1. Αυτό το θέμα του ηθικού πλεονεκτήματος είναι μυστήριο. Πότε ακριβώς επέδειξε ηθική ακεραιότητα η Αριστερά στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν;
Στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο οι κομμουνιστές κυνηγήθηκαν συχνά, μαζί και αθώοι. Μα όταν συλλογιέται κανείς τα φρικτά, απάνθρωπα εγκλήματα που διέπραξαν (όπως και η δεξιά παράταξη) καθώς και την υποταγή τους στην Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνής) της Μόσχας, που συνιστούσε πλέον καθαρή προδοσία κατά του «αστικού» καθεστώτος της πατρίδας, δεν είναι διόλου παράξενο που το (διεφθαρμένο) «πελατειακό» καθεστώς και το μεταγενέστερο αμερικανοκατευθυνόμενο κράτος της Δεξιάς τους κυνήγησε πεισματικά.
Το να προσπαθείς με νόμιμο κοινοβουλευτικό τρόπο να αλλάξεις το καθεστώς είναι θεμιτό. Το να θες, όπως ήθελαν τότε, να υποτάξεις τη χώρα σου στη Σοβιετία όπως είχε συμβεί σε τόσες χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, είναι σίγουρα αθέμιτο, είναι προδοσία.
2. Το ΚΚΕ ξεκίνησε, όπως είναι γνωστό, ως ΣΕΚΕ (= Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας) ένα έτος αργότερα από την επανάσταση των Μπολσεβίκων, στη Ρωσία, τον Νοέμβριο του 1918. Δεν προέκυψε από κάποιο εργατικό κίνημα όπως το θέλει η θλιβερή θεωρία και όπως έγινε σε λιγοστές άλλες χώρες.
Το ΣΕΚΕ αρχικά εξέφραζε την ιδεολογία ενός περιορισμένου αριθμού ανθρώπων, διανοούμενων ως επί το πλείστον σε αστικά κέντρα. Το 1920 συνδέθηκε με την Κομιντέρν και το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ.
Την ίδια χρονιά το κόμμα τάχθηκε υπέρ της απόφασης της Κομιντέρν να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη Μακεδονία. Έτσι το ΚΚΕ περιθωριοποιήθηκε πολιτικά (ούτως ή άλλως ήταν ολιγάριθμο), αφού μόνο τυφλοί ζηλωτές στήριζαν μια τόσο ανθελληνική τοποθέτηση.
Η στάση αυτή διορθώθηκε στη δεκαετία 1930 οπότε, πάλι με απόφαση της Κομιντέρν (1934) υιοθετήθηκε η προσέγγιση και συνεργασία με άλλα εργατικά / σοσιαλιστικά / φιλελεύθερα κόμματα για να έχουν ευρύτερο μέτωπο και να αντλούν δικούς τους!
Η τακτική αυτή δεν ήταν απάτη;
3. Στη διάρκεια της Κατοχής το ΚΚΕ δεν παρουσιαζόταν ως ΚΚΕ στον αντιστασιακό αγώνα: καλυπτόταν κάτω από τον μανδύα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το ίδιο έκανε και στις πρώτες μέρες της Απελευθέρωσης μέχρι τα Δεκεμβριανά ενάντια στους Βρετανούς και την ελληνική κυβέρνηση· και τότε υποβάθμισε κι έκρυψε την κομμουνιστική του ταυτότητα.
Και όμως όλη εκείνη την περίοδο ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ που έπαιρνε κάθε κρίσιμη απόφαση και είχε οργανώσει περίτεχνα μια παράλληλη, αντίστοιχη δομή και στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ και στις άλλες δορυφορικές οργανώσεις (ΕΠΟΝ κλπ).
Αργότερα, στην έκρηξη της νέας φάσης του Εμφυλίου, μετά την συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), ο αντάρτικος / “επαναστατικός” στρατός του ΚΚΕ ονομάστηκε “Δημοκρατικός Στρατός” δίνοντας την ψευδέστατη εντύπωση “δημοκρατικότητας”. Κανένας στρατός δεν μπορεί να είναι “δημοκρατικός”: οι αποφάσεις δεν παίρνονται πλειοψηφικά από τους στρατιώτες ούτε οι αξιωματικοί εκλέγονται. Στον κομμουνιστικό στρατό μάλιστα, οι αποφάσεις παίρνονται από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος η οποία διορίζει και τους αξιωματικούς κι έχει τον κομματικό που εποπτεύει. Και αυτός δεν πολεμούσε για δημοκρατία μα για τη Σοβιετία!
Άλλη απάτη!
4. Ούτε σήμερα ούτε τότε υπήρξε ίχνος εντιμότητας στη δράση των κομμουνιστών. Όπως όλες οι παρατάξεις της αναρχοαριστεράς ψεύδονται ασύστολα σήμερα και αντί επιχειρημάτων χρησιμοποιούν τα ξύλινα παραδοσιακά πλέον συνθήματα του κομμουνισμού, βρισιές για τους αντιπάλους τους και βία όπου μπορούν, έτσι συμπεριφέρονταν και τότε.
Οι εθελοντές στον στρατό τους ήταν ελάχιστοι. Οι περισσότεροι “αγωνιστές” ήταν ουσιαστικά χωριάτες, κυρίως νέοι και νέες, στρατολογημένοι δια της βίας από τους κομματικούς, ακριβώς όπως έγινε και το παιδομάζωμα, το οποίο τώρα οι απατεώνες αυτοί, οι σταλινικοί, αρνούνται ή ανασκευάζουν ως παιδοπροστασία!
