Ο 70χρονος παντρεύεται την κα Δήμητρα Λιάνη (35 ετών, της Ολυμπιακής).
1. Ήταν στην ένδοξη εποχή του Αείμνηστου που εδραιώθηκε ο κομματικός συνδικαλισμός που έκτοτε θεωρεί τις ΔΕΚΟ, χρεοκοπημένες και μη, κτήμα του.
Ας μην κάνουμε το λάθος όμως να νομίζουμε πως ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκαινίασε κάτι ολοκαίνουριο. Η αλλαγή του ήταν μια εντατικοποίηση κι επέκταση ενός φαινομένου που υπήρχε ανέκαθεν, συνεχίστηκε με τη Χούντα και παρέμεινε στη Μεταπολίτευση με τον Κ. Καραμανλή και τους δήθεν φιλελεύθερους Ανδριανόπουλο, Μάνο κλπ. Σε όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες, αλλά και νωρίτερα, η έμφαση δινόταν στην οικονομική ανάπτυξη πάντα με στόχο την άλωση του κράτους και τη διατήρηση της εξουσίας και καθόλου στην παιδεία για έντιμους πολίτες, στον εκσυγχρονισμό και σε μια πραγματικά φιλελεύθερη κοινωνία με δικαιοσύνη για όλους.
2. Η άλλη και σοβαρότερη αλλαγή με μακροπρόθεσμη αρνητική επίδραση ήταν η βάναυση επίθεση του Αείμνηστου στην παιδεία. Ο Τσίπρας και τα τσιράκια του σήμερα μιμούνται το εξαίρετο παράδειγμά του. Εξαπολύοντας πόλεμο εναντίον της αριστείας και των επίλεκτων, κατήργησε όχι μόνο τη στολή και κάθε μέσο πειθαρχίας μα και τα πρότυπα δημόσια σχολεία. Η αξιοκρατία ενοχοποιήθηκε σε κάθε βαθμίδα της δημόσιας διοίκησης κι εξοβελίστηκε από αυτήν – με τις τραγικές συνέπειες που βλέπουμε σήμερα στους ανίκανους συριζανέλληνες.
3. Νέος άνθρωπος σκεπτόμενος, ξεκίνησε ως αριστερός, τροτσκιστής. Στην Αμερική ως καθηγητής Οικονομικών φόρεσε την τήβεννο του φιλελεύθερου κεϊνσιανισμού. Μετά, ερωτοτρόπησε με τον λενινισμό (τροτσκισμό πάλι). Μετά ως ηγέτης του ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε τον τριτοκοσμικό αντιιμπεριαλισμό και ως πρωθυπουργός γλίστρησε βαθμιαία στη σοσιαλδημοκρατία.
4. Η ανασφάλειά του τον έκανε ευάλωτο στην κολακεία και στην αντίθεση. Στη δεύτερη περίπτωση αντιδρούσε με οξύτητα – όπως όταν εκπαραθύρωνε υπουργούς και άλλα στελέχη.
Αλλά εκτός από αυτά τα ελαττώματα, την ανέντιμη συμπεριφορά προς οικείους και άξιους ανθρώπους (πατέρας, Καραμανλής, σύζυγος Μαργαρίτα) την εδραίωση του πελατειακού κράτους και τη διόγκωση του και την ενθάρρυνση της διαφθοράς στο Δημόσιο, υπάρχει μια ακόμα εγκληματική ενέργειά του κατά του λαού.
Με τη δική του ανασφάλεια, απόρροια ίσως της σύλληψής του επί Μεταξά, τον γενικότερο φθόνο μνησίκακων αριστερών μη προνομιούχων και τον φόβο των ξένων, πλάσαρε μια φτηνή, ρηχή λαϊκίστικη φιλοσοφία του υπέροχου, περιούσιου Ελληνικού λαού.
Επιπλέον, και αυτό είναι το χειρότερο, δίχασε τον λαό διαχέοντας ένα αδικαιολόγητο μίσος ενάντια σε μια ανύπαρκτη καταπιεστική δεξιά. Αυτή αποτελούνταν από τους κακούς καπιταλιστές, εκμεταλλευτές των εργαζομένων. Εύκολο ήταν για τον Ανδρέα Παπανδρέου να (ανα)κατασκευάζει δεξιές απειλές κι εφιαλτικούς κινδύνους (Μητσοτάκης) για τη (ψευτο-) δημοκρατία του και τους “καλούς” αριστερούς.
Παρότι ο Καραμανλής νομιμοποίησε το ΚΚΕ κι έδωσε μεγάλες ελευθερίες στους αριστερούς που πάντα ήθελαν να καταλύσουν το δημοκρατικό (βασιλικό έστω) πολίτευμα για τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό τους, ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδαύλιζε το ταξικό μίσος για να μένει ο κυρίαρχος υπερασπιστής των “καλών” αριστερών, των μη-προνομιούχων και των μικρομεσαίων.
Αυτόν τον ηγέτη της αθλιότητας μιμείται ο νέος απατεώνας πρώην πρωθυπουργός μας, ο ανέντιμος, ανεύθυνος και ανίκανος κ. Τσίπρας.
(Πολλά στοιχεία είναι παρμένα από τη βιογραφία του Θ. Βερέμη, Ανδρέας Παπανδρέου, εκδ. Πατάκης 2017.)
