(Ινδική ιστορία)
Στην Αγιοντχιά, πρωτεύουσα του βασιλείου των Κόσαλα, βασίλευε ο Σούρατχας (=έχων καλές άμαξες), ο οποίος είχε σαν υποτελείς του πολλούς γειτονικούς άρχοντες. Για την επιτυχία της πολιτικής του κύριος υπεύθυνος ήταν ο γνωστικός πρωτοσύμβουλός του, ο Μπαλαμπχάντρας.
Κάποτε ένας από τους έπαρχους ήρθε και ανέφερε ότι στη δική του περιοχή, που ήταν ορεινή και πυκνοδασωμένη, μερικές φυλές με αρχηγό κάποιον Βίντχιακα, προκαλούσαν πολλή αναταραχή: δεν πλήρωναν φόρους, λήστευαν και σκότωναν ταξιδιώτες, έκαναν επιδρομές σε χωριά και παρόμοια. Τότε ο βασιλιάς έστειλε τον Μπαλαμπχάντρα με αρκετές δυνάμεις να δώσει ένα καλό παράδειγμα στις βάρβαρες φυλές.
Εκείνες τις μέρες, τέλος του θερμού Ιουλίου, έφτασε στην πόλη ένας περιπλανώμενος ασκητής. Ήταν από αυτούς που έμεναν γυμνοί χειμώνα και καλοκαίρι, με τεράστια γενειάδα και ψηλά πυργωτά μαλλιά. Φαινόταν να έχει μεγάλες γνώσεις αστρολογίας και ικανότητες ιατρικές και μαντικές. Σε λίγες μέρες απέκτησε μεγάλη φήμη και ο κόσμος συνωστιζόταν να τον συμβουλευτεί.
Η φήμη του ασκητή, μάντη και αστρολόγου, έφτασε και στο βασιλιά, ο οποίος τον κάλεσε στο παλάτι με τιμές: “Ω μεγάλε σοφέ”, του είπε ο Σούρατχας, “είναι αλήθεια ότι διαβάζεις τις σκέψεις των άλλων. Πώς γίνεται;”
“Σιγά σιγά, αυτό θα το δούμε στη συνέχεια” αποκρίθηκε με στόμφο και μυστήριο ο ασκητής. “Πρώτα χρειάζεται να καταλάβει κανείς τις μεγάλες δυνάμεις που κυβερνούν το σύμπαν μέσω της διάταξης των αστερισμών και πλανητών.” Και μίλησε για ζώδια, συζυγίες, απόγεια, παραλλάξεις και άλλα σχετικά, δείχνοντας στον βασιλιά πόσο αμαθής ήταν και συγχρόνως ανάβοντας την περιέργειά του. Ο Σούρατχας πανευτυχής που βρισκόταν στο κατώφλι καινούργιων γνώσεων, όρισε να τον επισκέπτεται ο ασκητής κάθε μέρα μια συγκεκριμένη ώρα για να τον διδάσκει αυτά τα μυστήρια.
Μετά από δύο μέρες όμως ο ασκητής δεν εμφανίστηκε. Παρουσιάστηκε την επομένη στην τακτική του ώρα και είπε στο βασιλιά πως είχε πάει στους ουρανούς, όπου οι θεοί τον δέχτηκαν με μεγάλη χαρά και έστελναν τους χαιρετισμούς τους στον ξακουστό για τη φιλομάθειά του βασιλιά Σούρατχα. Ο βασιλιάς άκουσε κατάπληκτος τον ασκητή να βεβαιώνει πως τέτοιες επισκέψεις τις κάνει συχνά και πως είναι πολύ απλό να εγκαταλείπεις το σαρκικό κορμί σου και να επιστρέφεις με ένα νέο, δυνατό και φωτεινό ουράνιο σώμα.
Ο βασιλιάς ήταν ενθουσιασμένος με τον ασκητή του και διέταξε να φτιάξουν ένα κελί στον κήπο του παλατιού για να μένει και να τον έχει κοντά του όλη την ώρα. Έτσι αμελούσε όλο και περισσότερο τα καθήκοντά του προς τους υπουργούς, τους εκδικαζόμενους πολίτες, τους ιερωμένους, ακόμα και τις γυναίκες του. Βαθμιαία ο ασκητής άρχισε να συμβουλεύει τον βασιλιά και για όλα τα ζητήματα διακυβέρνησης.
Μετά από λίγο καιρό γύρισε ο πρωτοσύμβουλος Μπαλαμπχάντρας αφού κατέστειλε την ανταρσία των άγριων φυλών και επέφερε ειρήνη στην περιοχή των συνόρων. Σύντομα πληροφορήθηκε για την παρουσία του ασκητή και την επιρροή του στον βασιλιά. Τα άκουσε όλα σιωπηλά και προσεκτικά, κουνώντας το κεφάλι του χωρίς να λέει τίποτα, όπως συνήθιζε. Έκανε όμως ορισμένες σκέψεις: “Το να θεραπεύεις μερικούς αρρώστους με γνωστά βότανα, το να κάνεις μερικές προβλέψεις μέσω ζωδίων, ακόμα και το να μαντεύεις τη διάθεση άλλου, δεν είναι θαύματα ούτε χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες. Το να πηγαινοέρχεσαι στους ουρανούς όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Για να δούμε. Οι Θεοί ας στείλουν λογική και όχι χαιρετισμούς στο βασιλιά μας.”
Το επόμενο πρωινό ο Μπαλαμπχάντρας έγινε δεκτός από τον βασιλέα και συστήθηκε στον ασκητή. Ο τελευταίος υποψιάστηκε ότι ο πρωτοσύμβουλος είχε ορισμένες αμφιβολίες και αμέσως είπε: “Α, ο καλός πρωτοσύμβουλος αγαπά τον βασιλιά του και ήλθε να διαπιστώσει τις ικανότητές μου.” Ο Μπαλαμπχάντρας το παραδέχτηκε και ο βασιλιάς το θεώρησε πρόσθετο δείγμα της μαντικής ικανότητας του ασκητή. “Όπως βλέπεις”, είπε στον σύμβουλό του, “όλα όσα άκουσες είναι αληθινά.”
“Αν ο αξιότιμος πρωτοσύμβουλος αμφιβάλλει”, είπε ο ασκητής, “είναι εύκολο να τον μεταπείσουμε. Θα πεταχτώ τώρα στον ουρανό και το απόγευμα θα γυρίσω με μηνύματα από τον Ίντρα και άλλους θεούς.” Σηκώθηκε, λοιπόν, και κλείστηκε στο κελί του.
“Ξέρεις” είπε ο βασιλιάς, “αφήνει το κορμί του εδώ ξεψυχισμένο και επιστρέφει με καινούργιο γεμάτο ουράνια ενέργεια.”
“Μπα;” έκανε ο πρωτοσύμβουλος. “Τότε ας τον βοηθήσουμε για τα καλά απαλλάσσοντάς τον για πάντα από το γερασμένο κουφάρι του. Οι δούλοι ας φέρουν λίγα καύσιμα και ας βάλουν φωτιά στο κελί. Ασφαλώς ο Μεγαλειότατος γνωρίζει την περίπτωση του γιου του Βραχμάνου Ντεβαξάρμα ο οποίος γεννήθηκε με σώμα φιδιού, αλλά όταν μια κοπέλα δέχτηκε να τον παντρευτεί, μπορούσε το βράδυ να αφήνει το φιδίσιο του δέρμα και να παίρνει ανθρώπινη μορφή, για να εκτελεί τα συζυγικά του καθήκοντα. Και έτσι ο πατέρας του Ντεβαξάρμα μια καλή πρωία έκαψε το φιδίσιο κατάλοιπο και ο νέος έμεινε για πάντα με το ανθρώπινο κορμί. Έτσι και ο ασκητής μας θα μείνει με το φρέσκο του ουράνιο σώμα, αν κάψουμε αυτό το παλιό ράκος εδώ μέσα.”
Ο βασιλιάς συμφώνησε και το κλειστό κελί παραδόθηκε στις φλόγες. Μόνο που ο ασκητής δεν παρουσιάστηκε το απόγευμα, όπως είχε υποσχεθεί, ούτε την επόμενη μέρα. Τότε ο βασιλιάς κατάλαβε τι ήταν οι κραυγές που δεν ήθελε να πιστέψει πως άκουσε καθώς άναβε η πυρά κι ευχαρίστησε τον πιστό σύμβουλό του που τον γλίτωσε από έναν τσαρλατάνο.
Γι’ αυτό στην παράδοση έμεινε η ρήση: Ο τσαρλατάνος ασκητής κάηκε στη φωτιά, κι έτσ’ έσωσ’ ο έξυπνος σύμβουλος τον βασιλιά!
