1. Παρότι γίνεται πολύς λόγος για τη Δημοκρατία, την εφαρμογή και ισχύ της ως πολίτευμα ή τη διάβρωσή της, και παρότι ο λαός έχει το δικαίωμα ψήφου από τις αρχές του 20ου αιώνα, στην πραγματικότητα σχεδόν παντού στις δημοκρατικές χώρες, ακόμα και της πολιτισμένης, προοδευτικής Δύσης, το καθεστώς διακυβέρνησης είναι ένα υβρίδιο ολιγαρχίας.
Όσα ακούμε περί διαπλοκής είτε για τις προηγούμενες κυβερνήσεις με το σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα είτε για την τωρινή (Απρίλιος 2019) με τον χαρακτήρα τσιπρικού φασισμού, αναφέρονται ουσιαστικά σε πρακτικές ολιγαρχίας.
Αυτό είναι φανερό σε χώρες σαν τη Ρωσία όπου υπάρχει πλήρης κατανόηση μεταξύ του Ανώτατου Άρχοντα, που, φαινομενικά μόνο, εκλέγεται δημοκρατικά (ο κ. Πούτιν για 2 δεκαετίες!) και των πάμπλουτων μεγαλοεπιχειρηματιών που έχουν την πραγματική δύναμη.
Το ίδιο προφανώς συμβαίνει και στις ΗΠΑ με τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, μα έχουν αρμονικές σχέσεις με το κατεστημένο των πολυεκατομμυριούχων στα όπλα, χημικά, φαρμακευτικά, πληροφορική και παρόμοια.
2. Στις δημοκρατικές δήθεν χώρες όπου η κυβέρνηση δεν ελέγχει άμεσα την οικονομία με τον άμεσο έλεγχο της παραγωγής (βιομηχανίας, εμπορίου, εξορύξεων, καλλιεργειών κ.λπ.), οι κυβερνώντες επηρεάζουν τον οικονομικό οργανισμό με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι η νομοθεσία και σε μεγάλο βαθμό η φορολογία. Ο άλλος είναι η ανάθεση κρατικών συμβολαίων σε ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις ή ομίλους επιχειρήσεων.
Η νομοθεσία μπορεί να ευνοεί ορισμένες επιχειρηματικές τάξεις και δραστηριότητες και να περιορίζει άλλες (π.χ. εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους, εξορύξεις ή ό,τι άλλο). Η φορολογία μπορεί να πλήττει ορισμένες επιχειρήσεις και να αφήνει άλλες σχετικά ανέπαφες.
Μπορεί επίσης να δημιουργεί τέτοια περίπλοκη γραφειοκρατία που ο κάθε επιχειρηματίας (βιομήχανος, έμπορος, εισαγωγέας, εξαγωγέας κ.λπ.) να αναγκάζεται να καταφεύγει απευθείας σε υπουργούς για να προχωρούν γοργά και θετικά οι δουλειές του. Άλλο μέσο είναι η δημιουργία κρατικών επιχειρήσεων που θα μονοπωλούν τον κλάδο (ΔΕΗ) ή θα ανταγωνίζονται παράγοντας όμως φθηνότερα προϊόντα.
3. Σε κάθε περίπτωση, δημιουργούνται συνθήκες που σκοτώνουν τις μικρότερες μονάδες παραγωγής ή εμπορίου. Έτσι εξαφανίζονται πολλές θέσεις εργασίας και εμφανίζεται αύξηση, ή συνέχιση, μεγάλης ανεργίας. Επίσης περιορίζεται καταθλιπτικά η κοινωνική κινητικότητα και η ανάπτυξη όχι μόνο της οικονομίας μα και του πολιτισμού.
Όμοια επίδραση έχει βέβαια και η ανάθεση κρατικών συμβολαίων. Ειδικά σε χειμαζόμενες οικονομίες όπως της Ελλάδας. Και με αυτή τη μέθοδο ενισχύονται ορισμένες μεγάλες εταιρίες προμηθειών (από συνδετήρες ως χαρτί υγείας και νοσοκομειακά μηχανήματα) ή κατασκευής έργων (από πεζοδρόμια ως συντήρηση λογισμικού κλπ).
Όλες οι προμήθειες και οι κατασκευές πληρώνονται συνήθως πολύ ακριβότερα με χρήματα των φορολογουμένων (αφού ελάχιστες κρατικές επιχειρήσεις δεν είναι φαλιρισμένες) καθώς οι διαδικασίες ανάθεσης είναι συνήθως αδιαφανείς έτσι που να ευνοούνται ορισμένοι εκλεκτοί. Π.χ. τα φάρμακα κοστίζουν πανάκριβα, ως και 5 φορές περισσότερο από το κανονικό, ενώ οι εθνικές οδοί ανά χιλιόμετρο 5 φορές το κόστος των γερμανικών Autobahn!
4. Πολύ δύσκολα μια κυβέρνηση, δημοκρατικά έστω εκλεγμένη, μπορεί να προωθήσει έργα που θα ωφελήσουν το σύνολο έθνος μα θα δυσαρεστήσουν τους ολιγάρχες πλουτοκράτες. (Ο Τραμπ ακύρωσε ορισμένους νόμους που προωθούσαν την κοινωνική ευμάρεια, όπως η γενικότερη πολιτική του για υπερφορολόγηση ή υγειονομική περίθαλψη.)
Οι ολιγάρχες είναι παρασιτικοί οργανισμοί στην Πολιτεία. Επιβιώνουν και αναπτύσσονται με τη διαπλοκή, μα κυρίως χάρη στη βουλιμία και βλακεία που διακατέχουν τις μάζες και τους εκπροσώπους τους στη Βουλή.
Δυστυχώς, ούτε η θρησκεία ούτε η παιδεία βοηθούν πλέον να γίνονται κατανοητά από τις μάζες αυτά τα φαινόμενα.
Παρά την εξέλιξη του διαδικτύου και άλλων τεχνικών μέσων, κυριαρχούν οι φήμες, τα φέικ νιους, οι διαδόσεις και η πονηρή προπαγάνδα.
