1. Ο Λένιν δεν ήταν μαρξιστής. Ελάχιστοι το γνωρίζουν αυτό.
Ναι, γνωρίζω πολύ καλά πως ο ίδιος διέδιδε πως ήταν μαρξιστής και η επαναστατική παράδοση τόσο στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό τον θεωρεί σίγουρο τρίτο μέλος της αγίας κομμουνιστικής τριάδας Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν (και λίγα χρόνια και Στάλιν)!
Μα δεν ήταν μαρξιστής. Όχι μόνο δεν «ανύψωσε τον μαρξισμό σε ένα νέο επίπεδο» (ποιο;) όπως ισχυρίζονται οι πολλοί αμόρφωτοι νεοκομμουνιστές που δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την ιστορία του 20ου αιώνα, μα τον εξαθλίωσε.
Διάβασε νέος το Κεφάλαιο μα ο μαρξισμός του προερχόταν από τις εκλαϊκεύσεις του Πλεχάνοφ του οποίου τα πρώτα μεν συγγράμματα υιοθέτησε μα μίσησε τα μεταγενέστερα.
2. Ήταν βέβαια «μαρξιστής», όπως εκατομμύρια άλλοι και με την έννοια στην οποία αναφέρθηκε ο Μαρξ λέγοντας «Δεν είμαι μαρξιστής». Αλλά ο μαρξισμός του επικαλυπτόταν από και ήταν διάχυτος με τις πολύ τραχύτερες αντιλήψεις του Ρώσου Chernyshevsky. Το δε πρώτο σοβαρό έργο του «Τι πρέπει να γίνει;» έχει τον τίτλο μιας νουβέλας του Chernyshevsky όπου αυτός δείχνει πώς και πόσο αδιάλλακτος και αποφασιστικός, πρέπει να είναι ο επαναστάτης.
Ο Nechaev ήταν ακόμα πιο αδιάλλακτος πρεσβεύοντας έντονο και ατομικό τρόμο! Δίδασκε κρυφές συνωμοτικές πρακτικές και αμείλικτη εξόντωση κυβερνήσεων και όλων των αντεπαναστατικών φορέων. Ακόμα και πολλοί επαναστάτες (όχι ο Λένιν) ήταν εχθρικοί προς τις ακραίες θέσεις του Nechaev.
Η ηθική του Nechaev ήταν: «Όλα όσα βοηθούν την επανάσταση είναι ηθικά. Ό,τι την εμποδίζει είναι ανήθικο κι εγκληματικό.»
Ο Λένιν την υιοθέτησε δηλώνοντας στο 3ο Συνέδριο Κομμουνιστικής Νεολαίας, 1919 «Ηθικό είναι ό,τι προωθεί τη νίκη του κομμουνισμού»!
3. Στις δεκαετίες 1830 και 1840 (δεκαετία που ο Μαρξ διαμόρφωνε το δικό του σύστημα στο Παρίσι) δρούσε στη Γαλλία ο ακραίος ακτιβιστής Louis Auguste Blanqui που πρώτος διακήρυξε τρομοκρατικές, σχεδόν αναρχικές πρακτικές, τις οποίες ο Μαρξ απέρριψε μετά βδελυγμίας.
Ο Λένιν μιλούσε κατά του Μπλανκί μα στην πράξη υιοθέτησε τις πρακτικές του! Έτσι εισήγαγε στην μαρξιστική επαναστατικότητα του τα ακραία στοιχεία του Μπλανκί.
Πολλοί μπολσεβίκοι κοντά στον Λένιν αναθυμόνταν τα λόγια του σχετικά με το θέμα – όπως ο Β. Βοϊτίνσκι, ο Β. Μπούτ–Μπρούεβιτς, η Μαρία Σπυριδόνοβα (παλαίμαχος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος): «Η επανάσταση είναι σκληρή. Δεν την κάνεις με λευκά γάντια έχοντας τα χέρια σου καθαρά. Δεν είναι σαν σχολείο νεανίδων. Χρειάζεσαι αχρείους παλιανθρώπους ακριβώς επειδή είναι τέτοιοι!»
4. Η μεγαλύτερη κι αισχρότερη απόκλιση του Λένιν από τη μαρξική διδασκαλία σχετίζεται με τη διάλυση της ρωσικής αγροτικής κομμούνας («μιρ», στα Ρώσικα). Ο Στάλιν αργότερα την κατάστρεψε πλήρως.
Λίγοι μαρξιστές γνωρίζουν πως ο Μαρξ αποδεχόταν και μια ειρηνική μετάβαση σε κάποια μορφή σοσιαλισμού ή κομμουνισμού – εκτός από τη γνωστή επανάσταση της εργατικής τάξης (=προλεταριάτο).
Το 1881 ο Μαρξ έγραψε στην επαναστάτρια και οπαδό του Βέρα Ζάσουλιτς, από τις πρώτες κομμουνίστριες της Ρωσίας, εκφράζοντας τη βεβαιότητα του πως «αυτή η αγροτική κομμούνα είναι η αφετηρία για την κοινωνική αναγέννηση της Ρωσίας»! Κάτι παρόμοιο είχε δηλώσει και στον σοσιαλδημοκράτη Μιχαηλόβσκι το 1877. Και στη 2η ρωσική έκδοση του Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) στον Πρόλογο, το 1882 επαναλαμβάνει: «η παρούσα ρωσική κοινοτική γαιοκτησία μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια κομμουνιστική ανάπτυξη»!
Ο Λένιν γνώριζε αυτή την άποψη του Μαρξ. Την αγνόησε όπως αγνόησε όλους όσους την υποστήριζαν (Κάουτσκι, Πλεχάνοβ, Ζάσουλιτς κλπ) κι επιτέθηκε στις αγροτικές κομμούνες με απάνθρωπη βιαιότητα – όπως ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο.
Ο δε πρύτανης του ρωσικού μαρξισμού Πλεχάνοβ έγραψε στην τελευταία του δημοσίευση, «Οι πρακτικές των μπολσεβίκων είναι ίδιες με αυτές του Μπακούνιν [=αναρχικός] και στις πλείστες περιπτώσεις, πολύ απλά ίδιες με αυτές του Nechaev»
Ο Λένιν στην πραγματικότητα διψούσε για εξουσία . Όλα τα άλλα ήταν δικοσμητικά και μέσα για την κατάκτησή της!
Κι επειδή δεν είχε ιδέα από την πράξη της διακυβέρνησης επέβαλε καθεστώς τρόμου που κάλυπτε όλες τις ανάγκες – εκτός ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας!
