Ο Τζο ήταν ένας ηλικιωμένος Ιταλός που ζούσε μόνος πια στο Νιου Τζέρσεϋ. Η μονοκατοικία του ήταν όπως οι περισσότερες της περιοχής με μικρό κήπο μπροστά και κάπως μεγαλύτερη έκταση πίσω που είχε τον λαχανόκηπό του.
Εκείνη τη χρονιά ήθελε να φυτέψει ντοματιές μα, παρά το καθάρισμα, το έδαφος ήταν σκληρό και ο γέρο-Τζο δεν μπορούσε να το σκάψει. Ο γιος του Βιν (-Βινσέντσο) που τον βοηθούσε, ήταν φυλακή για κάποιες ομοσπονδιακές μικρο-παραβάσεις. Του έγραψε, λοιπόν.
Αγαπημένε μου Βινσέντσο,
Νιώθω φέτος πολύ λυπημένος. Το έδαφος είναι πολύ σκληρό και δεν θα μπορέσω να το σκάψω να φυτέψω τις ντοματιές μου. Δυστυχώς, δεν μπορώ να σκύβω και να σηκώνω τον κασμά. Αν ήσουν εσύ εδώ, δεν θα είχα δυσκολίες. Θυμάμαι πόσο πρόθυμα έσκαβες τα προηγούμενα χρόνια. Ελπίζω να περνάς καλά.
Με Αγάπη, Μπαμπάς.
Λίγες μέρες αργότερα έλαβε απάντηση από τον φυλακισμένο γιο του. Ήταν σύντομο και πολύ παράξενο.
Μπαμπά, μην σκάψεις τον κήπο! Εκεί είναι θαμμένα μερικά πτώματα. Σ’ αγαπώ Βιν.
Το ίδιο απόγευμα καταφθάνουν στο σπίτι πράκτορες του FBI και της τοπικής αστυνομίας. Δίχως πολλές εξηγήσεις και καθυστερήσεις πιάνουν δουλειά στον λαχανόκηπο κουβαλώντας κασμάδες, φτυάρια και καροτσάκια και τον σκάβουν από άκρη σε άκρη. Έψαχναν, φυσικά, για τα πτώματα μα δεν βρήκαν τίποτα ούτε σε βάθος 6 μέτρων.
Οι πράκτορες ζήτησαν συγνώμη από τον έκπληκτο γέροντα κι έφυγαν. Την επομένη ο γέρο-Τζο λαμβάνει νέο γράμμα από τον γιο του.
Μπαμπά, τώρα μπορείς να φυτέψεις τις ντομάτες. Στις τωρινές συνθήκες αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω.
Με πολλή αγάπη, Βιν!
