1. Όταν ο άνθρωπος απολαμβάνει απρόσκοπτα τη σωματική του ακεραιότητα, την ελεύθερη πρόσβαση στη γη και τη θρέψη του, όταν επιπλέον έχει ελευθερία έκφρασης, ελεύθερη μετακίνηση στον χώρο κι ελευθερία συνάθροισης, τότε μπορεί να εργάζεται και ασκώντας τις δεξιότητες ή τα τάλαντά του να παράγει πλούτο, δηλαδή αγαθά και υπηρεσίες για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Μέρος του πλούτου (=αγαθών και υπηρεσιών) που παράγει για τον εαυτό του γίνεται, για όσο διαρκεί, η περιουσία του που ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο, εκτός αν ο ίδιος τη δωρίσει σε άλλον.
Σε κανονικές φυσικές συνθήκες ο πλούτος που παράγει είναι η φυσική αμοιβή της εργασίας του. Αλλά μέρος αυτής οφείλεται στην ύπαρξη της κοινότητας, ειδικά στις μέρες μας οπότε ζούμε σε πολύ μεγάλες κοινότητες – υδροδότηση, ηλεκτροδότηση, δρόμοι κλπ.
2. Αυτό είναι το έβδομο δικαίωμα που σχετίζεται άμεσα με την επιβίωση και τη φυσική διάρκεια της ζωής μας στον υλικό κόσμο.
Πολλοί σοσιαλιστές (της αριστερής τάσης) και όλοι οι κομμουνιστές θέλουν να καταργήσουν την ατομική περιουσία θεωρώντας την ως βασική αιτία για τις οικονομικές και κοινωνικές κακοδαιμονίες μας.
Οπωσδήποτε υπάρχουν ορισμένα αγαθά που εκ φύσεως πρέπει να ανήκουν στην κοινότητα (=κοινωνία, έθνος, Πολιτεία) ή κράτος – όπως οι δρόμοι, τα ποτάμια, λιμάνια, αεροδρόμια, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση και παρόμοια. Διότι όλα τα μέλη της κοινότητας (όλοι οι πολίτες της χώρας) πρέπει να μπορούν να τα χρησιμοποιούν εξίσου ή ελεύθερα, ανάλογα με τις ανάγκες τους.
Άλλα όμως πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στο άτομο – όπως τα τρόφιμα με τα οποία ετοιμάζει το γεύμα του (=δυο αυγά τηγανητά) ή τα παπούτσια που φοράει, το κρεβάτι που κοιμάται, το σπίτι που κατοικεί.
3. Η πρώτη πρώτη περιουσία ενός ανθρώπου είναι το σώμα και οι δεξιότητές του. Όλοι λέμε και αναγνωρίζουμε πως το σώμα και οι δεξιότητες ανήκουν στο συγκεκριμένο άτομο. Αυτή η περιουσία είναι αναπόσπαστη από το άτομο, είναι το άτομο, και μόνο δουλέμποροι και δουλοκτήτες θεωρούσαν (ή θεωρούν, όπου υπάρχουν ακόμα) πως αυτή μπορεί να ανήκει σε άλλον ή ομάδα άλλων από το ίδιο το άτομο.
Εκ φύσεως μερικοί είναι μεγαλόσωμοι, άλλοι μικρόσωμοι. Επομένως τα ρούχα που φορούν θα ταιριάζουν σε αυτούς κι όχι άλλους. Αν έχουν μικρά πόδια θα έχουν μικρά παπούτσια τα οποία θα ταιριάζουν μόνο σε αυτούς κι όχι σε μεγαλοπόδαρους.
4. Όλα όσα παράγει ένας άνθρωπος με την εργασία του ανήκουν αρχικά στον ίδιο, καθώς σμίγει τη δική του ενέργεια με τα υλικά που δουλεύει και αυτά τα προϊόντα περιέχουν την ενέργειά του.
Μέρος αυτών των προϊόντων, όπως είπα πιο πάνω, ανήκει στην κοινότητα ίσως η οποία παρέχει ασφάλεια, υδροδότηση κι άλλες υπηρεσίες που μόνος του ένας άνθρωπος δεν μπορεί να εξασφαλίσει. Επομένως μέρος του προϊόντος ίσως πρέπει να δίνεται στην κοινότητα στη μορφή φόρου.
Όμως το υπόλοιπο του ανήκει αποκλειστικά. Αυτό μπορεί να το ανταλλάσσει με τα προϊόντα που παράγουν άλλοι. Σήμερα υπάρχει μεγάλη εξειδίκευση στην παραγωγή αγαθών: ένας παράγει λαχανικά, άλλος ρούχα, άλλος έπιπλα, άλλος κάνει μεταφορές, άλλος παρέχει θεραπείες ή νομική κάλυψη και ούτω καθεξής. Έτσι μπορούν οι άνθρωποι ανταλλάσσοντας να έχουν μεγάλη ποικιλία αγαθών και υπηρεσιών.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι πρέπει να έχουν αποκλειστική χρήση των συνέργων του επαγγέλματός τους: ο μουσικός την κιθάρα ή το βιολί του, ο ξυλουργός τα σκαρπέλα και τους τόρνους του, η ράφτρα τις βελόνες, τη ραπτομηχανή, τις κλωστές της….
5. Όλα τα αγαθά πιο πάνω είναι προϊόντα εργασίας ή παραγωγής: σπίτια, έπιπλα, ρούχα, τρόφιμα, οχήματα.
Η γη, η στέρεη επιφάνεια του πλανήτη, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Κι εδώ είναι που γίνεται ένα μεγάλο σφάλμα από φιλελεύθερους και νεο-συντηρητικούς που τη θεωρούν “αγαθό” (όπως σπίτι, όχημα, έπιπλο κ.λπ.).
Εκτός από αμελητέες περιπτώσεις αποξήρανσης βάλτων ή αχρείαστων λιμνών, η γη προϋπάρχει των ανθρώπων εδώ κι εκατομμύρια χρόνια. Δεν είναι προϊόν εργασίας και δεν μπορεί να ανήκει στην περιουσία ατόμων, αν και άτομα (και οικογένειες) πρέπει να έχουν αποκλειστική χρήση.
Τα θέματα της γης και των αποδοχών ή μισθών τα έχω εξετάσει σε πολλά άλλα άρθρα, μα θα τα κοιτάξω ξανά στο επόμενο της σειράς αυτής.
