Ο σοφός καθόταν στο δωμάτιο και διάβαζε κάποιο παραδοσιακό κείμενο. Ήρθε ξάφνου βιαστικός ένας γνωστός και του λέει.
“Ξέρεις άκουσα κάτι για έναν φίλο μας”.
“Μια στιγμή”, απάντησε ήρεμα ο σοφός. “Κάθισε πρώτα και ηρέμησε. Μα πριν μου πεις για τον όποιο φίλο μας, ας δοκιμάσουμε τα τρία κόσκινα.”
“Τι είναι αυτά;”
“Πριν μιλήσουμε γι’ άλλους είναι καλό να φιλτράρουμε την πληροφορία: Το πρώτο κόσκινο είναι η αλήθεια. Έχεις ελέγξει την αλήθεια αυτού που θα μου πεις;”
“Όχι ακριβώς. Απλώς το άκουσα από κάποιον.”
“Ώστε δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια. Ας πάμε στο δεύτερο κόσκινο – της καλοσύνης. Είναι καλό που θα μου πεις για τον φίλο μας;”
“Όχι, απεναντίας, γι’ αυτό θέλω να σου το πω!”
“Ώστε θα πεις κάτι αρνητικό για τον φίλο μας και δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια. Μα ας δούμε και το τρίτο κόσκινο – της χρησιμότητας. Είναι χρήσιμο για μένα να γνωρίζω αυτό που θα μου πεις;”
“Όχι, δεν νομίζω, τώρα που το σκέφτομαι.”
“Ώστε θα μου πεις κάτι που μάλλον δεν είναι αληθινό, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο. Το κουτσομπολιό βλέπεις μπορεί να φαίνεται αρχικά απολαυστικό, μα τι να το κάνουμε; Τελικά μας γεμίζει με άχρηστες, μοχθηρές αναλήθειες που γίνονται δηλητήριο. Δεν θέλουμε τέτοια!”
