Ξεροκέφαλος ο γάιδαρος προσπαθούσε να πείσει τον τίγρη – “Το χορτάρι είναι γαλάζιο”!
“Όχι!” απάντησε ο τίγρης. “Είναι πράσινο γενικά!”
“Γαλάζιο!” γκάρισε ο γάιδαρος: “Αντανακλά όπως η θάλασσα τον γαλάζιο ουρανό!”
“Πράσινο. Κοίτα βρε!” συνέχισε ο τίγρης υπομονετικά κι έδειξε το γρασίδι γύρω τους.
Ο καυγάς συνεχίστηκε με πείσμα και ανέβαιναν στροφές θυμού. Έτσι και οι δύο συμφώνησαν να παρουσιάσουν το θέμα στην κρίση του Λέοντα, βασιλιά της περιοχής.
Μόλις που έφτασαν έξω από τη σπηλιά κατοικία του βασιλιά, ο γάιδαρος ξεφώνισε “Μεγαλειότατε, δεν είναι αλήθεια πως το χορτάρι μας είναι γαλάζιο;
Ο Λέοντας κοίταξε σιωπηλά για μια στιγμή τον γάιδαρο, έμεινε σκεφτικός για λίγες στιγμές και μετά είπε:
“Ναι, είναι αλήθεια, το χορτάρι είναι γαλάζιο”.
“Χα!” γκάρισε θριαμβευτικά ο γάιδαρος. “Ο φίλος μας ο τίγρης από δω διαφωνεί κι ενοχλεί τους πάντες. Σας παρακαλώ να τον τιμωρήσετε όπως του αξίζει!”
“Βέβαια, θα τον τιμωρήσω,” είπε ο Λέοντας και διακήρυξε: “Τίγρη θα μείνεις σιωπηλός για ένα ολόκληρο έτος!”
Ο γάιδαρος χοροπήδησε από χαρά και απομακρύνθηκε σιγογκαρίζοντας “Όμορφο γαλάζιο γρασίδι μας!…”
Ο τίγρης δέχτηκε την τιμωρία του. Άλλωστε δεν του άρεσε να μιλάει και μάλλον παρασύρθηκε από την απίστευτη χαζομάρα του γαϊδάρου.
“Μεγαλειότατε, γιατί με τιμωρήσατε και αφήσατε τον ξεροκέφαλο γάιδαρο στην πλάνη του. Το χορτάρι είναι πράσινο!”
“Ναι, βέβαια, το χορτάρι είναι πράσινο γενικά!” απάντησε ο λέοντας. “Σε τιμώρησα διότι εσύ, ένας μεγάλος μαχητής που ξέρει να επιβάλλει τη γνώμη του με δόντια και νύχια, ξόδεψες τον χρόνο σου σε αντίλογο με τον γάιδαρο που όλοι ξέρουν πως είναι ξεροκέφαλος και μετά ήρθατε σε μένα και φάγατε και τον δικό μου χρόνο!”
Ο τίγρης δέχτηκε στωικά την τιμωρία του και δεν είπε τίποτα.
