Πάμε πίσω. Το 1892 στο πανεπ. Stanford ένας 18χρονος φοιτητής προσπαθούσε να βρει χρήματα για να πληρώσει τα δίδακτρα. Ήταν ορφανός και τα οικονομικά του ήταν φτωχά. Μα στην αγωνία του, του ήρθε μια ιδέα.
Αυτός κι ένας φίλος αποφάσισαν να οργανώσουν μια συναυλία στο πανεπιστήμιο κι έτσι να κερδίσουν τα χρήματα για τις σπουδές τους. Αυτό έκαναν, μα μάζεψαν από εισιτήρια μόνο $1.600.
Πήγαν στον Παντερέβσκι που τότε βρισκόταν στην Αμερική και του πρόσφεραν τα χρήματα μαζί και μια επιταγή $400 την οποία θα εξοφλούσαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Ο πιανίστας είπε “Όχι!” Έσκισε την επιταγή. “Κρατείστε τα χρήματα. Πληρώστε τα έξοδα για τη συναυλία, πληρώστε τα δίδακτρα και δώστε μου ό,τι περισσέψει…”
Οι νέοι έκπληκτοι τον ευχαρίστησαν για την καλοσύνη του – που βοήθησε δύο άγνωστους φοιτητές.
Αργότερα ο πιανίστας επέστρεψε στην Πολωνία κι έγινε πρωθυπουργός. Αποδείχθηκε μεγάλος πολιτικός ηγέτης, επίσης, μα τότε εξερράγη και ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914) και η Πολωνία λεηλατήθηκε (όπως και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο). 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούσαν και δεν υπήρχαν οι πόροι να τους θρέψουν.
Ο Παντερέβσκι έμαθε για έναν οργανισμό στις ΗΠΑ, Διοίκηση για Περίθαλψη και Τρόφιμα, και, ήρθε σε επαφή μαζί τους. Επικεφαλής ήταν τότε ο μέλλων πρόεδρος Herbert Hoover ο οποίος γοργά έστειλε τόνους τροφίμων στη βασανισμένη Πολωνία και απέτρεψε τον λιμό.
Ο Παντερέβσκι ταξίδεψε στις ΗΠΑ για να ευχαριστήσει αυτοπροσώπως τον κ. Χούβερ. Όταν εξέφρασε τις ευχαριστίες του για τη γενναιόδωρη βοήθεια των Αμερικανών, ο Χούβερ τον διέκοψε. “Εγώ πρέπει να ευχαριστήσω εσάς κ. Πρωθυπουργέ. Θυμάστε ίσως πως πριν μερικά χρόνια βοηθήσατε δύο νεαρούς, άγνωστους φοιτητές να σπουδάσουν. Ένας απ’ αυτούς ήμουν εγώ”.
