Ο νέος άντρας αγάπησε την όμορφη κοπέλα παράφορα. Παντρεύτηκαν γιατί κι εκείνη τον αγάπησε ολοκληρωτικά.
Εκείνος πάντα έβρισκε τρόπους να εγκωμιάζει την ομορφιά της και την ευτυχία που εκείνη του χάριζε. Κι έτσι έζησαν μερικά χρόνια μεγάλης ευδαιμονίας.
Κάποια ώρα, η γυναίκα εμφάνισε μια σπάνια δερματική πάθηση. Το δέρμα της άρχισε να σουρώνει και τα χαρακτηριστικά του όμορφου προσώπου της αλλοιώνονταν. Η ομορφιά της έφευγε και η νέα γυναίκα άρχισε να φοβάται πως ο άντρας της θα έβλεπε την ασχήμια της και θα έπαυε να την αγαπά. Ίσως ν’ άρχιζε να τη μισεί και αυτό δεν θα μπορούσε να το υποφέρει.
Μια μέρα, ο άντρας έπρεπε να πάει σ’ επαγγελματικό ταξίδι για κάποιο διάστημα. Εκεί έπαθε ατύχημα κι έχασε την όραση και στα δυο μάτια. Μα όταν γύρισε η ζωή τους συνεχίστηκε όπως πρώτα με αμείωτη αγάπη – έστω κι αν εκείνος δεν έβλεπε και η γυναίκα έχασε κάθε ίχνος από την πρότερη ομορφιά της. Εκείνος συνέχισε να της φέρεται σαν να ήταν ωραία, όπως παλιά.
Λόγω της ασθένειας, η γυναίκα πέθανε. Με βαθιά θλίψη, ο άντρας ήθελε να φύγει σε άλλη πόλη και μετά την κηδεία ετοίμασε τα πράγματά του για να μετοικήσει.
Ένας γνωστός ήρθε να τον βοηθήσει. «Πώς θα τα καταφέρεις τώρα μόνος. Όσο ζούσε εκείνη σε βοηθούσε.»
«Δεν είμαι τυφλός, φίλε!», είπε ο άντρας δείχνοντας τώρα πως βλέπει. «Έπρεπε να προσποιηθώ για να μη νιώθει εκείνη άσχημα!»
Το δίδαγμα: Ας κάνουμε τα στραβά μάτια όποτε χρειάζεται.
