1. Όπως έγραψα στο αμέσως προηγούμενο 116. Ταυτότητα: Αξίες Ευρώπης, η πρώτη μεγάλη αξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ενότητα.
Διαβάζω άρθρα που εγκωμιάζουν την κατάργηση της θανατικής ποινής, την ανεξιθρησκία, την ανοχή της “διαφορετικότητας”, την ελεύθερη διακίνηση και ανταλλαγή ιδεών και παρόμοια. Μερικά από αυτά είναι όντως υγιείς αξίες που θα θρέψουν την ενότητα και θα σφυρηλατήσουν την ευστάθεια, ευμάρεια και συνοχή της ΕΕ. Άλλα είναι τσιχλόφουσκες συναισθηματισμού που βλάπτουν την ενότητα.
Αξίες είναι βαθύρριζες συναισθηματικές ιδέες ή διαθέσεις στον νου που διαμορφώνουν τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά. Πολύ συχνά ο άνθρωπος μπορεί να μην έχει πλήρη επίγνωση μιας τέτοιας ιδέας. Μπορεί, π.χ., να μιλάει και να λέει πως προωθεί τη δημοκρατία (ας πούμε δηλαδή το δικαίωμα του πολίτη να εκφράζει την άποψή του), μα στην πράξη, ασυναίσθητα, να προσπαθεί να εμποδίσει κάποιον να διαφωνεί ή και να ελέγχει και να καθοδηγεί το τι θα εκφράσει ο άλλος.
2. Είναι μεγάλη και σημαντική αξία η πίστη στο δικαίωμα στη ζωή κάθε ανθρώπου (και μερικοί θα το επέκτειναν σε κάθε πλάσμα). Και πρέπει όλοι να διδασκόμαστε πριν ακόμα πάμε στο νηπιαγωγείο να σεβόμαστε κάθε ζωντανό πλάσμα και δη τον άνθρωπο.
Μα αυτή η αξία της ζωής δεν εναντιώνεται, δεν αναιρεί, τη θανατική ποινή. Δεν εναντιώνεται ή αναιρεί τη θανάτωση σε πόλεμο.
Στη γνωστή μας Ιστορία πάντα υπήρξαν λαοί και ηγέτες που ήθελαν να κατακτήσουν, να υποδουλώσουν, να λεηλατήσουν, να εξοντώσουν άλλους. Οι άλλοι πρέπει να υπερασπιστούν και ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος είναι να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν σκοτώνοντας τους εισβολείς. Αυτό έγινε συχνά και θα γίνει και στο μέλλον.
Πολλές φορές ίσως δεν είναι ξεκάθαρο το ποιος είναι ο πρώτος φταίχτης. Μα συχνά είναι. Δεν είχε κανένα δικαίωμα ο Ξέρξης να εισβάλει στην Ελλάδα. Ούτε ο Αλέξανδρος στην Ινδία. Ούτε ο Ναπολέων στη Ρωσία. Ούτε ο Χίτλερ στην Πολωνία, Ολλανδία και Γαλλία. Ούτε ο Χρουστσόφ στην Ουγγαρία.
3. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα άλλα έθνη πρέπει όχι μόνο να καταδικάσουν την εισβολή και να επιβάλουν οικονομικές κυρώσεις, όπως κάνουν στον ΟΗΕ, όπως κάνει και η ΕΕ, μα να τιμωρήσουν πολεμικά τους εισβολείς και να απαιτήσουν οικονομικές επανορθώσεις.
Οι τωρινές πρακτικές “κυρώσεων” δείχνουν περιφρόνηση της Δικαιοσύνης και πανανθρώπινης ηθικής, που σέβεται τη ζωή. Απλώς οι λαοί έχουν γίνει μαλθακοί και δειλοί και καλοπερασάκηδες και δεν θέλουν να χάσουν την άνεσή τους, αντιμετωπίζοντας πολεμικά επίδοξους κατακτητές.
Οι διεθνείς σχέσεις και “ισορροπίες” είναι πολύ περίπλοκες και μπερδεμένες διότι κάθε χώρα έχει συμφέροντα κι επιδιώκει μόνο τα δικά της και των συμμάχων της, εφόσον προωθούνται ταυτόχρονα και τα δικά της.
Και γι αυτό υπάρχουν τόσες παραβιάσεις της ηθικής μα και του Διεθνούς Δικαίου.
Και γι αυτό, ενώ το Διεθνές Δικαστήριο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είναι αξιοζήλευτοι θεσμοί, για την ώρα λειτουργούν επιλεκτικά και μάλλον προωθώντας στυγνά συμφέροντα.
4. Ό,τι έγραψα για λαούς και χώρες και πολέμους ισχύει και για άτομα στη χαμηλή μας κλίμακα.
Ένας κατά συρροή δολοφόνος, όπως ο κ. Κουφοντίνας, θα έπρεπε να εκτελείται, ακόμα κι αν κάνει δηλώσεις μεταμέλειας. Είναι έγκλημα οι δικαστές να του δίνουν άδεια κάθε τόσο κι αυτός να σουλατσάρει στους δρόμους όπου εκτέλεσε ψυχρά τα θύματά του.
Πολυετής ή ισόβια φυλάκιση δεν είναι ορθή ακόμα κι αν ο δολοφόνος δείχνει μεταμέλεια.
Υπάρχει το θέμα του παραδειγματισμού που βοηθά στην αποτροπή παρόμοιας εγκληματικής συμπεριφοράς επίδοξων δολοφόνων.
Υπάρχει όμως και το θέμα πραγματικής εξάγνισης του ίδιου του δολοφόνου. Πραγματική εξάγνιση θα επιτευχθεί μόνο με τη θανάτωσή του από το διορισμένο όργανο της Πολιτείας.
Δεν είναι μόνο “οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμόν αντί οφθαλμού”. Είναι και ζήτημα μετενσωματώσεων, παρότι, στη χριστιανική και μουσουλμανική νοοτροπία, αυτό το δόγμα δεν είναι αποδεκτό.
Αλλά σε ένα σύμπαν με νόμους, υπάρχει πράξη και συνέπεια. Ό,τι σπέρνουμε, αυτό θερίζουμε. “Όσοι χρησιμοποιούν το σπαθί, από το σπαθί πεθαίνουν” (Ματθ. 26, 52).
Αν ο δολοφόνος δεν πληρώσει με τη ζωή του στην τωρινή ενσωμάτωση, θα πληρώσει πιο σκληρά ίσως στην επόμενη.
Οι δυνάμεις της Φύσης καθυστερούν, μα ποτέ δεν λησμονούν.
