρησε την Επτάνησο.
2. Αυτό που εντυπωσιάζει μάλλον τρομακτικά είναι πως γνωρίζει καλά τη δολιότητα κι εγκληματικότητα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αλλά συνεχώς τη δικαιολογεί, τη συγκαλύπτει, τη συγχωρεί!
Η αναπτυξιακή οργάνωση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αναγνωρίζει ο Κ. Πυρομάγλου, στηρίζεται στο ΚΚΕ (σ 284). Προσθέτει δε μια δικαιολογητική επεξήγηση – “δια λόγους, δικαιολογημένως, ελλείψεως εμπιστοσύνης [το ΚΚΕ] θα θελήσει να κρατήσει εις τα διάφορα συμβούλια και εκτελεστικά όργανα του ΕΑΜ την ισοψηφίαν ή και σχετικήν πλειοψηφίαν” (σ 286). Ο λόγος ήταν απλά η επιθυμία για έλεγχο κι εξουσία!
Μετά, γράφει για το εγκληματικό στοιχείο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (και ΟΠΛΑ) με την ίδια δικαιολογητική συγκαλυπτική τάση: “Είναι μερικαί σκοτειναί στιγμαί, τας οποίας η ηγεσία του ΕΑΜ, όπως πολλάκις και η ηγεσία τακτικού στρατού, με όλην την καλήν της θέληση δεν κατόρθωσε να ερευνήσει” (289). Επίσης, στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (και ΟΠΛΑ) “Παρεισέφρησαν μερικά αμφίβολα στοιχεία τα οποία είχαν ωρισμένους λογαριασμούς με την προπολεμικήν δικαιοσύνην της χώρας και τα οποία…το εθνικόν των καθήκον το εξέτρεπαν εις πράξεις διαρπαγής και εγκλημάτων” (σ 294).
3. Δυστυχώς οι “σκοτεινές στιγμές” ήταν πολλές όπως γνωρίζει ο Κ. Πυρομάγλου από πρώτο χέρι. Μερικές τις ανέφερα στο προηγούμενο (§ 1-2). Γράφει ακόμα πως για να εντάξει την Ελλάδα στο Ανατολικό (=Σοβιετικό) συγκρότημα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ “θα εξαπολύσει μίαν γενικήν …επίθεσιν…με ταχύτητα, με αγριότητα, χωρίς συμβιβασμούς…Δεν θα φεισθή της ζωής ούτε των ανταρτών του, ούτε των αντιπάλων του, ούτε των αμάχων πληθυσμών” (σ 289). Κι επικρίνει τον στρατηγό Σαράφη που μεροληπτεί για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ γράφοντας: “Τα λάθη, αι υπερβασίαι, αι βιαιότητες…εις πράξεις πολλάκις αιματηράς είναι γνωσταί. Η άρνησίς των σκιάζει…την γενικοτέραν εθνική και ιδεολογικήν προσπάθειαν του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ”(σ 296).
Στη συνέχεια αναφέρει άλλες χώρες που δοκίμασαν “τας πικρίας βιαίων πράξεων των ανταρτών των” – Γαλλία, Βέλγιον, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία κλπ. Στις άλλες χώρες αυτές καλύφθηκαν ενώ στην Ελλάδα έγινα φανερές.
Δεν προσθέτει όμως ότι σε άλλες χώρες όπως Γαλλία, Βέλγιο. Ολλανδία, οι κομμουνιστές αποδέχθηκαν το δυτικό αστικό μοντέλο ενώ όπου επενέβη ο σοβιετικός στρατός (Ανατολική Γερμανία, Πολωνία, Βαλτικές χώρες, Ουγγαρία, Ρουμανία, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία) εγκαθιδρύθηκε βίαια ή με απατηλές κοινοβουλευτικές μεθόδους και πάντα υπό την εποπτεία των Σοβιετικών το απολυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς του Σταλινισμού.
4. Ακόμα και το 1945-47 όταν ο Κ. Πυρομάγλου έγραφε το βιβλίο του οι “λαοκρατίες” του σοβιετικού μπλοκ είχαν εδραιωθεί – με μόνη τη Γιουγκοσλαβία να έχει ανεξαρτησία από τον Στάλιν. Κι αν τότε δεν ήταν ακόμα βέβαιος, πρέπει το 1975, όταν επανεξέδωσε το βιβλίο, να ήξερε τη βίαιη καταστολή της απαίτησης των Ούγγρων για περισσότερη δημοκρατία κι ελευθερία και το στυγνό καταπιεστικό σύστημα του σταλινισμού.
Γνώριζε ακόμα τη δολιότητα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ διότι παρότι μέλη του ΕΔΕΣ που είχαν προσχωρήσει στους κατακτητές είχαν διαγραφεί και αποκηρυχθεί από τον γνήσιο κορμό του ΕΔΕΣ, οι εαμίτες το παραγνώριζαν και με αυτή την πρόφαση επετέθησαν στις ομάδες ΕΔΕΣ την 9η Οκτ 1943 (σ 288, 309, 321) μέχρι και τις 4/2/1944 (σ 322).
Κακώς λοιπόν γράφει ο Κ. Πυρομάγλου πως οι διαθέσεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ δεν ήταν να υποδουλωθεί η Ελλάδα “εις άλλας χώρας” και δη στη Σοβιετία (σ 299). Αυτές ακριβώς ήταν οι διαθέσεις του!
