1. Η ΕΕ περνά τη μια κρίση μετά την άλλη και όχι μόνο δεν εξασθενίζει, μα κάθε φορά φαίνεται να έχει δυναμώσει καθώς έχει αναπτύξει κάποιο νέο μηχανισμό άμυνας και ενδοευρωπαϊκής συνεργασίας.
Έγινε στα χρόνια μετά την παγκόσμια κρίση που ακολούθησε το μεγάλο κραχ στις ΗΠΑ το 2008, όταν η Ελλάδα και μερικές άλλες χώρες της ΕΕ είχαν έντονα οικονομικά προβλήματα. Η Ελλάδα μάλιστα βρισκόταν στα πρόθυρα εξόδου από την ΕΕ. Μα βρέθηκαν λύσεις για όλα τα προβλήματα μετά από διαλόγους, ζυμώσεις και συμβιβασμούς.
Έγινε πάλι με το Μπρέξιτ, όταν οι Συντηρητικοί της Βρετανίας γυρίζοντας την πλάτη τους στην φιλοευρωπαϊκή παρακαταθήκη που άφησε ο Τσώρτσιλ, αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Ένωση. Πολλές χρηματοπιστωτικές κι εμπορικές επιχειρήσεις εγκατέλειψαν τη Βρετανία κι εγκαταστάθηκαν σε ευρωπαϊκές χώρες.
Έγινε και πρόσφατα (Μάιος 2020) με την οικονομική ύφεση που ήρθε ως συνέπεια της υγειονομικής κρίσης και των περιοριστικών μέτρων που πάρθηκαν από τις πιο συνετές χώρες για την αναχαίτιση της πανδημίας του κορωνοϊού. Πάλι μετά από διαβουλεύσεις, αντιπαραθέσεις και συμβιβασμούς βρέθηκε μια οικονομική λύση με την έκδοση χορηγήσεων και φθηνών δανείων – σαν ένα είδος Ευρω-ομολόγου, που αρχικά είχε απορριφθεί.
2. Ο κίνδυνος διάσπασης και διάλυσης πάντα υπάρχει. Διότι υπάρχουν οι αγέλες ανόητων και αμόρφωτων πολιτών που εργαλειοποιούνται από αδίστακτους δημαγωγούς της Δεξιάς ή Αναρχοαριστεράς παράταξης που ξέρουν πως θα πάρουν την εξουσία μόνο σε χώρες εκτός ΕΕ σε συνθήκες αθλιότητας και μιζέριας.
Αυτοί οι δημαγωγοί είναι εγκληματικοί στην παραγνώρισή τους της προφανέστατης πραγματικότητας με την κρίση του κορωνοϊού πως ακόμα και μια ισχυρή χώρα όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Αμερική, θα υποφέρει αφάνταστα αν είναι μόνη της, ενώ θα έχει μεγάλη βοήθεια και στήριξη αν είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου συνόλου. Αυτό καταδείχθηκε περίτρανα παρά τους δισταγμούς και τις διαφωνίες.
Μόνο όσοι εθελοτυφλούν κι επιδιώκουν εντελώς εγωιστικούς σκοπούς δεν βλέπουν τα πελώρια πλεονεκτήματα που παρέχονται στην ΕΕ έστω και αν υπάρχουν συχνές δυσλειτουργίες με ορισμένους ανελαστικούς θεσμούς.
3. Η Ένωση έχει πληθυσμό περίπου 520 εκατομμύρια. Το δε ΑΕΠ της συνολικά είναι 21,5 τρίλλιον ΗΠΑ $.
Η Αμερική έχει 320 εκμ και ΑΕΠ $19,5 τρίλλιον.
Η Κίνα με 1,4 δις έχει ΑΕΠ 23 τρίλλιον.
Η Ινδία με 1,2 δις έχει ΑΕΠ κοντά 9,5 τρίλλιον.
Αυτές οι 4 πολιτικές οντότητες αντιπροσωπεύουν περίπου τον μισό πληθυσμό του πλανήτη και σχεδόν το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ!
Η Ιαπωνία μόνη της δεν πρόκειται ποτέ να φθάσει αυτό το επίπεδο. Το ίδιο και η Ρωσία που, αν μη τι άλλο, δεν είναι πολύ αγαπητή. Άλλες μεγάλες χώρες όπως η Τουρκία και το Ιράν είναι πολύ πίσω σε κάθε τομέα (εκτός ίσως σε θρησκευτικό φανατισμό) και το Πακιστάν. Η Λατινική Αμερική επίσης είναι πολύ πίσω και παντελώς ανοργάνωτη. Η Αφρική βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση με έντονες αντιζηλίες κι εχθρότητες. Ο Αραβικός κόσμος επίσης είναι κατακερματισμένος με ανταγωνισμούς και ιδεολογικές και θρησκευτικές διαφορές (σουνίτες και σιίτες και πλούσιες και φτωχές χώρες).
4. Η ΕΕ είναι η μόνη οντότητα που μπορεί να αναπτυχθεί τεχνολογικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Αυτό είναι ανυπολόγιστο πλεονέκτημα.
Παρά τις όποιες διαφορές των εθνών στη γλώσσα, όλες έχουν αποδεχθεί την Αγγλική ως γενική καθομιλουμένη. Οι θρησκευτικές διαφορές, αν εξαιρέσουμε τους φανατικούς στις χριστιανικές Εκκλησίες, δεν παίζουν πια σπουδαίο ρόλο. Ούτε φυσικά το παρελθόν και τα έθιμα και οι παραδόσεις. Απεναντίας αυτές οι διαφορές δίνουν ζωντάνια και ποικιλία ευπρόσδεκτη.
Καμιά άλλη χώρα (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα) δεν έχει την πολιτική ευελιξία να δεχθεί στους κόλπους της ή να επιτρέψει να φύγει άλλη χώρα ειρηνικά.
Η Αμερική θα μπορούσε μα δεν το έχει κάνει εδώ και πολλές δεκαετίες. Η Ινδία και η Κίνα είναι πολύ πιο δύσκαμπτες. Και καμιά από τις 3 δεν θα άφηνε κάποια Επαρχία της να αποσχισθεί.
Η ΕΕ είναι η μόνη με τέτοια ευελιξία και τέτοιο φιλελευθερισμό.
