1. Οι αναρχοαριστεροί του Σύριζα με βοήθεια από άλλα μικρότερα κόμματα (και τους Κεντρώους του Λεβέντη) ψήφισαν την Απλή Αναλογική. Δηλαδή, τα κόμματα να βγάζουν τόσους μόνο βουλευτές όσους αναλογικά δηλώνει το ποσοστό των ψήφων που παίρνουν στις εκλογές.
Το σύστημα της Ενισχυμένης Αναλογικής δίνει περισσότερους βουλευτές στο κόμμα με το μεγαλύτερο ποσοστό έτσι που με μια πρωτιά που παίρνει 38% να μπορεί με την πριμοδότηση (πρόσθετων) εδρών να έχει πλειοψηφία (ας πούμε 151 βουλευτές στους 300) και να μπορεί να σχηματίζει κυβέρνηση (ισχνής) πλειοψηφίας.
Αυτό το σύστημα, λένε, οι αναρχοαριστεροί και οι μικροί (γύρω στο 6%), δεν είναι δίκαιο. Πρέπει να υπάρχει αναλογική εκπροσώπηση.
Και αυτό ήταν το επιχείρημά τους στην αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Έτσι θα αναγκάζονται διαφορετικά κόμματα να φτιάχνουν κυβέρνηση συνεργασίας. Ο στόχος μάλιστα ήταν αρχικά να καταργηθεί και το πλαφόν του 3% για να βγάλει ένα κόμμα βουλευτές στη Βουλή.
2. Εδώ λοιπόν βλέπουμε τη σοσιαλιστική θεώρηση στην απύθμενη ηλιθιότητά της. Ευτυχώς, ακόμα και οι τσιπριστές και ο κεντρώος παράφρων Λεβέντης είδαν πως τέτοια πλήρης Αναλογική θα επέφερε χάος κι έτσι δεν το υιοθέτησαν τελικά.
Το σκεπτικό υπέρ της Απλής Αναλογικής ήταν και είναι για την Ελλάδα σκέτη υποκρισία. Ναι, υπήρξαν αραιά και που κυβερνήσεις συνεργασίας όπως παλαιότερα ΝΔ, Πασόκ και Συνασπισμός (1989-1990 για 5 μήνες!) και πιο πρόσφατα ΝΔ-Πασόκ (2012-15 με τους Σαμαρά-Βενιζέλο).
Αυτά είναι πολύ σπάνια διακομματικά επιτεύγματα.
Στις πλείστες περιπτώσεις μάλλον ακυβερνησία θα προκύπτει με απανωτές εκλογές, όπως το 1989-1990. Στο Βέλγιο, ναι, η Δημόσια Διοίκηση και οι Δημόσιες Υπηρεσίες λειτούργησαν άψογα επί ενάμισι έτος ενώ δεν υπήρχε κυβέρνηση. Μα είναι Βέλγιο.
Στην Ελλάδα οι Δημόσιες Υπηρεσίες δεν λειτουργούν όπως πρέπει ούτε όταν υπάρχει κανονική κυβέρνηση – όπως είδαμε το 2018 με την πυρκαγιά στο Μάτι και την ακόλουθη κρίση με τους 102 νεκρούς και την απόλυτη διάλυση των κρατικών υπηρεσιών.
3. Το επιχείρημα περί αναγκαστικής συνεργασίας είναι υποκρισία. Διότι ακόμα και αριστερά κόμματα (Σύριζα, ΚΚΕ) ή δεξιά (ΝΔ, ΑΝΕΛ) δεν δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο να συνεργαστούν, πόσο μάλλον κόμματα με αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες και διαθέσεις που είναι συχνά εμφυλιοπολεμικές.
Πολύ παλιά μα όχι τόσο παλιά που να μην αναγνωρίζουμε το φαινόμενο, ο πατέρας μιας αποπλανημένης κόρης ανάγκαζε με το δίκαννο τον άντρα να παντρευτεί. Κάποτε μάλιστα ο γάμος εξελισσόταν επιτυχημένα.
Η εποχή εκείνη παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Η εποχή για αναγκαστική συνεργασία μεταξύ κομμάτων δεν φαίνεται να έρχεται γρήγορα.
Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και τσιπριστών. Είναι μάλιστα δύσκολο να σκεφτούμε συνεργασία μεταξύ Σύριζα και άλλων λογικών ανθρώπων.
Μετά, ο κάθε αρχηγός και αρχηγίσκος θέλει εξουσία. Γι’ αυτό δεν καταπίνει τον εγωισμό του και τις ηλίθιες φιλοδοξίες του/της και να προσχωρήσει στο μεγαλύτερο κόμμα που κάπως ταιριάζει ιδεολογικά.
Και αν δεν έχει εξουσία, θέλει να παίξει ρόλο «ρυθμιστή» κι έτσι να συμμετάσχει στην εξουσία θέτοντας υπό εκβιαστική ομηρία άλλο κόμμα (ή άλλα κόμματα).
Αυτή δυστυχώς είναι η ωμή πραγματικότητα.
4. Οι καταναγκαστικοί γάμοι κομμάτων δεν ισχύουν στην Ελλάδα, όπως στις πιο προοδευτικές χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και στη Γερμανία το 2018 έκαναν πολλές βδομάδες ωσότου τα κόμματα συμφωνήσουν μεταξύ τους.
Είχαμε 40 κόμματα για τις Ευρωεκλογές και 20 για τις Εθνικές. Το μόνο που χάνουν οι φιλόδοξοι κομματάρχες της πλάκας είναι το παράβολο. Αν όμως με την Απλή Αναλογική μπούνε με 10 κόμματα 6-8 βουλευτές το καθένα στην Βουλή, φαντασθείτε τι εκβιασμούς θα μπορούν να κάνουν.
Στη χώρα μας για πολύ καιρό, μόνο η Ενισχυμένη Αναλογική πρέπει να ισχύει για να έχουμε κυβέρνηση πλειοψηφίας δίχως εκβιασμούς και ομηρίες.
Και το πλαφόν εισόδου να ανέβει στο 5%/ Αν σας φαίνεται υψηλό, σκεφθείτε πως στην Τουρκία είναι 10%! Δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος μειοψηφίες του 4,5% και του 3% να εκπροσωπούνται στη Βουλή.
Επιπλέον, οι βουλευτές να μειωθούν στους 150 και όλες οι εκλογικές περιφέρειες να είναι μονοεδρικές!
