Ο Κιτάνο Γκέμπο, ηγούμενος της μονής Eihei (Ιαπωνία) ήταν 92 ετών όταν πέθανε. Όλος του ο βίος ήταν μια συνεχής προσπάθεια να ζήσει με απόσπαση.
Στα 20 χρόνια έγινε περιπλανώμενος μοναχός. Μια μέρα, πάνω σε κάποιο βουνό, συνάντησε έναν άλλο οδοιπόρο. Κατέβαιναν λοιπόν και οι δυο μαζί την πλαγιά προς την πεδιάδα. Κάποια στιγμή κάθισαν στον ίσκιο ενός πεύκου να ξεκουραστούν. Ο συνταξιδιώτης άρχισε να καπνίζει και πρόσφερε και στον Γκέμπο, ο οποίος δέχτηκε τον καπνό και άρχισε να καπνίζει και ο ίδιος.
“Τι ευχάριστο που είναι το κάπνισμα!”, παρατήρησε ο νεαρός. Βλέποντας την αληθινή απόλαυση του Γκέμπο, ο άλλος του χάρισε ένα τσιμπούκι και λίγο καπνό.
Μετά ήρθε η ώρα να χωρίσουν και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Αργότερα, μόνος του πια ο Γκέμπο σκέφτηκε να καπνίσει. Σκέφτηκε όμως και κάτι άλλο.
“Το κάπνισμα είναι πραγματικά ευχάριστο. Μα τέτοιες ευχάριστες απασχολήσεις μπορούν να ανακόψουν τον διαλογισμό. Προτού προχωρήσει άλλο, καλά είναι να σταματήσω”. Έτσι πέταξε και τσιμπούκι και καπνό.
Στα 23 του άρχισε να μελετά το I-Ching (ή I-King), το πανάρχαιο σύστημα πρόγνωσης. Καθώς η μελέτη του προχωρούσε, άρχισε να πειραματίζεται. Σε όλες τις δοκιμές που έκανε οι προγνώσεις του επαληθεύτηκαν.
“Ω, αυτό είναι πολύ σημαντικό!”, σκέφτηκε. “Αν όμως συνεχίσω αυτή την απασχόληση με το θαυμαστό I-Ching, μπορεί να αμελήσω τον διαλογισμό και τις άλλες πρακτικές μου”. Έτσι σταμάτησε τη μελέτη και τους πειραματισμούς με το I-Ching και δεν ξαναχρησιμοποίησε την τεχνική της πρόγνωσης.
Στα 28 του μελέτησε καλλιγραφία και ποίηση. Του άρεσε πολύ και σύντομα έφθασε σε τέτοιο επίπεδο δεξιοτεχνίας που όλοι τον επαινούσαν.
“Ωραίο αυτό!”, συλλογίστηκε μια μέρα ο Γκέμπο. “Όμως αν δεν σταματήσω τώρα, θα γίνω ίσως σπουδαίος ποιητής μα δεν θα εμβαθύνω στο Ζεν”. Έτσι έπαψε να καλλιγραφεί και δεν ξανάγραψε ποίηση.
Σε όλη του τη ζωή με όμοιο τρόπο άσκησε την απόσπαση. Έτσι έγινε ο μεγάλος δάσκαλος και ηγούμενος.
