Για χρόνια στα μισά του 19ου αιώνα ψαράδες από την Καλιφόρνια έλεγαν πως έβλεπαν μια γυναίκα να περιφέρεται στις ακτές ενός από τα νησιά και μάλιστα το πιο απομακρυσμένο των Channel Islands, 90 χλμ. δυτικά της αμερικανικής ηπειρωτικής ακτής, το νησί Άγιος Νικόλαος. Μα όταν προσπαθούσαν να την εντοπίσουν η γυναίκα γινόταν άφαντη.
Σε κείνο το νησί κατοικούσε η φυλή των Nicoleňo για 10.000 έτη. Δεν ήταν μεγάλη σε αριθμούς. Και το 1811 μια ομάδα κυνηγών από τη ρωσική Αλάσκα ήρθαν στο νησί για βίδρες και φώκιες. Ακολούθησε σύγκρουση με τους ντόπιους που ανήκαν στους Ούτο–Αζτέκους, και βαθμιαία τους αποδεκάτισαν. Ως το 1835 είχαν μείνει πολύ λίγοι και από την Αποστολή της Σάντα Μπάρμπαρα ήρθε ένα πλοίο να τους περιμαζέψει και να τους φέρει στην πόλη.
Αυτό έκανε ο καπετάνιος Hubbard μα, καθώς ερχόταν μια καταιγίδα από τον Ειρηνικό, αναγκάστηκε να φύγει βιαστικά με 7 εναπομείναντα μέλη της φυλής. Έτσι μια νέα γυναίκα έμεινε πίσω. Τους φρόντιζαν στην Αποστολή Σαν Γκαμπριέλ. Μιλούσαν μια γλώσσα Ινδιάνων ιδιαίτερη, παντελώς άγνωστη. Όλοι προσβλήθηκαν από τις ασθένειες που κυκλοφορούσαν στην περιοχή και καθώς δεν είχαν ανοσία πέθαναν.
Το 1853 ο καπετάν George Nidever πήγε στο νησί, βρήκε και ακολούθησε τα αχνάρια της στην παραλία και την εντόπισε καθώς τεμάχιζε μια φώκια για να αποξηράνει τη σάρκα της. Η γυναίκα, γύρω στα 45-50, φαινόταν θαλερή και πολύ φιλική. Συνεννοούνταν με χειρονομίες κι εκείνη δέχτηκε να πάει μαζί του.
Το 2012 βρέθηκε η σπηλιά που έμενε η μοναχή γυναίκα.
Είχε ζήσει 18 χρόνια ολομόναχη στο νησί του Αγ. Νικολάου! Τώρα ήταν πάλι ολομόναχη παρά τη μεγάλη συντροφιά των νέων φίλων που τη φρόντιζαν.
Στη Σάντα Μπάρμπαρα είχαν τα ίδια προβλήματα. Κανείς δεν ήξερε τη γλώσσα της και, φυσικά, εκείνη δεν ήξερε άλλη γλώσσα. Αποφασίστηκε να μείνει με τον Νιντέβερ και την οικογένειά του. Πολλοί την επισκέφθηκαν στο σπίτι για να την γνωρίσουν κι εκείνη, πάλι με χειρονομίες και μορφασμούς έλεγε την ιστορία της. Χόρευε και τραγουδούσε άνετα για τους επισκέπτες. Όλοι, όμως, το έβρισκαν λυπηρό που δεν είχε μείνει κανένας της φυλής της.
Και αυτή, όμως, ασυνήθιστη καθώς ήταν στα νέα φαγητά και μη έχοντας ανοσία στα μικρόβια, αρρώστησε πρώτα με δυσεντερία και σύντομα παρουσίασε χειρότερα συμπτώματα και πέθανε μετά από επτά εβδομάδες.
Λίγο πριν πεθάνει βαφτίστηκε χριστιανή με το όνομα Juana Μαρία και αφού πέθανε, θάφτηκε στον οικογενειακό τάφο των Νιντέβερ.
Πιστεύεται πως η Karana στο βιβλίο του Scott o Dell Island of the Blue Dolphins βασιζόταν στην Χουάνα Μαρία, την τελευταία των Νικολένιο.
