Αυτή η μικρή ιστοριούλα δείχνει έξυπνα το μάταιο της προσπάθειας που συχνά οι άνθρωποι καταβάλλουν να προκαταλάβουν το μέλλον με σχέδια και προετοιμασίες. Δεν θέλω να πω πως δεν πρέπει να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, ειδικά τώρα που ο καθημερινός βίος απαιτεί κάποιο λίγο έστω προγραμματισμό για επιχειρηματικά ταξίδια και διακοπές κλπ. Μα πρέπει να μη δεσμευόμαστε απόλυτα από σχέδια για κάθε πράγμα. Το Σύμπαν έχει έναν παράξενο, επίμονο τρόπο να επεμβαίνει και να αλλάζει ή να ακυρώνει τους σχεδιασμούς μας.
Δύο γειτονικοί ναοί είχαν, ο καθένας, ανάμεσα στους μαθητές τους κι ένα μικρό παιδί. Οι δάσκαλοι έστελναν τα παιδιά σε διάφορες μικροδουλειές. Το ένα πήγαινε κάθε πρωί να πάρει τρόφιμα από τη λαχαναγορά. Συχνά συναντιόταν με το άλλο από τον γειτονικό ναό.
“Που πας;” ρώτησε το δεύτερο μια μέρα.
“Όπου με πάνε τα πόδια μου”, αποκρίθηκε το πρώτο.
Η απάντηση έβαλε σε απορία τον νεαρό. Έτρεξε πίσω στον δάσκαλό του να τον συμβουλευτεί.
“Την επόμενη φορά ρώτησέ τον την ίδια ερώτηση” είπε ο δάσκαλος. “Όταν εκείνος σου απαντήσει, θα του πεις, ‘Κι αν δεν είχες πόδια, τότε πού πας;’ Αυτό θα τον αποστομώσει”.
Την επομένη ο νεαρός περίμενε τον άλλο στο δρόμο.
“Πού πας;” ρώτησε μόλις ο άλλος πλησίασε.
“Όπου φυσά ο άνεμος”, απάντησε ο άλλος.
Αυτό πάλι έβαλε το νεαρό σε απορία κι έτρεξε πάλι στον δάσκαλο.
“Μην ανησυχείς”, του λέει ο δάσκαλός του. “Την επόμενη φορά ρώτα τον πού πάει αν δε φυσά άνεμος”.
Την επομένη λοιπόν.
“Πού πας;” ρώτησε πάλι ο μικρός.
“Στην αγορά για λάχανα”!
2 Comments
χαπάκιας
ΠΟΛΎ ΟΜΟΡΦΗ
Είναι
ΠΑΡΑ ΠΟΛΎ